178

geçen gün annem

14 yaşındayken karaladığım

bir defteri buldu eski püsküler arasında

ve şimdi ona bakıyorum da

bu işin buralara nasıl geldiğini düşünüyorum

ve allah bilir

daha nerelere gidecek

hiçbir şey yapmadan üstelik

yazmak ve yayınlamak dışında

hatta çoğu zaman

yayınlamayı bile es geçerek

odanın bir köşesine atılıp unutulan

kağıt parçaları gibi

ya da bilgisayarımda

unutulup giden

ve bir süre sonra da silinen

metin dosyaları gibi

ben de bir gün

ama, her neyse

ve düşünüyorum da şimdi

birilerinin nefret edilenler listesine

dahil oldum bile

ve birileri de beni

okuduğu yazarlar arasında sayabiliyor

görüyorum ve şaşırıyorum bu işe

nefret mektupları

aşk mektupları

tavsiye veya

teşekkür için kimi zaman

ve kimi zaman tehdit için yazılan

ve tanışalım diyenler

ya da eleştiri bekleyenler

yazıları için

öneri övgü tavsiye

bilmiyorum diyorum onlara

okudum evet

ama gerçekten dostum

ben bir yazar değilim

iyi bir okuyucu bile sayılmam hatta

okuyup bitirdiğim kitap sayısı

sıkılıp yarıda bıraktıklarımın

yüzde birini geçmez

ve bu iş buralara gelirken

ben hâlâ aynı boktan hayatın içinde

yazmaktan daha önemli sorunlarla cebelleşiyorum

"hey, son şiirin çok iyiydi moruk"

faturamı ödeyemiyor ama son şiirim

ve çoğu son şiir

mesai saatlerim arasında sıkışıp kalıyor

yitiyor

zihinde oluşup

daha doğmadan ölüyor

ve milyarlar kaybetmekten

daha üzgün hissettiriyor bana kendimi bu durum

güneşin altında eriyen dizeler

ve güneşim o anki üstlerim oluyor

patronum şefim veya amirim

ben ayı ve geceyi severim oysa

parasının veya mevkisinin

tüm foyalarını gizlediği

ve kendini güneşim sayan adamları değil

16.ağustos.2008