fanzin yapmak isteyen birine

insanlara bakıyorum.

bana

"ben de fanzin yapmak istiyorum ama

zamanım yok uğraşmaya"

diyen insanlara

"bunca işe yetişebilmene

şaşırıyorum doğrusu"

diyebilen insanlara

ki doğrusu

yetişemiyorum da

ama umursuyor da sayılmam bunu

periyodu umursamıyorum

dağıtımı umursamıyorum

önceki sayıları umursamıyorum

kendimi umursuyorum sadece

kendi zevkimi

elime aldığımda ilk kopyayı

tadacağım hissi

ve sonrası önemli değil

ve öncesi unutuldu gitti zaten

hiç satmayan dönemler

elimde patlayan dönemler

kimsenin yazı göndermediği

gidip almadığı

gözünü bile sürmediği dönemler

şimdi buradayız

2008'in son gününde

ve insanlar durmadan

yazı göndermeye

resim göndermeye

fanzini edinmeye

tanışmaya

ve arada sırada da

silah çekmeye çalışıyor

bok atmaya mesela

eleştiri amaçlı başlayıp

küfürle biten postalar

ve hiç önemli değil diyorum onlara

gerçekten hiç önemli değil

öncesi veya sonrası

hiç bir önemi yok

şimdi buradayız

2008'in son gününde

ve ben de buradayım

hâlâ aynı teraneyi

gevelemeye devam ederek ağzımda

do it yourself, do it yourself

para yok

kağıt yok

uhu yok

ve yine de yeni bir fanzinin

hesabını yapıyorum kafadan

36 sayfadan 9 a4 diyorum

50 kopya çeksek ne yapar abi

kabaca bir hesapla

40 diyor bana

ve sonra tekrar

adamın biri

"bunca işe nasıl zaman buluyorsun" diyor

"şaşırıyorum"

napıyorum oysa

boş boş bekleyip müzik dinlediğim zamanlar dışında

ölümüne içtiğim ve sabahı kaybettiğim geceler dışında

ortalama on saatimi sattığım mesailer için

her gün tıraş olmak dışında

koca bir hiç diyorum

koca bir hiç

elde var sıfır

ve sonra dönüp ona

"boş zamanlarında naparsın" diyorum

"televizyon izlerim" diyor

ben izlemiyorum

"internette takılırım"

ben takılmıyorum

"msn’de geyik falan işte"

onu da yapıyor sayılmam

"ee sonra? dolu zamanların?"

"ders çalışırım abi"

hiç ders çalışmadım

ve pek gazete okumam ayrıca

kolaj içindir gazete

film izlemem

dizi izlemem,

oradan oraya gezmem

tabiri caizse

ot gibi yaşayan benim

evden işe işten eve

ve sonra dönüp

bunca saçmalık için bana

başıboş fanzinler için

"helal olsun" diyorlar

helal olmuyor ama

genellikle sonrası

tam bir işkence haline dönüşüyor

kitapevleri ile kavgalar

fotokopicilerle pazarlıklar

insanlarla anlaşmazlıklar

ve sonra dönüp

evde

daima evde

bir sonraki sayı için

şapkadan tavşan çıkaran sihirbaz gibi

okus pokus yapmak zorunda kalmak

"her şey hâlâ aynı" diye yazmak

kapkalın duvarlara

bir adam daha geliyor

"senle röportaj yapalım

bir dergide köşem var"

"yap"

ilk soru

sor

"nasıl oldu da bu noktaya geldi bu işler?"

bilmiyorum

hiç bir şey yapmadım ben

kimseyi kolundan tutup çekmedim

gel bilader yaz demedim

al şunu git evinde oku da demedim

ben burada duruyordum

ve herkes kendi geldi

ve kendi kendine gidecek her şey

on sene sonra

ne olacağının

bir önemi olmasa da

şimdi tam burada

hâlâ aynı şekilde

ilerliyor işler

ve sen o bardan o bara gezerken veya

msn pencereleri arasında can çekişirken

ben evde oturmuş sayfaları yapıştırıyorum

tek fark bu dostum

zaman olduğu yerde duruyor

ve ben bir şeyler yetişsin diye

deli gibi koşturmuyorum

sen zaman bulamıyorsan

bu

aramadığın içindir

o yüzden şimdi

zamanının olmadığını söyleme bana

çünkü öncelikle

öğrenmen gereken şey

fanzinin

zamandan bağımsız bir şey olduğudur

şimdi

her ne yapmak istiyorsan

yapmaya devam et

ama bana

tirişkadan bahanelere gömülü kalmış

arzular sunma lütfen

31.aralık.2008

9.

bir noktada anlaşalım istiyorum küçük dostum

ben hiçbir şeyim

ve öyle de kalıcam

en azından kendi gözümde

kendi görüş mesafemde

aynaya bakınca gördüğüm tek şey

tıraş olmaktan nefret eden ve

yine de onu zorladıkları hiçbir şeye

karşı gelemeyen bir aptal oluyorken

nasıl olur da bir şair olabilirim?

saçmalık

ve gerçekten boşa harcanmış

geçmişte kalkılan

tüm ataklar

şimdi burada oturmuş

yarınki vardiyanın

derdine düşmüşken

senin gözünde bir tanrı olduğumu duymak

bana hiç iyi gelmiyor

çünkü aldatıcı her şey

tüm çaba

azim gibi görünen ama

can sıkıntısından başka hiç bir şey olmayan

tüm bu çaba

çaba bile değil hatta

görülen hiçbir şey

ya da sadece benim öyle gördüğüm

varsa yoksa can sıkıntısı

insanlar gülerken

ben sigaramı aranıyorum şimdi

sanki tek kurtarıcımmış gibi

grunge şarkıları çalarken kulağımda

senin övgülerini dinliyorum

şiir yazmak bizi kurtarmaz

öyküler de öyle

ya da fanzinler

yapılan röportajlar

yazılan saçmalıklar

onca kağıt parçası

kağıt parçası olarak kalacak

üzerindeki harfler

onları diğerlerinden farklı kılamayacak kadar

silik bir ruhun ürünü

sadece farklı hissediyor kendini

bu yüzden batışta zaten

bu yüzden soruyor kendine

“tüm dünyanın nesi var böyle” diye

“neden herkes her şey yolundaymış gibi davranıyor” diye

ama cevabı bilmiyor

ve hiç kimse de kulak vermiyor ona

şimdi bana

küçük dostum

çok iyi gittiğimi

ve bir gün başaracağımı söyleme olur mu?

becerebileceğim tek şey

burada oturup beklemek sadece

sigara içmek

müzik dinlemek

ve bu arada

kendim için

bazı iyi

bazı kötü

bazı işe yaramaz

cümleler kurmak

ayak tırnaklarıma bakıyorum şimdi

uzunlar ve kesmiyorum

sakallarımı kesicem ama

iş elbiselerimi de giyicem tabii

botlarımı

eldivenlerimi

ve yüklenicem kolilere

ve yüklenicem kendime

daha çok yüklenicem

itip debelenicem

ve sen gelip bana

benim bir tanrı olduğumu söyleyip

benden çok daha klas bir şekilde

yaşamını sürdürürken

“keşke yerinde olsaydım” diyeceksin

“keşke yerinde olsaydım” diyicem ben de

işte o zaman belki,

sana göre çok güzel

bana göre çok ebleh olan

şiirler yazamadığım halde

kendimi iyi hissedebilirdim

senin gözünde

bir tanrı olmamın

bana yararı olmaz

ama sen benim gözümde

bir azize olarak kalmayı sürdüreceksin daima

bundan şüphen olmasın

ve bunun seni

mutlu edeceğinden de eminim

benim mutlu olmam için

bir tomar kağıt

uhu ve makas

yeterli olur zaten

geriye kalan ne varsa,

dünya da olup biten

onların sorunu

onlar kurdular

onlar yaşayıp

onlar kudursunlar

bir şeyleri korumak ya da

değiştirmek için

ki bana göre

savunulması gerektiği düşünülen her şey

bir saldırıya uğrar

o yüzden mülkiyetle eş zamanlıdır

hırsızlığın doğuşu

veya savaşın, sınırlarla

solun tarihi

sağınki kadar eskidir ama

her şeyden önce var olan ve

daima hiçliğe akan

tek şey

hiçbir zaman yok olmaz

o yüzden küçük dostum

bırakalım onlar kazanıp

onlar kaybetsin

ve sende benim yerime

kendini tanrı ilan et

ben öyle yapıyorum çünkü

ufak hayatlarımızın

yarı tanrılarıyız bizler

mutlu olmamız için

düş kurmamız gerekmiyor

veya başarmış olmamız için

herhangi bir şey ispatlamaya

ihtiyacımız yok

kazanç yok

kayıp yok

her şey bir gün uçup gidicek nasıl olsa

şu an burada

ihtiyacım olan tek şey

bir sigara içmek,

paket sende kalabilir ve

her şey iyi de olabilir

kötü de olabilir

ama sonrasını

sonra düşünelim olur mu?

27 aralık 2008

duvarlar

bazen iyidir

bazen kötü

genellikle kötü

ve sen genellikle

genelde var olanı düşünmezsin

süregelen alçalmayı mesela

irtifa kaybedişini günden güne

tüm yumruklarının boşa gidişini

seni bağlayan sicimlerin keskinliğini

akrep ve yelkovanın arasındaki sefilliğini

ruhsuz gidiş gelişleri

ruhsal gelgitleri

her şeyi görmezden gelirsin

kötü olan ne varsa

kötüye doğru gitmekte olan ne varsa

ve biraz daha dersin

bir adım daha

bir gram daha

bu kez olacak

geri dönüş yok

ileriye gidemesen de

denersin en azından

on bin yüz on ikinci kez başa sarışının şerefine

dikerken şişeyi

ruhunu fondip yapan baykuşları es geçersin

her şey karanlık ve karanlığı görmek istemiyorsun

karanlıkta görülebilen tek şey bu ama

ve bazen iyidir işte

sadece bazen

çoğu zaman kötü

bazen iyi

ve bu da öyle anlardan biri

bir odadayım

sigaramı içiyorum

müzik çalıyor

sonra bir sigara daha yakıyorum

sigara üstüne sigara

kestiğin kağıtlar

kestikleri dilin

sonra yapıştırdığın kağıtlar

bağladıkları ellerin

sonra kopyaladığın kağıtlar

salgıladıkları zehir

sonra katlarsın kağıtları

ve biri ışıklarını söndürür ardından

zihninin ışıklarını

soğuk

gerçekten soğuk

hiç bir şey görme

hiç bir şey duyma

sonra gerçekten soğuk ve

başından beri var olan

göz ardı etmeye çalıştığın

kötücül gerçeklik

gün ışığına çıkar

ve neler olduğunu ya da

neden tekrar iflas ettiğini

sorup duran herkese

“böyle iyiyim” dersin

“böyle iyi

iyi olmasa bile

iyiye gidiyor

iyiye gidecek”

konuştukların ve

inandıkların farklıdır oysa

kapkara

ve sadece karanlığa odaklanmış

bir kafanın içinden çıkan

tek başına kalıp saçmaladığı

salak dizeleri dışında

geriye kalan her şey

bir şeylerin iyiye gittiğine dair

havadislerden ibarettir

ve gerçekten iyiye gidiyor olsa bile

fanzin yüz bin milyon baloncuk satsa bile

“yırttın” deseler bile

ruhen yırtamayacağının bilincinde olarak

göz ardı etmeye devam edersin

kötü olan

ve daima kötüye gidecek olan

ne varsa…

önemi yoktur çünkü

iyi veya kötü

bazen iyi bazen kötü

cennette bir köşke yeğlerim yok olup gitmeyi

hiçliği yani

düpedüz hiçliği

ama tanrının

bunu veya herhangi başka bir şeyi

hak ettiğimi düşünmeyecek kadar

kibirli olduğunu biliyorum

şeytanın ondan farkı olmadığını

tüm insanların hiçbir farkının olmadığını

herhangi bir şekilde ve hiçbir koşulda

bir şeylerin fark yaratmayacağını

üstün insanın var olamayacağını

ying-yang’a kimsenin aldırmadığını

ve övünülen her şeyin

utanç duyulan her şeyden

hiç bir farkının olmadığını

ve buradayım işte

ölmüyorum

köpek gibi yaşarken

köpek kadar sadık olmasam da kendime

dokuz canlı olarak

ölümlerden dönüp

yaşama yüzümü dönmeden

ve hiçbir şekilde

iyiyi veya kötüyü bilmeyip

her şeyin ötesinde

bir saniye

bir saniye daha

sonra bir dakika

sonra bir saat

hiçbir şeyi bilme

hiçbir şeye inanma

hayır seni tanımıyorum bayım

ben buralarda kralım

bu üç metrekarede

kağıt parçaları dolu yatağın üzerinde

elimdeki uhuyu

silah gibi kullanırım

ve yeterli miktarda kağıt olduğu sürece

sonsuza dek f tipinde de yatarım

sorun değil

pekala hiç bir şey sorun değil

beyazın karanlığı ve siyahın aydınlığı

pekala hiçbir şey sorun değil

buradayım

oyun oynuyorum

her şeyi çözüp

kendini çözememiş

bir deli misali

sadece oyun oynuyorum

anlamını yitiren

her şeyin canı cehenneme

sıfır noktasındayım ve

eksinin veya artının arasında

herhangi bir fark yaratmayacak kadar kalın olan

mutlak değer çizgileri var

her iki yanımda

kalın duvarlar

kapkalın duvarlar

her şey iyi de olsa

kötü de olsa

bir şey fark etmeyecek

o duvarlar

yok olmadığı sürece

anlamanız gereken şey bu

şimdi gidip

cami duvarına işeyebilirsiniz

benim için fark etmez

duvar, duvar olarak kaldıktan sonra

kimin yaşayıp

kimin öldüğü

20aralık08

08

insanlara bakıyorum

çevremde dönüp duran insanlara

dönüp duran olaylarla

ve kafam almıyor gerçekten

gerçekten kafam almıyor

olan biten hiçbir şeyi

olamayan her bir şeyi

..ve sonra adamın biri gelip yanıma oturdu. bir şarapçı. elinde bira var. “rahatsız etmiyorum değil mi?” diyor. rahatsız ediyor aslında. fazlasıyla rahatsız ediyor her şey. insanlar. rahatsız eden insanlar. rahatsız etmekten çekinmeyen ama özür dilemeyi marifet sayan insanlar. bu tip bir özrün, bir bok parçası kadar değeri yoktur oysa. en azından benim için yoktur. ve benim için önemi olmayan her ne varsa, diğer herkes için hayati bir değer taşıyabilir. buradan başlayabilir, kendini toplumun dışında hissetmek. ama sorulacak olursa, eğer, “sen bir toplum dışı mısın?” diye, “ben niye toplum dışı olayım, toplum benim dışımda zaten” diyebilirdim. arada bir fark yok gibi görünüyor, önem verdiğim her şeyin varlığı ve yokluğu arasında da bir fark yokmuş gibi görüyorlar. ve sonra oturup yazıyorsun. ve sonra, sırf yazdığın için, birileri tanışmak istiyor. yolda görseler yüzüne bakmayacakları biri oysa girdap, dikkat çekmez, ve aldırmaz da buna. birçok şeye aldırmaz. aldırdığı şeylere de, insanlar aldırmaz. burada bir terslik var. var olan her şeyde bir terslik var ve baş aşağı yaşamaktan sıkıldım. parçaları eksik bir yapbozum ben.. anlaşılması güç bir bütünü toparlamaya çalışıyorum. sonra işin içinden çıkamayacağını anlayıp “tamam buraya kadar” diyorsun. oysa sadece bir mola bu. asla işin içinden çıkamıyor ve yine de buraya kadar diyemiyorsun. iş mesela. istifayı düşünmekle geçirilen günler. intiharı düşünmekle geçirilen geceler. sonra ertesi gün. sonra daha ertesi. eve geliyorum. tütün bitmiş. sigara saramıyorum. gecenin bir yarısı. ve o sigaraya ihtiyacım varmış gibi hissediyorum kendimi. ve beş kuruş para yok evde.. kalmamış.. anlıyor musunuz? biten her şeye, ihtiyacım varmış gibi hissediyorum zaman zaman. biten aşklar gibi. ya da ölen insanlar. bazı zamanlarda sırtımı sıvazlamalarına gereksinim duyduğum halde, ölmeyi seçmiş olanlar. ve sonra, olmamalarını yeğleyeceğim insanların bir çember oluşturması etrafımda. kendini baskı altında hissetmek. bir sigaraya ihtiyacım var. evden çıkıyor ve alsancak’a iniyorum. yürüyerek. epey sürüyor yol. varıyorum alsancak’a. sikik faizleri ile birilerini zengin ettiğim kredi kartından bir onluk asılıyor ve gidip bira alıyorum, nakit çekiyorum yani, yine faizleri götüme girecek biliyorum.. bira, sigara, bir de ’zamanı biraz ileri alma tuşu’. çimlerde oturuyor ve içmeye başlıyorum. yalnızım. hafiften yağan yağmur. adamın biri geliyor, “rahatsız etmiyorum değil mi” diyerek, yine parayı kaptırdık amına koyayım” diye düşünüyorum, içimden gülerek… başlıyor konuşmaya. bir üniversitede öğretim görevlisiymiş. boşanmış. hapse girmiş. falan filan. şimdi sokaklardaymış. iyi de bana ne bunlardan. belki ben de bir on yıl sonra senin gibi olacağım. ama kaybeden olmak kolaydır. ve zoru seçip kazanmaya çalışıyor bile sayılmam. sadece hayatta kalmaya çalışıyorum ben. öyle ya da böyle, burada bulunmak. bir şekilde. iyi veya kötü. hiç bir önemi yok. akıp giden zamanın. saçmalıklar ordusunun üzerime sümkürdüğü pasın. pas geçilen fırsatların. kaybın ya da kazancın. ama onların yerinde olmak istemiyorum, onlar gibi sokaklarda yaşamak istemiyorum. ama sizin gibi de yaşamak istemiyorum. … “serserilik yapmaya herkesin maddi gücü yeter” diyor ambjörnsen ve kesinlikle haklı olmalı. ve maddi gücümün yetmediği bir hayatı yaşamak zorundayım. ve sigaralar geliyor üst üste. sonra lavuğun birinin, maddi sorun ve sigara üzerine verdiği vaaz geliyor aklıma.

“madem” diyor bu lavuk, “kazandıkları para yetmiyor, o halde niye sigara içiyorlar”

“evet” diyorum ona, “haklısın, sadece senin gibiler hak ediyor hayatın tüm zevklerini tatmayı, bizler sadece çalışmak için geldik buraya. küçük dişliler..”

sonra şarapçının söyleyecekleri bitiyor ve asıl konuya dönüyor. (bu arada, şarapçı ile sigaraya dair vaaz veren tip farklı.) “biraz paran var mı, ekmek alıcam” diyor şarapçı. veriyorum ona biraz para ve uzaklaşıyor. ardından biri daha gelebilir. ama önemli değil. öyle bir hayatı yaşayabilecek kadar düşüşteyse ruhları, biraz bozukluğu hak ediyor olmalılar. “başkalarının sırtından yaşıyorlar” demişti başka bir lavuk da, şarapçılar için. şişe topladıkları için demişti bunu. “senin burada ve onun orada olması sadece şans eseri” dedim. “şans değil, azim” dedi. diyebilir. herkes her şeyi diyebiliyorken, sen hiçbir şey demeden susarsın. ve sonra onlar, dün küfür ettikleri insanların boynuna sarılırken, beklemeyi sürdürmeye karar verirsin. orada burada sızarak, hep aynı şeyleri yazarak..

içmeyi sürdürdüm o gün. ve sabah olduğunda, çimlerin üzerindeydim. sabahın altısıydı. üşüyordum. sızmıştım orada. üşüyordum gerçekten. ve ayağa kalkıp üzerimi temizledim. bir sigara yaktım ve ileriki bankta bir adamın bana el salladığını gördüm. dün gece para verdiğim moruktu el sallayan. günaydın dedim. günaydın dedi. yanına gittim. “iyi bir hayat değil bu evlat” dedi bana, “vazgeç bundan”

“her zaman yaptığım bir şey değil moruk” dedim, “arada sırada benim de sokakta sabahlamaya ihtiyacım var”

“evin var o halde?”

“bir işim de var, acilen otobüse atlayıp gitmezsem geç kalacağım”

“ben buralardayım” dedi, “deniz güzel değil mi?”

“güzel” dedim

“en azından denizim var” dedi, “görüşürüz sonra, seni tutmayayım”

“görüşürüz” dedim

görüşürdük belki. denk gelirsek. eve gidip, yüzümü işçi sıfatına getirdim. iş yerine varınca bir alete basacağım kartı aldım yanıma ve evden çıktım, servis durağına doğru…

 14.aralık.2008

hak etmiyorsun mu demiştin?

itiraf ediyorum

evet

bu bir şiir değil

ve ben de “şiirdir bu” diye bir iddia da bulunmadım

sihir olduğuna dair bahse girerim ama sizle

tüm gevezeleri hakkımda konuşturmak gibi

ekstra bir özelliği var yazılarımın

özel bir karışım bu

“gevezeler için şiirler”

pardon,

“gevezeler için ‘şiir değil bu’lar”

edebiyatta yeni bir tür yaratmama eşlik ettiniz

teşekkür ederim

adı “şiir değil bu”

etkili bir tarz

şiir dışında her şeye benziyor

şiir dışında her şey mi?

bir dakika

şiir dışında her şey?

buna da itiraz edeceğinizi hissediyorum

ama değiştirmeyeceğim

ve sizin gibi insanlar hakkında yazmaya devam

ya da sizin gibi insanların hakkımda yazması için

devam ediyorum yazmaya

konuşun lütfen

çok sessiz bu oda

bu hayat

bu adam

hiç kimse yok geceye eşlik edecek

birkaç vokal sadece

birkaç tını

etkili ama yalnız başına

özel bir defile gibi

özel bir konser

gözlerini kapat ve izlemeye başla

sonra adamın biri gelip

yazacak hiçbir şeyim olmadığını söyledi bana

sürekli aynı şeyleri tekrar ediyordum

ve haklı olabilirdi olmasına ama

girdap’ın ustalıkla yaptığı ikinci şey

gerçek yazarların gülüp geçeceği

ve hemen akabinde unutabileceği

her türlü eleştiriyi ciddiye alıp

bir cevap şiiri yazmasaydı

ve en iyi yaptığım şeyi de ben değil

yazacak hiçbir şeyim olmadığını söyleyen adam belirledi;

“yazacak hiç bir şeyin yok

ve başın sıkıştığında da

yazmakla ilgili şeyler zırvalıyorsun

ustalıkla yaptığın ilk şey bu

ve bir de her türlü eleştiriyi

saldırı olarak görüp

savunmaya geçiyorsun

bu da iki”

evet, bunları söyledi bana

ve şu an sayfalarca gider

ve sürekli bu konu etrafında dönüp dolaşabilirim

ve adımdan da anlaşılacağı gibi

bu sarmal dokuyu o kadar iyi işlerim ki

hipnoza düşersin

beni çözdüğünü söylediğine göre

bir sonraki cümlemi de tahmin ediyor olmalısın ultra-budala

“hipnoza düşersin” den sonra

yani genellikle bu kadar kesin ifadelerin sonrasında

hemen bir olumsuz yargı belirtirim

“ama yapmayacağım” gibi

tarzım bu benim

ve evet

kabul etmeseniz bile

bir tarz yarattım!

ve oturmuş olmalı artık

ama tekrarları

kesintileri

ve sarmal dokuyu

bu kez es geçip

kısa kesiyorum

mesele gayet basit

yazmak da öyle

ve ben sürekli kolaya kaçan bir itim

zora gelemem

bu yüzden okulu bıraktım

bu yüzden askere gitmeden önce

seksen dokuz adet rapor alıp

her türlü eğitimden sıyırdım

ve şimdi de dostum

çalışmak zor geldiği için

böyle iki dakikada

on dokuz cümle yazarak

üzerinde fazla emek sarf edilmeyen

öyküler ve şiirler ile

köşeyi dönmeye çalışıyorum

her köşe başında da

bir hatunu sikmeye

haklısın!

kendime bir cennet yarattım

ama hâlâ cehenneminizden çıkamıyorum

kendi kendine yanman mümkün mü acaba, ultra-budala?

evet evet dert yanmaktan bahsediyorum

özür dilerim

gerçek anlamda ateşte yanmayı hak eden bendim

sarayları ve kadınları hak edense sen

böyle dediğini unutmuşum

dilersen hayatımı seninkiyle takas ederim moruk

biraz kas yaparsın

kadınlar yerine

bavulları kucaklayarak

günde on iki saat

yarım metre bir ambarda

asgari ücretle

ter içinde kalarak

ne dersin?

07.ağustos.2008