tertium non datur

azar azar da olsa, kaybettiğinin bilincinde olarak, devam edersin oynamaya. riske girersin, az birazını saklayarak güneşinin, kalanını sahaya sürersin, karanlığın içine. ter içinde ve nefes nefese kalmışken bir sigara daha yakarsın mesela, öksürük krizlerinin ardı arkası kesilmez ve sen yine de, bir inatla, bağırırsın avazın çıktığı kadar, “ölmeyeceğim ulan” diye.. çoktan öldüğünü söylerken birileri, kimseyi ruhen veya bedenen öldürmeden verirsin mücadeleni.

mücadele mi dedim? hiç sanmıyorum.. isteyerek verdiğin bir savaş değildir bu. içine sokulmuşsundur, çıkamıyorsundur, yapman gerekenlerin ne olduğunu bile bilmeden, önüne düşen toplara, amaçsızca ve rastgele vurursun, ve yine de, saha kenarında ki teknik adam, oyundan almaz seni.

biraz dinlenmeye ihtiyacın vardır oysa. biraz nefes almaya. bi sigara daha içmeye. biraz daha sevişmeye belki, bir kediyi kucağına alıp okşamaya, bir köpeğin peşinden koşmaya. çöpten beslenmeye bile razıyken sen, çalışman gerektiğini söyler durur insanlar sana. avcı-toplayıcılığın ilk kelimesini çıkarıp, sadece ağaçtan beslenebileceğini söyleyebilirsin ama, kahkahalar denk düşer, kurduğun her cümlenin sonuna.

ciddiye alınmazsın, hayatın boyunca ciddiye alınmamışsındır, birkaç kişi dışında yanında durabilecek kimse yoktur ama herkes arkanda olduğunu söyler durur, güvenip geriye bir adım atacak olsan ileri doğru itekleneceğini biliyorsundur oysa.

“bir adım daha atarsam düşücem, uçurumdayım” dersin, “uçmayı öğrenmenin zamanı geldi” derler, alaycı bir sırıtışla. ve ardından, geldiğin noktada, hayatında ki üç beş kişi dışında kimseyi siklemediğin için, bencil ve vurdumduymaz olarak yaftalanırsın..

ve bir an gelir, sadece bir an, sağır ve kör taklidi yapmaya başladığın hayatınının bundan sonra ki döneminde, mottonun, “hiçbir şey duyma, hiç birşey görme” olacağı, o saf an, gelir.. konuş ve yaz. hareket halinde ol. tek kişilik bir tiyatro, reji de üç dört güvenilir adam.

tek bir seyirci bile yoktur oysa, yıllardır. ve bir anda, belirir, o. sana, yıllardır aranan kanı taşımak için gelmiştir, farkında olmadan.. bitti, dediğin noktada reset tuşuna basman için, oradadır. ikinci perdeye çıkman için, sana birkaç numara gösterecektir.

dediğim gibi, azar azar da olsa, kaybettiğinin bilincindesindir. ama riske girersin yine de, hayatın boyunca, kendin olarak kalabilmek için verdiğin mücadele, devleti bile geçip, var olduğuna bütünüyle -aksi ispatlanamayacak şekilde- ve tüm kalbinle ve ruhunla ve içten bir his ile inandığın tanrıya bile kafa tutmana yol açar.

uzaylılar gelse, herkes kaçarken, sen orada elini uzatabilirsin, diğer elin olmayan bıçağını çekmek için belinde..

feyk tehditlere aldanan insanoğlu, ölmek veya acı çekme olasılığından ödü kopan insanoğlu. hileli yaşamlar, hileli ruhlar, hileli karakterler, dolambaçlı cümlelerle örülü kendini anlatma çabaları, netsizlik ve belirsizliklerle örülü yüzler.

anteninin ayarları ile oynama çocuk, sorun alıcılarından kaynaklanmıyor, görmezden gelmeye başlamalısın.. nokta.

kötü gelen kağıtlar, elinde kalan fişlerinin bir miktarını daha ortaya koymana engel olmaz. hileli zarlar, iyi karılmamış iskambil, satın alınmış hakem, kazanmaya odaklı bencil türbülans.. beraberliği linç eden hırs.

“gidelim buralardan” dediğinde sen, “tamam” deyip tek başına yürümene neden olan karınca kostümlü ağustos böcekleri..

ihtimaller tükenirken, ölümü es geçersin. bir sigara, ardından bir sigara daha. riske attığın şey, sadece hayatındır oysa, varlığını asla heba edemezsin, zihnini, benliğini, bilincini ya da.

kaybolmamak için verdiğin mücadele ile toprağın altına girmek arasında ki keskin ayrımı görmezden gelenler, sadece bedensel sağlığın için endişe ederler, zihninin içindeki solucanları es geçerek..

ikinci perdeye çıkarsın ardından. reji sağlam çalışıyordur ve artık aralarına aynı anda birkaç işi birden yapabilen bir multifonksiyonel kadın katılmıştır. rejin sağlamdır, ve kadro tamamlanmıştır, ışık-gölge-ses-mimik-motive- daha bir çok alanda, kadrajını ortalayacaklardır sana. doğaçlamaya hazır hissedersin kendini. cebindeki 1 kuruşu, daima orada tutarak, kağıt üzerinde yazılı borç adlı birimlerle, yasal tefeciler boğazına binmişken, istifanı verirsin. içindeki öfkene sadık kalmak dışında hiçbir planın yoktur. plan geliştirmezsin. kalan son fişlerini sürmüşsündür masaya. “ya hep ya hiçten” öte bir durumdur bu. “ya hiç, ya ben” dersin, içinden. kağıtlar karılır, dağıtılır, ve eline gelen kağıtlara bile bakmadan, rölans demeden, kavın çok çok çok altında bir miktarla dahil edildiğin masada, ganyota göz koyup, rest dersin.

yoldasındır artık. yeniden. mola vermişken yoldan çıktığın bir noktada, ikinci bir yola girmişsindir, ve çift dokulu sarmal yapı, tamamlanmıştır artık. üçüncü yol yoktur.

24.haz.2014 14:30

latin anadolu

latin anadolu

belki de haklıydı

ricardo edmundo

karısını ve kızını öldürdüğünde

tarihsel süreci

dillendirmiyorum

şiir uzamasın

sola kırmak istedi sadece

ama gerçekten istedi

olmadı

bir anlık refleks karmaşası

bilinçaltının hayatına

attığı çelme

gerçekte biz kimiz

diye sordu

içgüdüsel olanı ne belirler

bir hafta önceydi

sadece yedi gün önce yani

yeni günün başlangıcı

bu arada şiire

kafiye katmak için

değil bu yedinileme

ve üçerli dizeler

akışını bir yerde

bozmak gerekliydi

konuya geri dönelim

itkisel olanla istendik davranış

arasındaki çatışma

içindeki kaosu başlattı

toplum ve doğa arasındaki

arbedede ölen

balık ağaçı

sevgilisi, yani eşi

onu sarhoş bir halde

gördüğü adamla basınca

aklı karıştı mary’nin

ve garcia

yani yaygaracı

olayı gören diğer kişi

tüm mahalleyi ayağa kaldırdı

tam olarak ne söyledi

hatırlamıyorum

ama ricardo ve

mary için

bir cehenneme dönüşünce

doğup büyüdükleri yer

bir hafta içinde

gitmek dışında

bir seçenek kalmamıştı

“istenmediğim yerde durmam” gibi

bir tepkiden daha çok

“istediğim alanda barınamıyorum” türü

bir küsmeydi onunkisi

yola çıktı

eşi ve kızıyla beraber

ve aklından bir an bile geçmedi

mary ve luis arasında

herhangi bir duygusal

ya da cinsel temasın

olabileceği

gerçek olan da buydu

olmamıştı

olabilirdi belki ama

o gün değil

otuzbeş yıldır tanıyordu mary’yi

yaşı otuzyediydi mary’nin öldüğünde

ricardo ise otuz dokuz

kızları yedi

ama dediğim gibi dostlar

tarihsel sürece girersek

şiiri bitiremeyiz

garcia aşıktı ricardo’ya

olayı da

algılamak istediği biçimde anlattı

olamazdı böyle bir şey

anadolunun ücra bir kasabasında

yola çıktılar

başka bir şehir başka bir hayat

kör bir toplumun dilini kesmek gerekir

sadece kulaklarının sesini dinleyip

ait oldukları yapay doğa ve

ahlaki travmadan

sıyrılabilirlerse

yola gelebilirler belki

bu tüm dünya insanları için böyle

arap ya da japon ya da viking veya zenci olman

kabul edilir bir fark içermez

yaptıklarını yapma nedeninin için

içinde bulunduğun koşulları

öne sürdüğün esnada

isyan etme hakkını

zihninde saklı tuttuğun sürece

savunmaya geçemezsin

aldırış edilmez

ve dediğim gibi

belki de haklıydı

ricardo edmundo

karısı ve kızı öldüğünde

mahkemeye kendini sunarken

aklanmaya çalışmayıp

“ait olduğumuz toplumsal norm

ve kurumsal bağnazlık

atar damarımızı kesiyor”

dediğinde

karşıdan gelen kamyoncunun hikayesini de

başka bir zaman anlatırım

dediğim gibi

şiir uzar ve

beni bekleyen bir

durum söz konusu

bulaşıklar ve hayat

eyvallah

14.haziran.2014

DEVleTanrı

DEVleTanrı

devletle ilişiğimi kesiyorum

ama o bana ilişmekten vazgeçmiyor

çok ikiyüzlü

ve aynı zamanda da yüzsüz

herkes için her türlü şekle

girebilecek kadar esnek

ve işine geldiği durumlarda katı

çarparsan üzerinde bir kesik açılır

atsan atılmaz, satsan satılmaz bir şey

yani aslında ortada yok

gizlenme konusunda usta

ve suçu başkalarına yıkmakta aceleci

onun için iş gören melekleri var

cebrail, medya mesela

polis azrail

israfil olan ordusu var

ve mikail sermaye

tanrı gibi bir şey işte

ama tanrı kadar cool değil

çok kasıyor herhangi bir noktada

açık vermemek için

açıklarını açıklarsan ortadan kaldırıyor

sihirbaz gibi de yani aynı zamanda

çok fonksiyonlu bir bilmece devlet

duruma göre her türlü şekle girebilir

ve din de ona ait

dinsizlik de

ve hepsinin aralarında

tümünün

bütün devletlerin

gizli bir antlaşma var

kaplamışlar

tüm kara parçalarını

ve denizleri de hatta

gökyüzünü

kaçılabilecek yerlerde bile

peşinden geliyorlar

bir hapishane dünya

isyan edip

duvarları yıkmaktan başka

seçeneğimiz yok

ama siz yine de

yeni bir iktidarın

yeni bir ideolojinin

yeni bir sistemin

peşinden gidin

değişim umudu ile.

çıkış yok

a-narchía’dan

başka

10.haz.2014 – 16:35

ara bölge ve türbülans

ara bölge ve türbülans

bir şey var

kimseye anlatmadığım

anlatamam

inanmazlar çünkü,

daha önce inanmadılar

hiç inanmıcaklar

rahatsız ediliyorum

göremediğim varlıklar tarafından

deli miyim?

HARBİ Mİ?

peki beni etiketleme hakkını

size kim verdi?

ya sizseniz asıl

norma uymayan

pardon yanlış yazdım

doğaya diyecektim

doğala, tanrısala

“norm” kelimesi sizin uydurmanız

ben sevmem

zil çaldı ve

teneffüs edildi

ruhun rejimi

9haziran2014-karataş’ta bir sabah..a 

gitmeyen yakup

gitmeyen yakup

“kötü bir gece ve kötü bir sabah” dedi zack

bunu kendine üç kez söyledi

mutfağa geçti, kendisinin yanından ayrılıp

öperek kendini, seni, hayatının kadınını

onla kendi arasında

herhangi bir fark gözetmiyordu

geçti, mutfağa

bir sigara sararken müzik açtı

cure tabii ki

the funeral party

sardı, özenle, şarkıyla sigarayı iç içe

çıktı balkona

kötü bir şey olacağı hissi ile

hayır, hisleri kuvvetli değildi

ezberlemişti sadece

birbirlerinin eşleniği günlerin

ardı arkası kesilmeyen görecesizliğini

cold çalıyordu bu kez

yine the cure

ve sigara

yarıya bile inmemişken

durdu müzik

şarjı bitiyordu telefonunun

bu muydu olacak olan kötü şey

sanmıyordu

bilmiyordu ama değildi

değil gibiydi

değil gibi yapmak zordu

bitirdi sigarayı

hızlıca

onu içeride bekleyen

bebeğini daha fazla

tek bırakmamak için

sarıldı

öptü

şarja taktı şarkısını

kağıt ve kalem aldı

düşündü, yazarken

belki de

dün gece planladıkları gibi

sabah otostopla

gitmelilerdi

nereye olursa

olmazdı

mektup yazmıştı ona

ikinci mektubunu

gece, cep telefonuna

kalkınca mektubu

bilgisayara aktardı ve

pinero’yu 2009. kez

tekrar izlerken kaldı uyuya

uyandı

öptü kendini

diğer yatağa taşıdı

geniş ve ferah olana

sarıldı asla bırakmamacasına

ve bu arada bir türlü

kurbağalar batmaktan gelemiyordu

denge, demişti mektupta

bugün günlerden ‘denge’

gerçekte var olanın

asla açığa çıkmamış enerjisi

dengede olmakla sabitlenebilirdi

ve o’na eğer

bir şey olursa

ağlarsa mesela

dünya hapı yutabilirdi

o kadar emindi kendinden

kendinden ve içinde çıktığı nehrinden

büyük konuştuğu söylendi

büyük susuşları sonrası

büyük oynuyordu oysa

her şeyimi verip

hiçbir şeyinizi istemiyorken

bir şeylerinizi çalmaya

mecbur etmeyin beni

dedi

siz orada seslice

karmakarışıklığınıza sabitlenebilirsiniz

sessizliğimize kulak kesilmeyin yeter

dedi zack

içinden dilediği bir serzeniş gibi

iyiydi

nihayet

iyileşmişti

şimdi iyiydi ve

gece iyileşmişti

bir saatin boşluklarla akan

tik taklarına alışmış

korktuğu karanlıkta yatışabilmişti

kötü bir gün mü, demişti

yanılmıştı

her gün kötüydü

daha kötü ne olabilsindi

bir hiç uğruna ölen onlarca işçi

ne yaptığını anlamadan dövülen kadınlar

en yakınları tarafından iğdiş edilen çocuk

düşen borsadan daha önemli olamazdı tüm bunlar

olmamıştı hiç

bekledi

aynada kendisi ile yüzleşerek zack

zamanı gelmişti zamansızlığın

bugün günlerden denge

kaosun göbek adı anarşi

motor sesleri

silah sesleri

uçaklar bombalar ağaçlar

dünyanın bütün hezeyanları

birleşin!

derin bir nefes alıp

öptü o’nu

hayatının tek kadınını

uyurken o

uyumuyor

uyanıyordu

biri dinlenirken

diğeri okunuyordu

“sarmal doku çetesi”

koydu adlarını

iki kişilikli tekil

terör örgütlerinin

kimseyi öldürmezlerdi ama

devlet bu

kendi şiddeti dışında

her şeyi yasadışılaştıran devlet

kendi sergüzeştleri dışında

herkes terörist

kendi kendileri dışında

herkes hiç

devlet bu

yalanlarını doğrulatmak için

gerekirse kan kullanır şerbet niyetine

devlet adı

soyadı her zaman ve koşula adapte bir değişkenlikte

paranoyak devlet

paranoyak devletler

herbiri

aralarında hiçbir fark gözetmeksizin

herbiri

şirketler

medyalar

ordular

polisler

çoğu bilim adamları

çoğu mühendis

hemen hemen birkaç kötü adam

illuminati

difüzyonun nosyonu

normların paralelliği

her bir ülke sınırı için ayrı ayrı

paralel eğriler

pasaportlar ve kan basıncı

beynimi didikleyen acı

beyninizi didikleyen açık çekler

para para para

hayır hayır hayır

bi saniye

lütfen bi saniye dedi zack

kurbağalara bakmaya gitmeyecekti

onlar gelsinlerdi

eğer isterlerse

prensliğin veya prensesliğin

arzusunu dışlayıp

gelsinlerdi eğer gelebiliyorlarsa

gitmedi

gitmeyecekti

bunu kendine hiç söylemedi.

dedi lethe: “dur bi

sakin adamım

çay koy sigara sarıcam”

“hay hay” dedi zack

güldü

ağladı

dünyada o kadar haksızlık varken

hangi birine karşı çıkabilirlerdi

denemeye değiyor muymuşdu ki

olabilir miymiş di ki?

mümkün müymüş dü ki değişsin dünya

hiç dert değil dedi zack

ben dünyayı değiştirmekten ziyade

kendimi değiştirmemek için veriyorum

mücadelemi

döndü lethe’sine

sarıldı ve bekledi

birbirlerine “durma” bile

demiyorlarken hiç

durmalarını diledikleri

olaylar karşısında

alkış tutup tempoyu ayarlayan

polisin gözlerinin içine

bakarak geçtiler elele yoldan

yiyosa bir şey desinlerdi

korkaktı polisler

askerler korkaktı

politikacılar

patronlar

işçiler

sendikalar

solcular ve sağcılar ve yolsuzlar

alayı ödlek bir tutkuyla bağlıyken

iktidar olmaya

senkronize bir sessizliğe gömülmeli

kendi canları yanmasın diye

canların yanmasına

göz yumabilirlerdi

ellerinde tuzaktan kumanda

beyinlerinde porno endüstrisi

durdu

gerçekten durdu zack

hiçbir şey demedi

demeyecekti

anlamasınlardı

anlamayacaklardı

bunu kendine hiç söyledi

kurbağalar dilsizdi

çağırsalardı da gitmezdi

“hiçbir şey görme” dedi

kendi kendine zack

“hiçbir şey duyma

dilini yutmadığın sürece

sorun yok nigga”

3.haz.14