hiçbir yere doğru

zannediyorum

lavabonun deliği tıkalı

yani gitmiyor

akmıyor

o boşluktan

her ne ise akan

ruhumdan aşağıya

taşmak üzere

her şey ve birer birer

birikti

bekliyor şimdi

bir mucizenin gerçekleşmesini

ayakta

gözleri kapalı

ruhunun tabanına

batan karıncaları

görmezden geldi

tıkandı

her şey

bu boşluk yetersiz

anlamak için olan biteni

ve gerçekten sığ bir derinlik

içine doğru aktığı

taşmak istiyor

taşıyamadığı için olmalı

sıkışık

ve büyüyor daima

ve bu boş alan

gerçekten yetersiz

içine doğru yükselen

çukura baktı

ve gördü olan biteni

bu derinlik

gerçekten gereksiz

bekliyor şimdi

olduğu yerde

hiçbir şey yapmadan

yorumlamak gerekmiyor

anlamak istemiyor

kaymakta

bir yıldız gibi

hiçbir yere doğru

ve bu sınırsız boşluk

ona dar geldi

kurtulmak için

bir karadelik inşa etti

kalbinin tam ortasına

ve sonra onu

gizlemek için

gözlerini yumdu

kimse bilsin istemedi

içine doğru çekilen

o büyük ve boş

ve karanlık

hiçliği

bekle şimdi dedi

bekle şimdi

her şey geçecek

geçip gidecek

boşluk yutacak boşluğu

karanlıkta karanlığı

avlayan karanlık

ışık yok

hiçbir şey yok

var olan her şey

hiçbir şey

küller küllere

karışıncaya dek

bekle

19.eylül.2009

her şey hâlâ aynı

“sanırım gözlerim bozuldu” dedi

“güneşe çıplak gözlerle baktığım için” dedi

“güneşe aldandım” dedi

hiç batmayacağını söyledi bana

hiç gri bulutların ardına saklanmayacağını söyledi

bana hiç zarar vermeyeceğini söyledi

gözlerim kör olmuştu gerçekten dedi

gittiği zamanlarda bile

onu görüyordum karşımda

karanlıkta

yağmurlu havalarda

en kötü zamanlarda bile

farkına varamıyordum

gerçekten düşüşte olduğumun

sonra birden

aslında benim gibi

herkesin onu görebildiğini

ve herkese aynı şeyleri söylediğini fark ettim

herkesi aldatıyordu dedi

herkese yalan söylüyordu

“peki ya sonra” dedim

“buradayım sonrasında

hiçbir şekilde kurtuluşa inanma

herhangi bir şeyin

herhangi bir şekilde

bir gram bile değişmeyeceğine inan

her şey kötü olabilir

ama düş kırıklıkları yerine

gerçek nedenlerden dolayı

kötü hissedersin kendini

hiç olmazsa dedi

kendini aptal gibi hissetmezsin ve

pişmanlık duymazsın böylece dedi

düş kurma

hiçbir şey için düş kurma

buradasın

böylesin

ve bu durumun

herhangi bir zamanda

herhangi bir şekilde

değişme ihtimalini sil kafandan

sigaraya aban

alkole aban

bir hiçin peşinden koşma

bir hiç gibi yaşayıp öl

nefesini boşa harcama

zamanını boşa harcama

ve ölmeyeceksin inan buna

gerçekten ölmeyeceksin ve

gerçek olmayan şeylerin farkında olduğun için

kendini iyi hissedeceksin

mutlu değil

huzurlu değil

iyi sadece

iyi

ve herkes kötü göründüğünü söyleyecek sana

herkes kendini toplamanı söyleyecek

kendine değer vermeni söyleyecek

kulaklarını tıka onlara

değer verilen her şey

istediği değeri yükseltir bir süre sonra

daha fazlasını ister her zaman herkes

peşinden koşmanı ister

onları sevmeni ister

ilgilenmeni ister dedi

sen değerlisin dedi

çöldeki bir kar tanesi kadar değerlisin dedi

daha dört yaşındayken

arkadaşlar arasındaki her konuşmanda kekelediğin zaman başladı

deliliğinin evresi

güldüler

hâlâ gülüyorlar

sen de gülüyorsun kendi kendine

bir odada tek başına otururken gülüyorsun

aklına gelen bir şeye gülüyorsun

başına gelen saçmalıklara gülüyorsun

inandığın her şeye gülüyorsun

ve artık hiçbir şeye inanmadığın için gülüyorsun

hiç bir şeye inanmıyorsun artık

hiç bir şeye sevinmiyorsun

hiç bir şeye ağlamıyorsun

“hissetmiyorum” dedim evet

hiç bir şey hissetmiyorum

ruhumu dondurdular dedim

böylesi daha iyi dedi

böylesi daha iyi dedim

düş yok

gelecek yok

inanç yok

buradayız

ve çıkmak istemiyoruz içimizden

içimize girmenizi de istemiyoruz

ben ve kendim

sessizce bir köşede saatlerce oturup

tek laf etmeyen kendim

gülmeyen

ağlamayan

tepki vermeyen

ama tepki alan

hepsi bu

en çok neyi seversin diyor

en çok kendi kendime konuşmayı severim diyorum

kendi kendime gülmeyi severim diyorum

kendi kendime ağlamayı severim

iyiyim kendimle

iyi geçiniyorum

ve dışarıdan gelecek

her türlü itkiye karşı

paranoyakça yaklaşıyorum

ciddiye almıyorum hiçbirinizi

kendimi de ciddiye almıyorum

hiç bir şeyi ciddiye almıyorum

sigaramı içip bekliyorum sadece

birileri konuşurken bekliyorum

birileri ölürken bekliyorum

birileri yardıma ihtiyacı olduğunu söylerken bekliyorum

ve yardım istemiyorum kimseden

bir yardıma ihtiyacım yok

düzelmeye ihtiyacım yok

psikolojik bir tedaviye

bir kadına

cennete

paraya

sekse veya aşka

tanrıya

hiç bir şeye ihtiyacım yok

yeni bir film izlemek istemiyorum

yeni bir kitap okumak istemiyorum

yeni bir insan tanımak istemiyorum

hayatımın sonuna kadar

bedenimi felç eden işlerde çalışıp

fotokopi kağıtları katlıcam

dağıtmak bile gelmiyor içimden onları

röportaj yapmak içimden gelmiyor

beğenilerinizi dinlemek içimden gelmiyor

burada böylece oturup

mesai sonraları

jori’ye kulak vericem

bana ben bir hiçim diyecek jori

sonra fikir değiştirip ben her şeyim diyecek

hiçliği gör diyecek

işe yaramaz ve boş şarkılar söyleyecek bana

işe yaramaz ve boş şiirler yazmaya devam edicem bende

işe yaramaz ve boş bir adam olmaya

işe yaramaz ve boş fanzinler çıkarmaya

her şey hâlâ aynı kısaca

ve şikayetçi değilim bundan

hiçbir şey için şikayetçi değilim

ve şikayetlerinizi dinlemiyorum artık

evet bu bir şiir değil

evet ben bir gerizekalıyım

ve her ne söylerseniz söyleyin

en baştan onayladım

tepkisiz

heyecansız

hiçbir şey beklemeden

ve hiçbir şeyin peşinden koşmadan

günleri geçirmeye devam edicem

çünkü güneş yok

güneşe ulaşma şansımız yok

hayatta kalma şansımız yok

huzurlu olma şansımız yok

tüm kapılar üzerimize kapandı

ve içerde mahsur kaldık

çıkış yolunu bilmiyoruz

ama bilmek de istemiyoruz

bağırıp çağırmıyoruz da burada

imdat çığlıkları atmıyoruz

kendi kendimize iyi hissediyoruz kendimizi

yalnızken kendimizle

inanmıyoruz bir çıkışa

mutlu olmaya da inanmıyoruz

hiçbir şeye inanmıyoruz ve

arayış içinde yaşamıyoruz

bir tekrarın tekrarının tekrarını yaşıyoruz her gün

ezberledik başımıza gelebilecek her şeyi

şaşırmıyoruz da bu yüzden

olan biten hiçbir şeye

ama ölmüyoruz da

bekliyoruz sadece

hepsi bu

bekliyoruz

ve neyi beklediğimizi soranlara

bilmediğimizi söylüyoruz

“madem her şey bu kadar karanlık

o halde neden intihar etmiyorsun” diyenlere mesela

bekliyorum diyoruz

ve “bir şeylerin değişmesini mi” diye soruyorlar

“o zaman hala umut ediyorsundur” diyorlar

hayır diyoruz

hayır

umutlu değiliz

umutsuz değiliz

bekliyoruz sadece

bu şekilde yaşamayı seviyoruz belki de

sigara içmeyi seviyoruz

votka ile birayı harmanlamayı seviyoruz

gazetelerden kolaj kesmeyi seviyoruz

this empty flow’u seviyoruz

yazmayı seviyoruz

ve inan bana

bir karamsarlık gütmüyoruz hiçbir konuda

beklentin olmazsa diyoruz

karamsar sayılmazsın

depresyonda da değiliz diyoruz

ben ve kendim söylüyor bunları

kendi kendine konuşmayı seviyor

kendi kendine yazmayı da

her şey hâlâ aynı kısaca

bizim tarafımızda da

sizin tarafınızda da

ama biz bu durumdan rahatsız değiliz

siz de bizim adımıza rahatsız olmayı bırakın lütfen

2 eylül 2009

lethe

senin aceleci olmamanı seviyorum

her şey yeterince hızlı akarken

"biraz sakin takılalım" diyorsun bana

"tamam" diyorum

kaldırıma oturup

arabaları seyrediyoruz

ve yoldan geçen insanları

ve bir deniz var arkamızda

sonsuzluğa doğru uzanan

ama biz sonsuzluğa değil

çocukluğa koşuyor gibiyiz

biraz safça ve

kaygısız biraz da

ve senin temkinli halini seviyorum, diyorum sana

dengede durmamı sağlıyor bu

gülümsüyor ve

korktuğunu dile getiriyorsun

"ama neden" demiyorum

demiyorum çünkü

korkuyla kaplandığımızı biliyorum

her bir hücremizin

acıyla açılıp kapandığını

yeni bir aşk

yeni bir acıya dönüşebilir mi diye soruyor sonra

susuyor ve denize dönüyor yüzünü

zaman akşamüstünü biraz geçiyor ve

güneş yüzmeye hazırlanıyor

ufukta

batmasına izin verme, diyor bana

asla batmasına izin verme

işte o zaman

sana güvenebilirim

"ama bu imkansız" demiyorum

"deneyebilirim" diyorum sadece

denemeye değer, diyorum

sana güvenmem için, diyor

sözcüklere gerek yok

bana bak

kafamı çeviriyorum

göz göze geliyoruz

ölümcül sessizlik ve

dünya kayboluyor o anda

tüm geçmiş ve

belirsiz gelecek

siliniyor

her ikimiz de biraz

farkındayız olan bitenin

itiraf etmeye korkuyoruz sadece

ve sonra

istediğimiz bir şeyi

yapmayı erteliyoruz

öp beni lethe

tüm acılarımı al ve

bu nehirde akalım

sonsuza dek

yeniden doğmak gibi bu

sıfır yaşında olmak gibi

her şeyi hatırlayarak

hiçbir şeye doğru akmak

yeniden başlamak

belki biraz fantastik ve

dengeli mutluluk biraz

sonra titrediğini görüyorum onun

ve soğuk değil hava

üşümediğini biliyorum

hayır ben de üşümüyorum

insanlar yok

hayvanlar sadece

ve bi kaç ağaç

mavi gökyüzü

beyaz bulutlar

keder ve neşe arasında

gidip gelmişiz yaşamımız boyunca

sonra ona bakıyorum

ve o da bana bakıyor

karanlık

parlıyor gözleri

öp beni diyor

bırakma diyor

korkuyorum diyor

gerçekten korkuyor

öp beni diyor

nasıl yapılacağını unuttuğumu söylüyorum ona

çok uzun zaman geçti üzerinden diyorum

korkuyorum diyorum

gerçekten korkuyorum

müzik açalım o zaman diyor bana

hatırlamamıza yardım etsin diye

ve radyoda

jori ve robert'in

birlikte söyledikleri

ve ilk kez dinlediğim

mutlu bir şarkı çalıyor

sonra bir anda

acı üzerine kurulmuş

bir şelaleden aşağı

düşüyoruz beraber

nehrin adı lethe

suyu acıdan gelip

hiçliğe gidiyor

bizi her şeye karşı yabancılaştırıp

birbirimize hapsederken

akıyor

sakince

4.temmuz.2009

on yıl önce - elli yıl sonra

on yıl  önce - elli yıl sonra

şimdi. gecenin bir yarısı. karanlık bir odada oturmuş, bekliyorum. ve tuşlara basıyorum sakince. aynen piyano çalar gibi. ritim. akış. boşluk ve hiçlik ve anlam. evet anlam. üzerinde pek fazla düşünülmemiş cümleler.

ve ister istemez. zihnim. on sene öncesine geri dönüyor. o deli dolu zamanlar. serserilik yapmanın, daha kolay olduğu, ve hiçbir şeyin umursanmadığı, mucizevi geceler. bir tren yolunda, bucada, tek başına içilen ve tek başına geçirilen saatler.

değişen birşey yok aslında. sadece, biraz daha bitmişsin. ruhen ve bedenen. hepsi bu.

hâlâ düşünmüyorsun geleceği. o zamanlar da düşünmüyordun.

hiçbir şeye inanmıyorsun hâlâ. o zamanlar da inanmıyordun.

ve hiçbir şey hissetmemeye zorluyorsun kendini, tıpkı on sene önce olduğu gibi. ve biten her şey, geri sarıp, tekrar ediyor. tekrar tekrar patlıyor flaşlar. ve resimlere bakıyorsun da, pek değişmemiş, manevi tablo.

aradan geçen zaman değil sadece aslında. bir çok insan ve bir çok aşk ve bir çok kum torbası var. pardon, aşk için, bir çok kelimesini kullanamayız aslında. geriye kalan ne varsa, fazlasıyla fazla. ve ağır geliyor artık, içindeki odada biriken, toz parçaları.

bir sigara yakıyor ve öksürüyorsun ve kalbin "dur" derken sana, "sen dur" diyorsun ona. dur allahın belası. dur artık. durman gerekiyor. hiçbir şey hissetmemelisin. neden atıyorsun ki. neden heyecanlanıyorsun ki arada bir hâlâ. dur lütfen. lütfen dur artık. yoksa beni sevmiyor musun?

on sene öncesini düşünüyorum. ister istemez yapıyorum bunu. ve aradan geçen, yaklaşık dörtbin gün sonunda, nereye vardığına bakıyorsun. bir direğe tırmanmak yerine, etrafında dönmeyi seçmişsin sanki. ve artık başın da dönmemeye başlamış, bu döngüden. kurulu bir düzenek gibi, git-gel konya altı saat gibi. gibi gibi gibi. herşey "gibi" zaten. aslen hiçbir şey gerçekten var değil. fotokopi anılar. birbirinin benzeri ve gittikçe de, yani tekrar ettikçe, olaylar, yıllar, hayat, tekrarların daha kötü bir kopyasını elde etmekten başka, işe yaramamış, yaşamış olman.

"on sene önce daha iyiydi be" dedi bugün bir dostum. harbi lan dedim ona, hakketten ha, daha iyiydi. daha iyi ve daha özverili. umut etmiyorduk ama özeniyorduk. kendimiz için özen gösterdiğimiz bir hayatımız vardı. sonra noldu? sonra hiçe sayıldığımız için hiç olmaya alıştık ve kendimizin farkına varmamaya başladık. işte aynen böyle, yaşanan hikaye...

"girdap çok iyi yazıyorsun". yok ya? valla mı? napayım yani? napmam gerekiyor söyler misin? teşekkür mü etmeliyim bu yüzden sana? yani ederim, gerçekten teşekkür ederim ama, napmalıyım bilmiyorum. gerçekten bilmiyorum. sorun ne onu bile bilmiyorum tanrısını satayım. ve iyi falan da yazmıyorum. deli hikayeleri, bunların hepsi..

değer görmek mi? yani yazarlık serüveninde bir başarıya ulaşmak, bizi mutlu edicek mi? başarı? belki para? olabilir mi? neyi farklılaştırır ki, seni kaç kişinin okuduğu? yeni bir insan tanımak neyi değiştirir söyler misin? hayır seninle görüşemem, çünkü görüşmek istemiyorum. hayır dost olamayız. hayır bir sevgiliye ihtiyacım yok. hayır sevişemeyiz. hayır hayır hayır. sıkıldım artık hayırlarımdan, hayırlısı olsunlarımdan, ve daha bir çok. o kadar çok ki, yaza yaza bitiremedim yani. bitmez de zaten.. allah'ın inayeti sayesinde, hakkından geleceğim kendimin. yakındır zafer şarkılarım. bir sigara, sonra bir sigara daha...

"girdap çok matrak bir herifsin ha, güldürüyorsun beni sürekli". doğru, matrağım. hiçbir şeyi, ciddiye alabilecek kadar önemseyemiyorum çünkü artık. her şeyle taşak geçiyorum. başta kendimle. çünkü yok başka, yapacak birşey, eroini denemek dışında. ki bi o kaldı zaten, denenmemiş kaçış tüneli kazısı olarak. zaman, sadece zaman.

ruhunda, onarılması mümkün olan, hiçbir şey kalmadığında, güzel bir gelecek ve mutluluktan ve kurtuluştan söz eden, hayır cemiyetine mensup insanlar, o kadar iğrenç geliyor ki insana.

güzel bir dünya düşü? yok öyle birşey. kendinizi boşuna kandırmayın. kapitalizm kendi başını yiyecek sonunda. sonra da çok daha kötüsü gelicek. dünya bitiyor, az kaldı...

ve daha daha kötüsü ile de ilgilenmiyorum ben. çünkü ortalıkta, fazlasıyla aptal olan, bir taraf var. o aptal, benim tarafım da olabilir ayrıca. yani kim daha salak bilmiyorum ama, ben olabilirim. çünkü önünde, diğerlerine göre, çok daha fazla para, ün ve kadın, kazanma şansı ve potansiyeline sahipken, "hasiktirin lan ordan" deyip, burnunun dikine gidiyor ve bundan da hiç şikayet etmiyorsun.

sonra bir dangalak gelip, fazlasıyla depresif olduğumdan dem vuruyor. ben de gülüyorum buna, çünkü saçmalık bu, çünkü bilinen öğretilerinize göre, teşhis koyamayız bu halet-i ruhiyeye. ve ben bu durumun adına, tırlatmak diyorum. bu, depresyon ya da başka bir saçma dürtüten değil, tamamen gerçek olanı görüp, kabullenip, sonrasında tüm algı mekanizmalarının iflas etmesinden kaynaklanan, bir delilik hali. sonra da işte, herşeyle dalga geçiyorsun, insanlar arasındayken. ve gülüyorsun, gülüyorlar. girdap çok komik bir adamdır. gülelim bare...

gülmek iyidir aslında, olan biten herşeye, çünkü fazlasıyla komik bir dünyada yaşıyoruz. trajikomik. trajik.

"ölünce yakılmamızı istiyorum.

ve küllerimin küllerine karışmasını

bir kutuya konulmamızı istiyorum

ve denize atılmamızı"

bu salak şeyi yazdığımda, on sene öncesindeydik zamanımızın. ve şimdi, buradan, dikiz aynama bakınca gördüğüm şey, geçmiş zaman tünelim, o kadar da komik ya da eğlenceli ya da süper gelmiyor bana, şu an gelmiyor, çoğu zaman gelmiyor, ve adamın biri kalkıp, "çok iyisin ya" diyor, "süpersin". hani nerdeyse inanıcam ve kahkaha atıcam yani.

sigara sigara sigara. yani aynen "figaro figaro figaro" gibi.

kalbimin attığını duyabiliyorum ben. hızlanıp yavaşladığını içerde. kan dolaşımını da hissedebiliyorum. giderek yavaşladığını. ve tamamen manyamış bir doktor, bunları çeşitli tahlillerle söyleyince, "ya gerek yoktu bunlara, sorsaydın söylerdim ben" demiştim, kızdı bana. haklı olabilir. herkes haklı olabilir. herkesi haklayabilirim ayrıca. o yüzden durmadan üzerime akın eden sinekler ordusuna, bir şey diyeceğim, benimle uğraşmak yerine, oturup adam gibi kendi derdinizi yazın. sıkıldım artık sizin bitmeyen sataşmalarınızdan. tepem atarsa, gerçekten amınıza koyabilirim, tek bir cümle ile. anlaştık mı? benimle uğraşamazsınız, bunun farkına varsanız iyi olur. farkına varsan iyi olur, bay lethe. ve bu ismi haketmiyorsun da bence.

lethe nehrine bir gezi düzenlemek istiyorum. başka bir şansımız kalmadı sanırım.

ya da izlanda. o sonsuz beyaz boşlukta, yürümek sonsuzluğa, kaybolmak, donmak, gömülmek, ve erimek sonra. yakılmaktan daha iyidir belki bu.

soğuk, alabildiğine soğuk bir mağarada, karların altındaki bir mağarada, tek başına yaşayıp, duvarlarına, ilk insanlar gibi, resim yapmak istiyorum. sonrada, mağaranın kapısına düşen bir çığ sonucu içerde mahsur kalmak. doğal karadelik bu olmalı. ki düşününce, şu an, gelinen noktadan, varılacak sonuç da, bu durumun, allegorik bir anlamda, gerçekleşiyor olduğunun, kanıtı bence.

on sene önce. elli yıl sonra

bir kazı çalışması. ve keşfedilen hiç

hoşça kalın sevgili sevgililer

3 temmuz 2009