kayıp edebiyat

ölen şiirler

ölen öyküler

zihinde yaşamına son veren kelimeler

vardiya saatleri arasında

otobüste

serviste

yani demek istediğim

en olmadık yerlerde kapımı çalan

orospu ilham perileri

önemi yok diyorum bazen

tıpkı odamdaki

bazen kaybolan

yırtılan

ya da yanan

ya da üzerine kül döküp

sonra çöpe attığım

kağıt parçaları gibi

çıkması gerekiyor sadece o an

kağıt üzerine olmasa da olur

zihnimden akıp geçmesi yeterli

kelimeler, cümleler

ve öyle bir anda

öyle güçlü bir peri fısıldıyor ki kulağına

yazacağı en güçlü cümle bu gibi geliyor insana

ve öyle bir anda

v.i.p bagajları gelir

gider götürürsün araçlarına

ve adamlar -bir çoğu-

ellerini bile sürmez

onların çantalarını

onların yanı başına

güzelce yerleştirir

hiç konuşmadan geri dönersin

ki ter kokuyorsundur

ve iğrendikleri bellidir yüzlerinden

hatta bir şoförü

"ter kokuyor bu adam" diyerek

araçtan indirdikleri kayda geçilmiştir

böyledir bu işler

kimileri çalışarak

sadece para kazanmazlar

benim gibi piçler ise

şiir kazanırlar daha çok

ya da öykü

ve kayda geçseler bile

kaybederler o kağıdı da

unutup odanın bir köşesinde

zihninin bir köşesinde

dünyanın bir köşesinde

rafların en gerisinde

ucuz

siyah beyaz ve

satın almaya değmeyecek kadar da beleş görünür gözüne

yazı da

baskı da

ruh da

kimse el sürmez ve

ertesi ay kitapevine

hiç satmayan bir yayın için

rafta durma bedeli öder

götünde patlayan kopyaları alır

sokağa çıkar

önüne geçene dağıtırsın

senin yerine onlar olur

karşılarına çıkan ilk çöpe atan

29.ağustos.2008

çalışan nehir

işi bırakmaya karar vermiştim. bir anlık öfke denilebilir buna. ama öfkeden çok, bıkmışlık hali idi, bıkkınlık ve yorgunluk.. “bu kadarı yeterli” demiştim.. sadece alkol ve sigara konusunda diyemiyordum bu üç kelimeyi. diğer her ne varsa yaşamın içinde, bir süre sonra mutlaka dolduruyordu limitini. sevdiğim bir müzik grubunun son albümüne göz atmaz duruma gelebiliyordum, ya da bir filmin henüz 27. dakikasında, “bu kadarı yeterli” deyip, es geçebiliyordum geri kalanı, bir kitabın 132. sayfasında mesela... “bu kadarı yeterli”. ve hayatım boyunca, en çok nefret ettiğim şeylerin liste baştı olmuştu “zorunluluk” fiili.. ve aslına bakarsanız, bunun fiil olduğundan bile emin değilim. edebiyat mı? dil bilgisi kuralları mı? yazım kuralları mı? hepsinin ırzına geçiyorum ve farkındayım bunun, ama hitap ettiğim kesim de çakmıyor zaten edebiyattan ve dil bilgisinden, ben anlaşıyorum onlarla, ve onlar da benle, yani iletişim sorunu yaşamıyoruz kendi içimizde, anlıyor musunuz? sadece de-da’lar gibi şeyleri önemsiyorum ben… o yüzden bana, “imlan ve cümle yapın bozuk olduğu için yazmaya devam edemezsin, ben seni anlamıyorum” edebiyatı çeken o çim yakışıklısına şunu söyleyeceğim; ben zaten sana hitap eden bir su hortumu değilim evlat. devam edelim.. en başa dönelim…

işi bırakmaya karar vermiştim. aynı işteki, ikinci işi bırakma deneyimdi bu. ilkinde, fuardaydık. izmir fuarı, stant, eylül başıydı, gecenin on ikisi.. sabah sekiz buçukta ofisi açmış, ve akşam iş çıkışı şirketin açtığı fuar standına çağrılmıştım. gitmek zorundaydım. henüz işi bırakmak istemiyordum. ve gittim. ve fuar çıkışı, ertesi gün için, herkese öğleden sonra gelebileceği söylenmişken, ben yine aynı saatte gelmeliydim, bana öyle söylenmişti, “ha siktir” demiştim, kendi içimden, ofisi açıcam, telefonlara bakıcam, ortalığı süpürücem, çay demlicem, dünden sarkan birkaç faturayı kesicem, ve daha bir dolu iş, ve gecenin ikisinde evdeyim, ve “tamam” dedim, “bu kadarı yeterli”

 ve ertesi gün anahtarı ofise gönderttim annemle, “işi bıraktığımı söylersin” dedim. ben işi bıraktım ama iş beni bırakmadı. bir hafta peşimden koştular. benim gibi bir enayiyi bulamayacaklardı. biliyorlardı bunu. köşeye sıkıştım. paraya ihtiyacım vardı ve öykülerim beş para etmezdi, ben de beş para etmezdim, yani bir erkek olarak başka bir erkek için demek istiyorum, jigolo bile olamazdım hatta, başka bir iş bulamazdım, mesleğim çoktu ama belgem yoktu, kanıtlayamıyordum yapabileceklerimi, ve savaşı uzatmak için ihtiyacım olan nakde sahip değildim.. bir hafta geçmişti.. işi bıraktığım günün üzerinden bir hafta.. evdeydim. sabahın körü. kapı çaldı. bakkal.. annemle bir şeyler konuşuyor, borcu soruyordu. sonra elektriklerimiz kesildi, pat diye üstelik, haber bile verilmeden, balkona çıkıp bu kesinti bölgesel mi bize mi özel diye baktım, ve aşağıda yürüyen memuru gördüm, seslendim, ve fatura, ödemek, para, iş, ölüm, mesai, film şeridi dizildi önümde, sonra buzdolabının üzerine tutturulmuş olan cehennem kadar yakıcı kağıt parçaları ilişti gözüme, bu su, bu elektrik, bu telefon, bu kiradan eksik kalan, bu oraya, bu buraya, ve telefonum çaldı, patronumun kardeşi bana bir şans vermek istediklerini söylüyordu, öğleden sonra ofiste olursam eğer.. bir şans mı? ben mi size bir şans tanıyacağım, siz mi bana yoksa, diye sormak istedim.. soramazdım. yenilmiştim. ve evden yayan olarak otuz beş dakika yürüdüm. ofise girdim. patronun kardeşi vardı. sonra patron geldi. nasıl işi haber vermeden bırakırdım? burası ciddi bir kurumdu. yol parası verilmiyordu, öğlen yemeği olarak yarım ekmek ve bir parça peynir vardı, acemi birliği kahvaltısından daha az, anlayabiliyor musunuz, öğlen yemeği bu… ve sigorta yoktu, ve maaşın içerde kalacaktı çoğunlukla.. ve bir şans verdim kendime. dayanabilirsin koçum dedim. bir iş daha bulana kadar. o sırada birine aşık oldum, ve böylece tüm çözümsüzlükleri göz ardı ederek, işe devam ettim. ve aynı iş yerindeki ikinci dönemim iki ay sürdü.. tekrar işi bıraktım. bu kez emindim kendimden. iki ay boyunca başka bir iş aramış ama bulamamıştım. işi bırakırsam, belki daha fazla boş vakitle daha kolay iş arar, belki de bulurdum… denemek gerekiyordu. riske giriyordum. riske girmek zorundaydım, aksi takdirde kalıcı sinirsel bir hastalık edinecek ya da günde üç paket sigara içip, faturaları ödeyemeden kendimi azraile haciz ettirecektim.. muhasebe, çok sigarayı da beraberinde getiriyordu.. üstelik temizlik yapıyor, çay yapıyor, müşterilerle telefonda ilgileniyor, mal yüklüyor, mal indiriyor ve ufak şirketlerin ofisinde bir patron ne kadar angarya iş yığabilirse başına, iki katı ile cebelleşiyordum. son damla ise, iş yapmadığımın söylenmesi oldu. hayır ben iş yapmıyordum, bütün gün internette geziyordum. ve biriken hiçbir iş yoktu buna rağmen.. ya bir çelişki söz konusuydu, ya da kandırılıyordum. monitörümün yönü, patronumun görebileceği şekilde çevrildi, ve masamın da yeri değişti tabii. köşeye alındı. ofisteki odanın köşesine.. ekranımın, dış kapıdan girişlerde, ve patronun odasından rahatlıkla görülebileceği şekilde bir köşeye.. ve önümde sadece duvar var. iki koca duvar. sarı renkli duvarlar. bir monitör. ve tüm işlerimi zamanında yaptığım ve o an yapacak hiçbir işim olmadığı için, boş boş beklemeye başladım. klavyeye dokunmuyordum. bekliyor ve sigara içiyordum. sigara içerken, bir yandan da sayı sayıyordum içimden. önce ondan geriye birer birer, sonra birden ileriye üçer üçer, sonra 157’den geriye dörder dörder, düşünmemek için yapıyordum bunu, zihni uyuşturma ya da avutma yöntemlerimden biridir.. deneyebilirsiniz… ve saate baktım, paydosa sekiz saat vardı muhtemelen. çıkış saatim belirsizdi ama giriş saatimden bir dakika ileride ofisi açarsam, 2 buçuk ytl ediyordu, yanlış duymadınız, geç kalmanın dakikası iki buçuk ytl kesinti iken, geç çıkmak diye bir şey söz konusu olmuyordu, mesai yoktu, tam maaş yoktu, sigorta yoktu, yol yoktu, yemek yoktu, ve buradan yok olmaya karar verdim tekrar. saat dokuzda ofisi kapatıp işten çıktım ve dolmuşta patronumu aradım. aslında, “dokuza kadar geleceğim” demişti, “bekle ve çay hazır olsun” demişti ve geldiğinde konuşacaktım, dokuza beş kala, “çayı dök, sen çıkabilirsin, ben eve gidiyorum” demek için aradı.. ve kapadı. ve daha sonra, ofisi kapatıp durağa çıktım, telefon açtım patron tanrıya, tanrı patrona, açmadı telefonu. ve mesaj yazdım ben de. mesaj yazmayı sevmiyordum. telefonda konuşmayı da sevmiyordum. dünyanın en soğuk icadı olarak nitelendiriyordum telefonu. ama mesajı yazdım, “özverime güvenilmeyen bir yerde çalışamam, işi bırakıyorum, ama yarın, izinli olan..” vs vs vs.. aynı yerde abim çalışıyordu ve ertesi gün izinliydi. ertesi gün son kez işe gidecek, abimin yerine bakacaktım, ama çay vermem demiştim, yük taşımam, temizlik yapmam, telefonlara bakmam… sadece faturaları keser, sipariş listelerini hazırlarım. bunu söyledim. biladerimi bir günlüğüne tanrıdan azat edecektim sadece. sonra ben, kendime başka bir tanrı bulmak için, iş görüşmelerine hız kazandıracaktım. ve ertesi gün işe gittim. ofisi açtım. diğer iki eleman geldi. depocu elemanlar. ve patron gelip, benim ona çay vermeyeceğimi bildiği için, altan’a “bundan sonra sen bakıyormuşsun çay işlerine galiba” dedi, bu şekilde emir veriyordu, istek şarkısı gibi emirler yağdırıyordu, kibar bir kraldı, ama kraldı sonuçta, ve altan gelene kadar ne benden çay istemiş ne de kendine çay koymuştu… krallar daima kendini her işi yapmaktan aciz görüyor olmalılar, aciz olmadıklarını biliyorum, kendilerini aciz görmediklerini de, ama ben öyle görüyorum.. ve öğleden sonra, kesilecek fatura kalmadığı için çıktım, eve gittim. ve iş görüşmeleri geldi ardından. iş yoktu, varsa bile ben uygun değildim, diplomam yoktu, tanıdığım kimse yoktu, tecrübem yoktu, onlar beni arayacaktı, ve aramıyorlardı, kendimi kaybetmeye hazırlanıyordum, üstelik tüm çözümsüz denklemleri göz ardı etmeme neden olan uçan halı sevgilim de yok olmuştu, ve tamam dedim.. yeteri kadar iş aradım. şimdi iş beni arayacak.. ve o sırada telefon çaldı.. bir yer.. görüştüğüm bir yer.. web tasarım elemanı arıyorlardı. form doldurmuş dönüp gelmiştim. beş gün sonra çağırdılar gittim. ve adam, işi anlattı. sigorta yok, yol yok, asgari ücret, yemek cebinden… iş şu: “birkaç arkadaşlık sitemiz var, sen bunlara birkaç tane üyelik açacaksın, hatun isimleri ile, internetten de birkaç fotoğraf bulacak ve profil resmi yapacaksın. ve üyelere, işveli mesajlar atacaksın..”

“başka” diye sordum, çünkü biliyordum bu kadarla kalmayacağını

“ek olarak, çay yaparsın, sabah ofisi temizlersin ve seks shopumuzdan gelen izmir içi acil siparişleri otobüsle gider müşteriye verirsin”

“tamam” dedim. ama yalan söylüyordum.. evimde internetim kesikti o günlerde. ve ilk iş günü, birkaç şey öğrenmem için, bilgisayar başında takılacaktım. zaten öğleden sonra gitmiştim, ve paydos sekizde idi. sabah sekiz akşam sekiz.. her neyse, bende maillerime baktım, ve birkaç siteye daha, sonrasında bu uyanık askerlerin sözünü ettiği arkadaşlık sitelerine göz atar gibi yapmayı sürdürürken, maillerimi cevapladım. ve patron altıda gelip, bana beş milyon verdi, “bununla yarın gelirken bir temizlik bezi alırsın”

“tamam abi” dedim, yol paramı çıkarmıştım şimdiden, kârda sayılırdım ve üstelik bedava bir internet kafe bulmuştum kendime.. akşam sekizde çıkabilirdim. ve akşam sekiz olunca “çıkabilir miyim” dedim. “tamam” dedi “çık” yarın kaçta geleceğimi sordum, “sekizde ofiste ol” dedi, “bezi almayı unutma”

ofisten çıktığım anda her şeyi unutmuştum. eve geldim, ve iş aramak istemiyorum bir süre dedim. bu işe de gitmeyeceğim yarın. ve sonra, iş beni buldu. şans.. bir tanıdık. havaalanı. form. torpil. olmuştu işte. güzeldi. on ay sözleşme. yüzde seksen, on ay sonra yine işsiz kalacaktım. düşünmüyordum ama.. nasıl olsa on ay içinde ben işten sıkılacak ve başka bir işe yatay geçiş yapmayı planlayacaktım. hâlâ bunu planlamıyorum gerçi.. ama, sıkıldığımı hissediyorum. her iş, eninde sonunda boktanlaşır.. para karşılığı yapılan hiçbir şey zevk vermez, seks bile.. yazmak bile.. sanat işe dönüştüğü zaman sanat olmaktan çıkar. ve yaşamı, her anlamda, bir tür sanat olarak görenler, mesela  “crispin sartwell”, “bulaşık yıkarken bile, bir sanat eseri ortaya koyduğunuzu hayal edin” diye öğütler bana, o yüzden, herhangi bir şeyi gerçekleştirmek için çalışmak yerine, tao’ya kapılmak, ve “hiçbir şey yapma, her şey olur” demek, en azından boşuna stres yapmanızı engelleyecektir.. iş aramıyorum, iş beni bulur. yayınevi aramıyorum. biri kitabımı basar. kadın aramıyorum. bir gün denk gelir.. nehire bırakmak kendini. balıklar yüzer. yüzmemek nehirde.. kendi akıntın nereye gidiyorsa.. ve, daima, güzel bir okyanusa açılırsın böylece, ben henüz nehirdeyim, ve nehir benim içimde, chuang tzu gibi konuştuğumun farkındayım ama, kendini, içindeki rüzgara bırakmak, ve dışarıda geriye kalan her ne varsa, onları da kendi hallerine bırakmak, neyse cümleyi kesiyorum burada.. bir kişisel gelişim kitabı yazmıyoruz. kişisel gelişimden de, toplumsal gelişimden de hazzetmiyoruz.. o halde, tekrar en başa dönelim… çimlerde imlamı bozuk bulan tip ne demişti;

“ben gelişim ve teknolojiden yanayım, ilerlemek insanları güzel bir yere götürür, iletişim önemlidir”..

tekrar en başa dönelim ve ilkel insanların hayatları ile günümüzü karşılaştıralım. gelişimin ne menem ve boktan bir şey olduğunu fark etmiyorsak, faturalarla, iş aramalarla, ve sırtımıza binip “hadi koçum, çalışan kazanır” diyenlerle el ele, ama onların diğer eli cebimizde iken, yaşamaya devam edebiliriz, ya da birilerini yaşatmaya.. yaşama içelim.. başka alternatifimiz de yok, ama içine sokulduğun boka “tadı güzelmiş, sen de gel” demek ile, “bokun içindeyim, çıkamayacağımı da biliyorum, devrim yok, ütopya yok, ama hoşnutta değilim” demek arasında, bir fark var sanırım. tıpkı seninle benim aramda bir fark olduğu gibi.. “neden fanzinlerde gerçek isimlerinizi kullanmadınız”. gerçek isimler? what is the gerçek isimler? gerçek; insanların bakış açılarına göre değişebilen, ve gerçekliği ispatlanamaz bir kavramdır. o yüzden, ve daima, ve her yerde, ve hiçbir şey olarak, tao vardır. ne gerçek, ne de yalan.. inanıyorum da.. inanmıyorum da.

ying ve yang  ;ve; da ve da

27.ağustos.2008

ardeşen - 2. bölüm

bir jandarma karakolunda, kazan dairesindeyiz. kazan dairesi ve valizlik aynı dört duvarın arasında. bizler de o gece, o dört duvarın arasındayız. çoğu gece gibi, kazan dairesindeyiz, ya da valizlikte. her ikisi de, aynı mekânın farklı isimleri. bir üçüncü isim daha icat ettik, gizli bir isim, alkolik askerlerin taktığı lâkap, “havaalanı” diyoruz oraya. ruhumuzu havalandırıyoruz çünkü. ve “ruhu havalandırmak” iki anlama gelebilir; ruhu havaya kaldırmak, ruhun hava almasını sağlamak. anti-alkolik askerler bir üçüncü anlam daha icat etti, “ruhu kalpten uzaklaştırmak”. böyle söylemişti mahir, “alkol ruhu kalpten uzaklaştırır”. haklı olabilirdi. nefsimizin kölesi olmuş olabilirdik. ama mahir de, başkalarının nefsine köle olmuştu. tarikat liderlerinin nefsine, çünkü tüm kelimeleri, bir yerden alıntıydı, kendine ait bir düşünce tarzı ya da fikri yoktu. kimse haklı gelmiyordu bu durumda bana; kendi olanlar ve başkasının olanlar vardı sadece.. başkasının olanlar, liderlerinin isteğine göre hareket ediyor ve bunlardan dindar olanları liderlerinin istediğini “tanrı’nın buyruğu olarak” görüyorlardı, konumuz bu değildi, konumuz valizlikti, sıcak valizlik, sıcak kalorifer, sıcak kazan dairesi, sıcak şarap, sıcak zihin, sıcak cehennem, sıcak cennet, sıcak araf…

bir jandarma karakolunda kazan dairesindeyiz. şahin, bekir, cumali, ben. cumali, bizim iki üst devremiz ve aynı zamanda kendisi o gün nöbetçi onbaşı. bizler seksen beşe dördüz. cumali seksen beşe iki. ben seksen ikiliyim, cumali seksen beşli, şahin seksen beşli, bekir seksen üçlü. şahin pdrm, ben de pdrm’yim. bekir sıkı içiyor, cumali içince sapıtıyor ama içerken yanımızda bulunan bir üst devre bize güç veriyor. çünkü askerlikte, eğer en alt devre iseniz, boğazınızda 3 ay boyunca kopartıp atamayacağınız bir tasma bağlı demektir. bir alt devreniz geldiğinde, elinize o en alt devrenin tasmasına ait zincirin ufak bir parçası tutuşturulur ve sizin zincirinizi tutan sayısı iki devreye düşer. bir alt devreniz daha gelince, tasmanız çözülür ancak gözaltı süreniz devam eder, teskere altısınızdır. teskereciler kraldır. en sonunda, teskereci olur ve kral olarak, son üç ayı yaşarsınız. diğer karakolları bilmiyorum ve kendi yaşadıklarımı anlatıyorum, o yüzden bu tespitlerime karşı olanlar, lütfen sadece kişisel gözlemlere dayalı bir felsefe güttüğümü ve kesin konuşmadığımı, kendimce yorum yaptığımı dikkate alsınlar. pekâlâ, devam edelim.

bir jandarma karakolunda, kazan dairesindeyiz. en alt devre olarak üç kişiyiz. iki devrem, şahin, bekir ve ben. bir de iki üst devremiz nöbetçi onbaşı cumali. içiyoruz. şarap. papazkarası. saat gecenin on biri. bundan birkaç saat önce, hava kararmak üzereyken ve yağmur hâlâ yağmayı sürdürürken bekir yanıma gelip “gece kaç kaç?” dedi, nöbetimi soruyordu, “sekiz-on” ve “iki-dört” dedim. akşam sekizde cezaevi nöbetini teslim alacak, onda bırakacak ve biraz uyuyup, ikide tekrar gidecektim nöbete, dörtte tekrar teslim edip, biraz daha uyuyup, sabah altıda kalkacaktım. hatta beş buçukta. koğuşun tuvaletlerini temizleyecektim. mıntıkam orasıydı. “içelim” dedi bekir, param yoktu ama bunu söylemedim, gerek de yoktu, para daima bulunurdu, borç alınır, kantinde rütbelilerin hesabına birkaç fazla çay çarpısı çakılır, ya da koalisyon yapardık. o gece, bekir idi finansörümüz, şahin gözcü, cumali de bekçi olacaktı, ben de devriye askeri. bu ne demek? bu şu demek. paraları bekir çıkacak, şahin öncelikle dışarı kaçtığım tellerin önünde sonra da nizamiye kapısında gözetmen olacak, cumali de “nöbetçi astsubay uyuyor mu?” diye bakacak, uyanırsa da odasından aşağı inmemesi için onu oyalayacak bir şeyler uyduran bir bekçi olacaktı. bir şeyler yapacaktık işte. arka tellere yaklaştım parayı alarak. eşofmanlarla elbette. akşam sekiz on nöbetinden gelmiştim. kamuflajları çıkarmış ve eşofmanları giymiştim. cumali herkesi koğuşa soktu, “nöbetçi astsubayın emri, yat sayımı var, herkes koğuşa, aşağı inmek yasak”. nöbetçi astsubay dokuzda vurmuştu kafayı. adını söylemeyeceğim adamın. ama o nöbetçi iken, daima içiyorduk. erkenden uyuyor ve hiçbir şeyle alâkadar olmuyordu, belki o da odasında gizlice içiyordu, kim bilir? her neyse, devam edelim, cumali yalandan bir sayım yaptı ve sonra koğuştan çıktık, biz, cumali, bekir, şahin ve bir de bizle alâkası olmayan birkaç teskereci. bizimle içmek isteyenler vardı ama güvenmiyorduk onlara, sıkı içiyorduk ve sıcaktı valizlik, sarhoş olup başımızı derde sokabilirlerdi, her ne kadar aralarında bizden de sıkı içen alt devreler olma ihtimali varsa da, henüz güvenemezdik. kendimize bile güvenmiyorduk. cumali’ye de güvenmiyorduk. ama o olmadan da içemezdik. otuz milyon verdi bekir. “15 bira al” dedi. dört kişi. “yeter mi?” diye sordum. takviye gerekiyordu, “votka yapalım” dedi şahin. “şarap” dedi cumali. benim oyum, sonucu belirleyecekti, kıllık olsun diye “viski” diyebilirdim ve berabere kalırdık. ama “iki şarap, geri kalanla bira?” dedim. anlaşmayı imzaladık:

“tamam”,

“tamam”,

“tamam”,

“pekâlâ” dedim, “herkes görev yerine.” cumali ana binaya çıktı, nöbet yerine. bekir otuz kâğıdı cebime soktu ve valizlikte askerlerin çantalarından dekor yapmaya başladı. şahin ile tellere doğru yürüdük. etrafta birkaç teskereci vardı ama zarar gelmezdi onlardan. sorun olan trafikçilerdi. aperiyoduk saatlerde karakola gidip geliyordu gece ekibi, ben karakolun karşısındaki tekel bayisinde iken, aniden nizamiyede bitebilir ve beni elimdeki suç delilleri ile görebilirlerdi. bu riske değerdi. her türlü riske değerdi. ve çöpün üzerinden duvara, oradan da tellere tutunup kendimi arkaya salladım. şahin nizamiyeye gidip, okey çekti ve ara sokaktan ana caddeye, oradan da karşıya geçtim. şahin bir okey daha çekince, ilk el açıldı. okey dışarı atmıştık trafik ekibine karşı. tekel bayiinin içinde, şimdilik güvendeydim. beni tanıyordu adam. ilk gidişimde,

“sen asker misin?” diye sormuştu, çekinerek itiraf etmiştim,

“sorun olmaz değil mi?”,

“biz de asker olduk koçum” dedi. lazdı kendisi üstelik, rize’deydim, doğaldı laz olması, lazlar iyi insanlardı, tartışmaya girmediğiniz ya da kızlarına yan gözle bakmadığınız sürece de iyi olmaya devam ederlerdi. ben de onlarla aramı iyi tutmaya çalışıyordum, kızları ile ilgilenmiyordum zaten, ama tartışmaya girmeye de gerek yoktu.

“üç yıldır kimse gelmiyor askerlerden geceleri” demişti adam, “ilk gelen sensin”. ilk gidişimde de demişti bunu, “hadi ya” dedim, alkolik bir devreydik ve üç yıl sonra sezonu açmıştık. ve o gün,

“şarap” dedim, “şarap alacam”. ikinci elin taşları dağıtılmış oldu böylece.

“kaç tane?”,

“ne var?” saydı ellerindekini, fiyatları ile beraber,

“papaz karası yedi mi demiştin.” diye sordum, izmir’e göre fiyatlar uçuktu şarap konusunda, ya da biz ucuz yerleri öğrenemeden askerliği bitirdik.

“evet, yedi”,

“iki papaz karası, kalanı ile bira”,

“otuz mu var demiştin koçum?”,

“evet otuz”.

“iki şarap, 8 bira?”,

“anlaştık, aa şey, sigara bir de”,

“sigara da benden olsun koçum”,

“eyvallah abi”.

askerleri seviyorlardı, yemek ısmarlıyor, içecek ısmarlıyor, ramazanda sigara içersen peşine takılıyor ya da kızlarına asılırsan duvara asıyorlardı seni. seviyordum lazları, bana ters gelen adetleri olsa da, samimi buluyordum birçoğunu. özellikle cezaevinde nöbet tutarken konuştuğum mahkûmları.

“ha bu siktiğimin silahını” demişti bir keresinde bana bir mahkûm, “ben pazarlayınca suçluyum ama amerika ekonomisini silahla kuruyor”,

“haklısın abi” demiştim. haklıydı. silah üretmek konusunda değildi haklı oluşu, çifte standarttaydı söz konusu haklılığı.

tekel bayiine dönüyoruz tekrar. alacaklarımı aldım, kapıda durdum. şahin bir okey daha çekti ve ara sokağa saptım. ikinci eli de kazanmıştık trafik ekibine karşı. son ele başladık.

tellerdeydim. elimde iki torba ile bekliyorum. şahin nizamiyeden ağır adımlarla geliyor ve bekliyor. kısa dönem imam var, etrafta gezinen. adı mahir. aslında adı mahir değil ama adını unuttum ve ona duyunca kıl olacağı bir isim koydum. adı mahir olan imam, kısa dönem askerlik yapan bir ispiyoncu. o varken elimdekilerle telden giremem. ama girmek zorundayım. cumali’nin yanına gidiyor şahin. nöbeti devralıyor cumali’den. cumali nöbetçi onbaşı olarak sahip olduğu tüm hakları kullanıp bahçeye iniyor ve imam’a fırça kayıyor.

“sen koğuş nöbetçisi değil misin? bahçede ne işin var?”.

biraz tartışıyorlar ama sonuçta kolluk kazanıyor ve ben de tellerin üzerinden uçup valizliğe iniş yapıyorum torbalarla birlikte. üç - sıfır. oyun bitti.

2.

saat on bir. anlattığım her şey, buraya kadar anlattığım her şey, yarım saat içinde olup bitti. ve valizlikte, kalorifer borularının arasında, çantalara oturup, şarapları açarak, biralarla karıştırarak, ufacık bir kapalı alanda sigaraya abanıp duman altı olarak, içiyoruz. cumali, şahin, bekir, ben…

birkaç bardak sonra cumali sapıtmaya başlıyor. biz ondan hızlı gidip, alkolü tüketiyor ve koğuşa çıkıyoruz. saat on iki. on iki - iki nöbetçileri gidecek. kimin götüreceğini bilmiyoruz. çünkü cumali’yi sarhoş olarak valizliğe terk edip kapıyı üzerine kilitledik. o orada sızdı. ve koğuş nöbetçisi imamda nöbet tutmak yerine, koğuşta uyumayı seçmiş biz valizlikte içerken. herkes uyuyor, biz sarhoşuz. on iki - iki nöbetçileri nöbete gitmek zorunda. biz uyandırırsak her şeyi çakarlar. cumali uyandırırsa, cezaevi nöbetine götürmek yerine denizden dökebilir sıradaki nöbetçileri. kimseyi uyandırmaz ve biz de uyursak, saatleri dolan ve değişmeyi bekleyen nöbetçiler, cezaevi nöbetçi astsubayını uyandırır, sonrası kıyamet. düşünüyoruz. “bu boku içmeden önce düşünseydiniz” diyor santral. santraldeyiz, ona fikir danışıyoruz, çünkü o bizim üst devremiz. ordu’lu, kendi halinde bir tip. kıyak insan. “siz santralde kalın, ben nöbetçileri uyandırıp hemen gelicem, kendileri gitsin nöbete pezevenkler” diyor santral. “tamam” diyoruz. bekliyoruz. santralin yan odasında karakol nöbetçi astsubayı uyuyor. cezaevi kapısının girişinde bir odada, cezaevi nöbetçi astsubayı uyuyor. kendimizi “dikkat köpek var” yazılı tabelalar arasında buluyoruz. tehlike! daha önce de yaşadık bunları. ama bu kez her şey karıştı ve üstelik benim gece nöbetim var. şahin sadece gündüzleri nizamiyede karakol nöbeti tutuyor. silahı yok. p.d.r.m ve a.s.k raporu işe yaramış. karakola gelen vatandaşları, ana binada gitmek istedikleri yere götürüyor üstlerini arayıp. sabah sekiz, akşam altı tutuyor nöbeti. güneşte, yağmurda, asla izin yapmıyor hafta içi. “memurum lan ben asker değilim” diyor bize. bekir kantinci olduğu için, nöbetleri akşamları oluyor bazen. onu da koğuşta tutuyor. boka sapan benim. ama hayatımı daima ince bir ipin üzerinde düşme korkusu taşımadan cambazlık yaparak harcadım. alışkınım. santral geliyor. nöbetçiler gidiyor. nöbetçiler geliyor. şahin ve bekir’le beraber valizliğe iniyor, cumali’yi uyandırıp bahçede bir banka oturtuyoruz. ayılması gerekiyor. ve banyoya sokuyoruz onu, sonra gözlerini açıp, “bana nöbetçi astsubayı getirin, dövücem onu” diyor. bekir ve şahin sızıyor. cumali ile baş başa kalıyor ve saate bakıyorum. bir buçuk. iki - dört nöbetim var. hâlâ sarhoşum. ama kendimdeyim. yani kendimde olduğumu söylediğim için, sarhoşum demektir. basit alkolik mantığı. cumali nihayet kendine geliyor, nöbetçileri güç bela uyandırıyor ve nöbete gidiyoruz. ben ne doldur boşalt yapıyorum ne de bot giyiyorum. eksik kamuflajlarla ve şarjör almayı unutarak, boş mp5’le, ikinci kuledeyim. nöbetçi astsubaya en uzak kule. birinci kuleye geçecek olan tipe, “karakolda nöbetçi astsubay kim?” diyorum, söylüyor, tim komutanımmış ve tim komutanımın nöbetçi astsubay olduğunu bilseydim, ona da bir şişe götürürdüm diye düşünüyorum. ya da daha çok içerdim. ama yapmadım. iki birayı çöpe attık. ama dış çöpe. boş şişelerle birlikte. gizlice. orayı anlatmayı es geçtim ve hâlâ es geçiyorum. ikinci kulede, not defterime bir şeyler karalayıp, kulenin içinde sızıyorum. tahtanın üzerinde. dört olunca gelip değiştirirler nasılsa diyorum. dört-altı buçuk nöbetçileri gelir değiştirir. mahkûmlardan da kaçan olmaz. her şeyi, şansa havale ediyor ve sızıyorum. ve altı buçukta dürtüyor beni cumali, hava aydınlanmış.

“sabit bıraktım seni nöbette” diyor cumali, “kaldıramadım”.

“boşver” diyorum, “mıntıkadan kurtuldum”.

dört – altı buçuk nöbetçisi kısmen mıntıkadan kurtulurdu. karakola gelir, tıraş olur, kahvaltı yapar ve içtimaaya çıkardı. böyleydi bizim oralarda. bazen mıntıka yaparlardı ama yerine yapacak kimse bulunamamışsa ve her neyse dostlar, iki dört nöbetini, iki altı buçuk yaparak, karakola döndüm, kahvaltı yaptım, bir sigara yaktım, tıraş oldum, içtima için sıraya girdim. tim komutanım geldi, o gece cezaevinde nöbetçi astsubay olan tim komutanım yanıma geldi. beni köşeye çekti ve bir sakız verdi, naneli, “al bunu çiğne, hayatını sikicem senin, göt” dedi, gülüyordu, gülüyordum…

27ağustos2008

sokak edebiyatı

yapmam gereken

onlarca iş varken

oturmuş şiir bekliyorum zihnime

geleceğini biliyorum

geldi belki de

bu şiir mi?

bu olabilir

yani

“bu bir şiir” demek istemedim

“beklediğim şiir, bu olabilir” demek istedim

o halde bir sigara yakmalı

şiir sigara ile yazılır

beyne gelen aşırı saldırıyı keser sigara

ve dumanla geri gitmeyip

boğulmuş ama sağ kalan saf kelimeler kalır geriye

dumanla ayıklanmış kelimeler

el işlemeye başlar

yazar geçersin

unutarak yazarsın

bir sonraki kelimeyi bilmez

bir öncekini hatırlamazsın

uzar gider aynen bu şekilde

düşünmezsin, ortaya ne çıkacak diye

ve son satıra geldiğinde

ya da biteceğini hissettiğinde

bittiğinde

kendi kendine bittiğinde şiir

dış müdahale olmadan zihne

sona erdiğinde

tamam, dersin

bir kez okuyalım

okursun sonra ve sadece

kelime hatalarını onarır

geri kalanı olduğu gibi bırakırsın

iş yayınlamaya gelir

siteni açar

girişini yapar

ve gönderirsin

pat diye girer en üstten anasayfaya

uğraşmazsın

birileri onaylasın diye beklemezsin

ve bir kaç kişiye de vermişsindir bu hakkı

onay beklemezler

seçilmiş lavuklar mıdır onlar?

neo gibi yani?

bilemiyorum..

sonra gelen yazılara göz atmak ister

ama korkarsın çokluğundan

kısa olanları hemen eler

geri kalanı bekletirsin

okuyacaksındır yakında

ve okursun da

ve her "sil" tuşuna bastığının sahibi

"her" değil aslında

içlerinden bazıları

sana gelip

"yazıma noldu" der

"bilmiyorum" dersin

"onaylanmamış olmalı herhalde

hatırlamıyorum"

hatırlamazsın gerçekten

çünkü her gün mailine bir ton yazı gelmektedir

ve yorum beklerler senden

istemezsin yorum yapmayı

sevmezsin

işine gelmez bu

çünkü

iyi veya kötü bir şey söylersen

bu, sana geri dönecektir

"sen çok mu iyi yazıyorsun sanki?"

"sen de çok iyi yazıyorsun abi"

bu tip şeyler

sonra bir de

fanzin isteyenler vardır

liste uzar gider

ikiyüzü geçer talep

ve "göndericem" dersin

"göndericem biraz sabır"

paran yoktur

fotokopi çekemez

çekince katlayamaz

katlasan da kargoya gidemezsin

ve sarktıkça sarkar dağıtım

ama mutlaka gönderilir

herkese

ve mutlaka okunur

her gelen yazı

gecikmeler için sizden özür diliyorum

ama kabul edersiniz ki

herkes gibi benim de

kendime ait bir hayatım var

bu işten para kazanmıyorum ve

para kazanmak için çalıştığım işten

arta kalan zamanları ikiye bölüyorum

sokak edebiyatı işleri ve

girdap'ın gerzek yaşam biçimi

girdap'ın gerzek yaşam biçiminde

en büyük zaman

oturup beklemeye ayrılmıştır

oturur beklersin

şiir gelsin diye değil ama

ya da öykü gelsin diye değil

hayır

sadece beklersin

duvarlar karşında

fonda bir müzik

elde sigara

kül tablosu

evet tablosu

kül tablosu ağzına kadar dolu

duruma göre çay kahve ya da alkol

her şey bakkala yazdırılmıştır

kendimi de birine yazdırsam diye düşünürsün

benim yerime o yaşasın

ve sonra

evet

bir sigara daha yakar

ve bilirsin ki

şiir yola çıkmıştır

müziğini açarsın

bir txt dosyası açarsın

ve duvarlara bakarsın

duvarlarda yazıyordur her şey

dört duvar arasına sıkışmak iyidir çoğu zaman

ve odada

seksenbindörtyüz adet

kağıt parçası birikmiştir

her birinin üzeri

karalanmış

yazılmış

çizilmiş

kusulmuş

sigara söndürülmüş

kül atılmış

içinden birini çeker

ve bunu yayınlayalım dersin

bilgisayara geçer

ve kağıttan ekrana nakliye yaparsın

oradan da siteye

bazen öyle bazen böyle

ve gerçekten içinden gelmez

bir başka yayında onaylanmayı beklemek

ama “sokak edebiyatı” gibi bir siteyi

birileri kussaydı

evet, kussaydı

ben de sanırım denerdim şansımı

çünkü benim ruhuma hitap ediyor olurdu

yayınevleri mi?

o bahsi çoktan kapattım

dergiler mi?

hayır, asla

ama artık gerçekten

insanlarla uğraşmaktan sıkıldım

bu yüzden

biraz bana da tahammül etmenizi bekliyorum sizden

"fanzin nerde kaldı bilader?"

“bilmiyorum eylül?”

“hani ağustostu?”

“param bitti, eylül?”

uzar gider

ve sanki

parayla satın aldığı bir ürün

evine teslim edilmemiş gibi gösterir tepkisini

bakın, para istemiyorum

sadece beklemenizi istiyorum

ben de bekliyorum çünkü

kitap okuyamıyorum

gazete okuyamıyorum

televizyon izlemiyorum

-bilinçli bir seçim sonuncusu, evet-

bir şikayet olarak almazsanız bunu

ben de sizinkileri

şikayet olarak almayacağım

herkes hakkını arıyor

herkes anlayış bekliyor

herkes ilgi bekliyor

ben de siz de onlar da

tanrı bile ilgi bekliyor bir çocuk gibi

ve ilgi göstermeyeni yakıcam diyor

ben yakmıyorum

tanrı da değilim

olmak da istemezdim

ve ayrıca

benden hayatımı hacılayanlarla

muhatap olmak da istemiyorum ama

mecburum buna

çalışmaya yani

hayatımı hacılayan patronlar

hayatımı hacılayan eski dostlar

hayatımı hacılayan kadınlar

herkesin bir hacılayanı var bu dünyada

ruhen ya da bedenen

çalıntı hayatlar

çalınan hayatlar

ayrıca

kolunda simgem olan bir dövme taşıyan adamı

bana sorup durmayın

ya da diğer üstün kahramanları

kimileri gider

kimileri gönderilir

kimileri gelir

sokak edebiyatı burada ve

temsil ettiği hiçbir şey yok "boşluk" dışında

ve onun yarattığı boşluk

hayatımızdaki tüm boşluklara nüfuz etmiş durumda

benim öyle en azından

geppetto'nun da öyledir

yada kurşun kalem'in

duvar dibi'nin

güzedüşen'in

fenris'in

tezer’in

demir’in

gölge'nin

tek tek sayamayacağım

şiir uzamasın

ama evet

kimileri gönderilir aramızdan

kimileri de çeker gider

ve her iki ayrılma şeklinin de tek gerçek nedeni

yazdığı gibi yaşamıyor ya da davranmıyor oluşlarıdır

kısaca samimiyet

kısaca saydamlık

kısaca kısa olmak

yazdığını ya da kendini ya da bir başkasını üstün tutmamak

ve yazdığınız ile yaşadığınız

eş değer değilse

lütfen lütfen lütfen

zamanınızı harcamayın

er yada geç

her şey patlar ve

sizler de

o gel-git safına üye olabilirsiniz

ama buradaysanız

ya da burada olmak istiyorsanız

yazmaktan ziyade

yaşamayı dikkate aldığımızı bilin

ya da ölmeyi

o yüzden tek satır yazmayan dostlarımız

sokak edebiyatı tayfasında ölüyor bizimle beraber

çünkü yazmak değil önemli olan

yaşamak

ölmek

içmek ve takılmak bir kaç saat

gelen gelir

giden gider

beat değiliz

beat olmak istemiyoruz

hiçbir şey olmak istemiyoruz

anılmak bile istemiyoruz öldükten sonra

bir şeyi başarma hırsından mahrum bırakılmış

kendi ufak hayatlarında

kendi gibi ufak insanları

mıknatıs gibi çeken

bir kaç kafası kırık elemanız sadece

ve açığız herkese

gelen gelir

giden gider

yazı arka planda kaldığı sürece

daima içebiliriz

gülebiliriz

ağlayabiliriz

ama

şunu kanıksamak gerekiyor

hiçbir şey yapmıyoruz

sadece yazıyoruz

sadece yaşıyoruz

sadece ölüyoruz

geriye kalan ne varsa

nam şan şöhret para ünvan

reklam poster röportaj haber

onların olabilir

herkes istediğini kazansın

hakkettiğini değil

istediğini kazansın herkes

hakketmese de kazansın

ben nobeli istemiyorum mesela

hakketmeyen biri de kazanabilir onu

ya da kitabım basılsın da istemiyorum

ben basıyorum zaten kitabımı

hakketmesek de, istediğimiz gibi yaşayalım istiyorum

herkes için geçerli bu

sessiz sakin kendi halinde

o yüzden

lütfen lütfen lütfen

sevin yada sevmeyin ama

övmeyin de sövmeyin de

çok sıkıldım

gerçekten sıkıldım

24.ağustos.2008

gazoz kapağı savaşı

gazoz kapağı savaşı

1.

aslına bakarsanız, çok basit bir şey bu benim yaptığım, serbest yazım, akışına göre, üzerinde uğraşmadan, kelimeleri eğip bükmeden, söz sanatı yok, derinlik yok, emek yok.

 “edebiyatı çok hafife alıyorsun girdap” diyor, ben de ona, “sen beni çok hafife alıyor olmayasın” diyorum. bir başkası, “bence sen kaybeden değilsin dostum, kaybeden edebiyatı yapmıyorsun, zirveye oynuyorsun” diyor. haklı aslında küçük dostum, zirveye oynuyorum, ama dünya yuvarlak. bana kalırsa, hayat da yuvarlak. daima başlangıç noktasına dönersin bu hayat içinde, birkaç kez hem de. sonra yolları ezberler, ve daima kestirmeden giderek sürekli başa döner ve artık başlangıç noktasını unutur, paso işe gider gelir içer sızarsın. sonra hoop en başa. kolay.

ne diyordum? evet dostum, zirveye oynuyorum, ama hayat yuvarlak, iyi oynayan kazansın. kazanmak mı? kaybeden olmak? hayat yuvarlak ve zirveye tırmanmaya çalışanlar da var, benim gibi çukur kazanlar da. ve o zirveye tırmanma telaşındakilerle, benim gibilerin gideceği yer aynı. kimine göre zirve orası, kimine göre yerin dibi. ama sonuç aynı. sadece baktığın açıya göre değişiyor konum, kimine göre zirve, kimine göre dip. uzayın neresi yukarısıdır philip?

bugün size ne anlatabilirim bilmiyorum. başladım ve yazıyorum. ve akıyor. pekala. bir düşünelim. gelen eleştirilere cevap hakkım doğdu aslında.

sayın kripton bey,

bukowski’yi taklit ettiğimi düşünüyor olmanız, beni, sizin eski eleştirmenlerimi taklit ettiğinizi düşünmeye itti. biraz daha iyi okursanız, kimseyi taklit etmediğimi, aksine, pek kitap okumadığımı fark edersiniz. kitap okumuyorum. okuyamıyorum. çünkü paso ya çalışıyor ya da uyuyorum. bu ikisi arasındaki üç beş dakikayı da, sizin gibilerden fırça yemek için yazmaya ayırıyorum. elimde çeşitli hayranlarımdan gelen 38 kitap var, hiçbirine başlayamadım. emekli olunca başlarım umarım. vaktim yok. basit bir bahane size. ve sıkıldım adını bile duymadığım yazarlara araksiyon muamelesi görmekten. virginia woolf mu? o da kim? hayır, hakan günday’ı okumadım, başladım ve kaldı öyle. bir kitabı. iyi yazıyor olabilir, ama okumadım henüz. okuyacağım. söz. anneme sigara konusunda verdiğim sözler gibi aynı. söz. sigarayı bırakıcam. tüm yazarları okuyucam. biraz daha bilgili olucam bazı konularda, sonra yeniden yazmaya başlıcam.

sayın turnosol bey,

yazdıklarınızı okuyamadım ama yazmak üzerine verdiğiniz nasihatlerden sıkıldım ve sizi engelledim. sildim. ettiğiniz küfürlerden sonra, üzerinize oturdum ve hiçbir şey batmadı bana. ama umarım, artık yazdıklarınızı gün ışığına çıkarır ve merakımızı giderirsiniz. evet evet, bir şair boksördür ve benim yumruklarım cılız. ama sizin yazmak üzerine konuşmak yerine artık yazdıklarınızı ringe sokmanız gerekmiyor mu?

sayın. sayın yok. sayı yok. harf yok. ilkel dönemlerden bahsediyorum. ve o dönemlerde yaşamak istiyorum. zaman makinesi. ama işe yaramaz artık bu. medeniyet bizi kirletti. ve evet evet, hep aynı şeylerden bahsediyorum. o yüzden bu kez, şimdilik, banttı değiştiriyor, ve henüz gün ışığına çıkartılmamış bir geçmiş zaman diliminden bahsetmek istiyorum.

2.

onsekiz sene önceydi. sekiz yaşındayım o zamanlar. mahallede, süleyman adında, benden bir yaş küçük bir tip vardı. “sarı” derlerdi ona. aşırı sarışındı. ve abisi, benden iki yaş büyüktü. adı erkan’dı abisinin. o da aksine, alabildiğine karaydı. “arap” diyorlardı ona da. ve evet, aynı anne baba. ve süleyman’la sürekli bir rekabet içindeymişim gibi hissederdim kendimi. çünkü mahallenin güzeli, gülçin, benden bir, süleyman’dan iki yaş büyük olan hatun, çocuk hatun, evcilik oyunlarında, sürekli süleyman’la eş olurdu. ben de başka biri ile. sonra biraz daha büyüdük ve evcilik çocukça gelmeye başladı. başka oyunlar bulduk. kızlar ip atlar, biz de gazoz kapağına taş atardık. babam kahvede çalıştığı için, sürekli bana gazoz kapağı getirir, ben de onları sürekli olarak kaybederdim. süleyman’la ortak oldum sonra. o iyi oynuyordu bu mereti. benim babam da iyi kapaklar saklıyordu bana kahvede. onluk, yirmilik kapaklar. az bulunur türden. ve bir yandan sülo ile mahallenin çocuklarını yutar, bir taraftan babamın kapakları ile güçlenirdik. üç beş mahallenin en kral gazoz kapağı arşivi bizdeydi, ama sıkıldık bu oyundan da. çiviye başladık bu kez de. çamura çivi atıp çizik atmak. bilir misiniz? çelik çomak. saklambaç. bisiklet yarışları. tek kale maç. muçi. bulan kaçan. vs vs. ve zaman geçtikçe bir sürü değişik oyundan sıkılıp, kavga etmeye başladık. gülçin de büyüyordu bu arada. sanırım gülçin oniki, ben onbir, sülo on olmuştu. diğer elemanlar da o civarlarda. erkan ise, süleymanın abisi, on üç olmuştu.

inşaat vardı mahallede. orada oturuyorduk. inşaatın içinde. erkan, ben, sülo, sercan, serhat, vs vs. erkan, “gülçini siktim oğlum dün gece” dedi. yalan söylüyordu elbette. çocuktuk daha. hiç bir şey bilmiyor ama küfür ediyorduk. erkan belki de ilk kez fantezi kurmaya başlamıştı. bilemiyor ve pek de hatırlamıyorum. ama o gün erkan’ı dövmek istemiştim. bir kıza küfür ettiği için. küfür gibi gelmişti bana bu. sikmek? küfür olmayabilirdi belki de. herkes bu işi yapıyordu. hepimiz bu şekilde doğmuştuk. ama tabir kabaydı. çok sonraları, bu kelimenin ataerkil toplum yapımızın bir sorunu olduğuna karar verdim. seks yapma eylemi küfür yerine geçiyordu. ve her türlü küfür, cinsiyetçiydi. “ibne” bile. ama o günlerde, ben de, diğer arkadaşlarım gibi, toplumsal cinsiyetime ısınmaya çalışıyordum. erkektim ben. kavga edicek, küfür edicek, kızlara bakıcak, ağlamayacak ve büyüyecektim. “erkek adam”

her neyse, sülo ile aramda ciddi problemler doğmaya başladı sonra. gazoz kapağı mevsimi tekrardan açıldı ve ortaklık bozuldu. paylaşmak istemiyordu kapakları. beni dövüşmeye davet ediyordu. dövüşmek istemiyorum demiştim. sadece kapaklarımı ver. itti bi kez. ben itmedim. kapaklar dedim. o an etrafımızda on kişi vardı. mahallenin çocukları ve gençleri. kimisi altı yedi yaşında. kimisi onaltı onyedi. biz de, on onbir sanırım. sülo ve ben. o zamanlar girdap değildim elbette. sonradan girdap olmuştum.

her neyse, beni itti sülo, ikinci kez. ve “zorlama beni” dedim. ve üçüncü itişinde, bi tane geçirdim midesine. kapıştık, ve ben altta kaldım. vurdukça vuruyordu. ve kimse ayırmıyor, herkes izliyor, kimisi sülo’ya kimisi bana destek oluyordu. en sonunda abim gelip ayırdı bizi. abim o zamanlar yirmibirindeydi. on yaş vardı abimle aramda.

ve eve geldik. burnum kanamıştı. kapakları alamamış, üzerine dayak yemiştim. ağlamadım ama. erkektim ben. ve sonra, günler geçti. tekrar barıştık sülo ile. arada sırada kavga ediyor, arada sırada barışıyorduk. serseriydik. kuruçay’da yaşıyorduk. izmir kuruçay’da. yani çingene mahallesi. her türlü pisliği biliyorduk yaşımız on civarı olmasına rağmen. hap, esrar, hırsızlık, pezevenkler, fahişeler, katiller. çingenelerle paso kavga ediyorduk. büyük kavgalar. taşlı, sopalı, bıçaklı.. biz çingene değildik. ama mahallemiz bitişikti onların gettosu ile. zaman geçtikçe arkadaş olduk çingenelerle. ve beraber maç yapmaya, gezmeye ve muhabbet etmeye başladık. ama o dönemler aramızda çocukça bir husumet vardı.

her neyse, biri vardı mahallede, çingeneydi, oto-kiralama dükkanı vardı. bedeni yara doluydu. bir dolu kurşun izi. onsekiz tane kurşun yemiş ve ölmemişti bir keresinde. sonra o herifleri bulup ağır yaralamış ve hapse girmişti. tam bir belaydı yani. korkusuz. düşüncesiz. umarsamaz. herkes korkuyordu ondan. biz korkmuyorduk ama. sülo ve ben. yanına gider, sigara içişini izlerdik. esrar içişini. “sakın başlamayın buna çocuklar” der ama kendi hep içerdi.

bir de tek kale maç yapardık süleymanla. kaleci erkan olurdu. sülo’nun abisi. sürekli yenilirdim sülo’ya, daha iyi oynamama rağmen. erkan hem hakem hem spiker hem de kaleciydi çünkü. bir de sülo’nun abisiydi. gollerimi saymaz, penaltılarımı vermezdi. yıllar sonra, bu hileye hayatım boyunca maruz kalacağımı ve oynamaktan vazgeçeceğimi fark ettim. vazgeçtim de, hayatla oynamaktan, yarışmaktan falan yani.

ama hatırladığım en güzel an, sülo’nun, ağzı burnu kan dolu evine gittiği gündü. yine gazoz kapakları moda olmuştu. ve babam eve kapak getirir, ben de kimi zaman yutar kimi zaman yutulurdum. bir keresinde teke tek oynadık sülo ile. benim eski ortalıktan olma kapaklarım ondaydı hala. yeni kapaklar edinmiştim kendime. sıfırdan. ve oyun ilerledi. izliyordu on beş yirmi kişi. onunla dövüşmelerimi izleyen tipler. yutuyordum. yutuluyordu sülo. yutuldukça sinirleniyor ve izleyicilere sataşıyordu. kavga etmek istiyordu canı. ama bu kez benim de canım kavga istiyordu. ve oyun bitti nihayet, tüm kapakları bitmişti sülo’nun. iflas etmişti. yutmuştum neyi varsa. ona kapak getiricek bir babası yoktu. babası vardı elbette, biri sarışın biri zenci, iki oğlu olan bir baba. annesi sarışındı, babası esmer. ya siz ne sandınız? kadının adamı aldattığını mı? öyle şeyler pek olmazdı bizim muhitte. olursa da, kadının işi gerçek anlamda biterdi.

böyle bir mahalle. izmir. boğaziçi. bilir misiniz? pek kimse bilmez. izmir’li olan biri sorunca, “boğaziçi” derdim, “istanbul'da mı oturuyorsun” derdi. o yıllarda. şimdi buca’dayım gerçi. ve özledim o mahalleleri. varoş. bitik. harap. eski evler. eski insanlar. eski hayatlar. teknoloji ile en son tanışan insanlar. bir internetkafe açılınca mahallede, çocukları sokaklardan silinen insanlar. şimdi nasıldır bilemiyorum. ama o zamanlar, ben onyediyken, oniki yaşında olan hiçbir çocuk, sokak oyunları oynamıyordu. büyükler mutlu oldular. bizleri her mahalleden kovan büyükler. “burda top oynamayın” diyerek topumuzu kesen büyükler.

konumuza geri dönelim. tüm kapaklarını yutuldu sülo. “ortak olalım” dedi, kabul etmedim. evime dönüyordum. kapaklar torbamda. ve tam evimin önünde arkamdan boğazıma sarıldı. kapakları sercan’a verdim ve boğazımı kurtardım önce. sonra seri halde yumruklaşmalar başladı. altıma alabildim sonunda onu. benden güçlüydü, bir yaş küçük olmasına rağmen. ve altımdaydı. vurdukça vuruyor, acımıyordum. herkes izliyordu. gülçin de izliyor ve gülüyordu. kime güldüğünü bilmiyorum. en sonunda kalktım sülo’nun üzerinden, ve bana küfür ede ede evine gitti sülo. bir daha da kavga etmedik onunla. bu kez gerçekten iki sıkı dost olduk. onu döverek, dostluğunu kazanmıştım. kan kardeşi olduk ve çingenelere karşı daha sıkı çeteler kurup, dövüşlere devam ettik. dövüşler. futbol maçları. falan filan.

sonra çingenelerle de dost olup başka düşmanlar edindik. polisler? evet polisler. sonra iş uzadı. polisler mahalleyi bastı bir sabah, bizim evi de bastılar, sabahın altısıydı, bir sürü aranan insan, yasadışı madde, silah, mahalle darmadağın oldu. ve sonra, yirmidört saat, yunusların devriyesi başladı. yunuslar bir şey yapmıyordu gerçi, sadece tedirgin ediyorlardı bizleri. hiç bir şey değişmedi. o zamanlar ben onaltı yaşındaydım ve lise ikiye giderken, bir sabah olmuştu baskın.. bir yıl sonra da oradan taşındık. iki yıl sonra tekrar taşındık. ve dört yıl sonrasında. tekrar. şimdi buradayım. öğrenci mahallesi diyebiliriz buraya, kampüs yakınındayız. burası fena sayılmaz, daha az risk, ama orası eğlenceliydi, benim için, çocukken elbette.. çocuktum ve yazmıyordum hiçbir şey, gazoz kapağı oynar, dövüşür ve top peşinde koşardım. şimdi o günleri yazıyor olduğum için, umarım bana kızmazlar, tüm “erkek” olmaya çalışan çocuklar ve çingene dostlarım. çünkü o harikulade günler ve harikulade mahallem için, yayınlayacağım bir romanım var, zihnimin dolabına emanet ettiğim.

24 ağustos 2008