herşey
ne kadar
bundan, 3 ya da 4 yıl kadar önceydi…
mucizevi bir şekilde, herşey yolunda gidiyor gibi görünmüştü gözüme, günde 3
paket sigara içiyordum, çünkü param o kadarına yetiyordu, başka bişi de
yaptığım yoktu zaten..
sigara alıcak parası olan, zorunda
kalmadıkça yataktan çıkmayan, tembel itin tekiydim.. hiçbir şey yapmak
istemiyordum. bütün gün yatakta kalıp, müzik dinlemek istiyordum sadece. günde
12 saat uyuyor, geri kalan 12 saatte de annemle tartışıyordum. okul haftada bir
gündü, çünkü tüm derslerimi tek bir güne yığmıştım. Aslında, diğer iki gün de
vardı bi kaç dersim ama, her sene başında olduğu gibi, hangi derslerden
devamsızlıktan kalıcağımı önceden belirlemiş ve nasıl olsa ben bu dersleri bi
noktada sekteye uğratırım deyip, en başından girmemeye başlamıştım. her salı
okula gitmek dışında, evde oturuyordum, insanlar fanzin istiyordu, demo
istiyordu, yazı istiyordu, para göndermek istiyordu, ama e-postalarına cevap
vermiyordum, ya da “şu an çok yoğunum” deyip, kestirip atıyordum. salağın tekiydim
muhtemelen, ama kendimi dahi sanıyordum. Şimdiyse, herkes beni dahi sanıyor ama
salağın teki olduğumun farkına vardım. roller değişti, işte hepsi bu….
Annem, sürekli ders çalışmam gerektiğini
söylüyor, önüme defterleri, kitapları atıyordu, bende onu oyalıyor, sonra bi
şarkı açıyordum. sabahları uyandığımda, ilk işim kalkıp müzik açmaktı, sonra
gene yatağıma dönüyor ve yatmaya devam ediyordum, 4 yıl geçti, 4 koca yıl, ve
değişen bazı roller dışında, herşey hala aynı, bekliyorum, bekliyorum,
bekliyorum.
anneme, bazı projelerim olduğunu, para
kazanacağımı, çok para kazanacağımı söylüyorum, o da her defasında başını
sallıyor ve içinden, bıktım senin dergilerinden, diyor. ben onun içinden
geçenleri gözlerinden anlıyor ama aldırış etmiyorum…
***
bundan 3 ya da 4 saat kadar önceydi…
mucizevi bir şekilde herşey yolunda gidiyor gibi görünmüştü yine gözüme, günde
1 paket sigara içiyordum, çünkü param o kadarına yetiyordu, başka da bişi
yaptığım yoktu zaten. sigara alıcak parası olan, zorunda kalmadıkça yataktan
çıkmayan, tembel itin tekiydim, hiçbir şey yapmak istemiyordum, bütün gün
yatakta kalıp müzik dinlemek istiyordum sadece, günde 12 saat uyuyor, geri
kalan 12 saatte de, annemle tartışıyordum, okuldan atılmış, askere gitmiş, bi
işe girmiş, işi bırakmış, ve yine aynı boktan moda geri dönmüştüm
anlayacağınız, haftada iki gün kursa gitmek dışında, evden bile çıkmıyordum
nerdeyse…
annem, gazeteyi yanıma bıraktı, ben de “tamam
bakarım ilanlara” dedim, yerimden kalktım, mutfağa gittim ve çayı şekersiz
içmek zorunda kaldığımı fark ettim, şeker yoktu, para yoktu, yakında çay da
olmayacaktı, yakında internetimde olmayacaktı, sigara alamayacaktım, ve iş
aramıyordum, bir dahiydim, çalışmayı içime sindiremiyordum, yazar olucaktım,
sikimin yazarı, sürekli kendimi anlatıp durucaktım insanlara, başıma gelen
olağanüstü felaketler silsilesinden bahsedip durucaktım..
annem, çok sinirlenmiş olucakki, -iddaa
bayiinden dönüşümde, -gazeteyi eline alıp benim yerime ilanlara baktığını fark
ettim..
“işe yaramaz” dedim ona, “beni işe
alamazlar, biliyorsun, lanetliyim ben”
“saçmalama” dedi, “aramıyorsun ki”
“25 yılımın yüzde ellisi iş aramakla geçti”
dedim, “biliyorsun, ne kadar boktan iş varsa üzerime sürüyor tanrı, boğazına
yapışıp boğmak istiyorum onu”
“kimi? tanrıyı mı?”
“yok, atatürk’ü, ülkeyi kurtarmasaydı, bu
felaketler gelmezdi başıma” dalga geçiyordum sadece, atatürk düşmanı
kaçıklardan değildim… ama atatürkçü de değildim, hiçbir şeyi sahiplenemiyordum,
hiç kimse de beni sahiplenmiyordu, bir uyum ve denge vardı hayatımın her
alanında.. ying ve yang..
“töbe töbe” dedi annem, ve telefona doğru
yöneldi, benim yerime bi kaç yeri aradı, “oğlum için aramıştım”, adamlar beni
telefona istiyor, birkaç soru soruyor ve görüşmek için bile çağırmıyorlardı,
internetten yaptığım başvurularda sonuç vermiyordu, çalışmak istemediğim için
iş bulamadığıma karar verip aramamaya başladım, sonra, sonra, sonra, şekersiz
çayımdan bir yudum alıp, paketimdeki son sigaramı içip, liglerin bi kaç maç
daha ilerleyip bahis sonuçlarının cillop gibi gözüme görüneceği anı beklediğimi
söyledim anneme, evet dedim, son dört yıldır olduğu gibi, liglerin bitmesine 10
hafta kala, son düzlükte atağa kalkıcaz, ve parayı vurucaz, bi kaç ay idare
edicek o para bizi…
sonrasını düşünmek istemiyordum. hiçbir
zaman, sonrasını düşünmedim. şu an burdayım, son bıraktığım işten aldığım son
paranın suyunu çekmesini bekliyorum, daha sonrasına, daha sonra karar vericez,
nereye gittiğimizin, ya da sonumuzun ne olacağının, hiçbir önemi olmasa da,
hayat devam ediyor dostlar, hep devam etti, ve hep devam edicek. serseri, umursamaz,
ve beş para etmez olsak da, devam edicek, kaçarı yok….
15.aralık.2007
