kum saati

seçimi kazanan partilerden bahsediyorlar televizyonda

“hepsi kazanmadı mı aslında?” demek istiyorum

sistem kazanmadı mı yani aslında?

insanlar yine gidip oy verdiler yani!

ve yine verdikleri oyun

bir işe yaramadığını gördüler

sonucun değişmediğini

üstün zekalı bir grup adamın

bize bir süre daha hükmedeceğini

insanlar oylarını verdiler

evlerine geldiler

ve televizyonlarındaki rakamlar

onları aslında sinir etti

yani birazını sinir etti demek istiyorum

o insanları anlatıyorum ben şiirimde

ve evet lan şiir bu, var mı itirazı olan?

düelloya tutuşabiliriz

kim daha hızlı bir dize yazabiliyor ölçebiliriz

ama şiir kişiseldir ve

ne kadar çok kişiye hitap ettiğin ile

ölçülmez kalitesi

hiç bir şeyin kalitesi ölçülmez aslında bu şekilde

çünkü karşımızda

üstün zekalı bir halk var

şanlı bir tarihi olan

düşmanı denizden atan bir halk

ve sen de anormal olarak

her an vatan haini ilan edilebileceğin bir konumda

denize yakın oturuyorken

hiç mırın gırın etme girdap

haritayı gördün

geliyorlar yavaş yavaş

yavaş yavaş geliyorlar

az kaldı sıfırlanmanıza

ve biraz da pis bir kumar var işin içinde

sen hayatında hiç oy vermemişsin

ve aptal bir korkuya kapılıp

diğerlerinden hiçbir farkı olmayan

ama hani yine de daha az korkunç olan bir filme

zorunlu bir figüran olabilmek adına

seneti imzalayanlar sarmış çevreni

katılmışlar yani demokrasi savaşına

ve senin gibi insanları

düşman ilan ettikten sonra

kafalarını kesmeseler bile

denize döker gibi

ülkeden gitmeye zorlayacaklar

hayır “git” demeyecekler sana

asla resmi bir işlem gerçekleştirmeyecekler

sadece ve sadece

boktan bir inat uğruna

hâlâ vatan demediğin sürece

gideceksin bu ülkeden

kendini gitmek zorunda hissedeceksin

gitmek zorunda hissettirecekler

yaşanmaz hale gelecek çünkü içine doğduğun sınırlar

yaşanmaz hale gelecek dünya

ama sen yine de

en azından ölene dek

hâlâ yaşanabilir bir kara parçası kaldı mı diye

merak edenlerle birlikte

kendini tıktığın kafeste esir alınmamak için…

için ne amına koyim?

niye yazıyorum ki?

her şey boşa akıyor nasılsa

bu bir kum saati ve

tersine çevrilmesi için

aşağı düşmesi gereken tane

biz ölene dek sona ermeyecek

30.mart.2009

kedi kız tekmeledi

bazen böyle

bir şeyler anlatırken

ortalık yere içini kusarken

acaba dinleyen var mı diyorsun

birilerinin de midesi bulanıyor mudur acaba diyorsun

yaşanan her şeyden!

çünkü benim midem bulanıyor

“hey orda biri var mı” bile diyemiyorsun oysa

haykıramıyorsun

yazıyorsun sadece

konuşuyorsun

hatta kimi zaman içinden konuşuyorsun

müzik yapıyorsun

film çekiyorsun

çeşitli boşluklar üretiyorsun kendine

ve sonra bir gün

ansızın

senin gibi düşünen

senin gibi yazıp çizdiğine inandığın

birini keşfediyor

ve “bi tek ben değilmişim lan” deyip

“bi tek sen” olarak kalmaya devam ediyorsun

yalnızlık kimi zaman iyi bir şey aslında

kimi zamansa

aniden ölüvermemek için

her şeyini sigaraya verdiğin

bir bekleme süreci

boş oda

boş duvarlar

boş şişe

dolu kül tablosu

ve dondurulmuş bir çift göz

dondurulmuş bir hayat

dondurulmuş bir beden

hiçbir şey görme

hiç bir şey duyma

* başlık özver yılmaz’ın bir şarkısından alınmıştır

30.mart.2009

tutarsız ve paramparça ve yarım yamalak bir deneme…

tutarsız ve paramparça ve yarım yamalak bir deneme…

1.

tanıştık

birileriyle

bir şekilde

ve sonra başka bir şekilde,

benim yazdığımı

ve fanzinler çıkardığımı öğrendiler

ve dediler ki;

“hey ben de yazıyorum”,

“benim bir arkadaşım var

o da senin gibi yazıyor”,

“senin gibi yazmak istiyorum”,

“yazımı okudun mu?”

“tavsiyelerine ihtiyacım var”,

“seninle tanışmak istiyorum”,

“seni tanımak istiyorum”,

“seni tanıdığıma sevindim”,

“görüşebilir miyiz?”,

“dergimizde yazmak ister misin?”,

“yazım hakkında ne düşünüyorsun”,

ve ben de onlara,

çok kaba davranmak zorunda kaldım,

gerçekten çok kaba,

onlara dedim ki;

“herkes yazıyor”, dedim,

“hey ben de yazıyorum”, diyene,

“benim gibi yazmak marifet değil” dedim,

“benim bir arkadaşım var

o da senin gibi yazıyor” denildiğinde,

nasıl yazdığımı bilmediğimi söyledim,

“senin gibi yazmak istiyorum”, dediklerinde,

ve “yazımı okudun mu?” dediklerinde

okuyamamıştım henüz

ve belki de hiç okuyamayacaktım ama

“okuyacağım” dedim yine de,

çünkü okumak istiyordum

ama okuyamıyordum,

ve “tavsiyelerine ihtiyacım var” dedi biri,

“tavsiyelere hep ihtiyacım olmuştur” dedim ben de ona,

“seni tanımak istiyorum” dedi,

“kendimi tanımak istiyorum” dedim,

“kim olduğumu bile bilmiyorum moruk”.

böyle alakasız, ucube, yetersiz, kaba,

kimine göre kendini beğenmiş,

ama bence ironik ve tutarlı

cevaplar da verdim yani,

ve sonra bana,

“seninle tanışmak istiyorum” dediklerinde,

susup kaldım çünkü,

çünkü bir anlamı yok bunun,

tanışmanın,

arkadaş olmanın,

hayatında yeni insanların var olmasının,

falan filan falan filan,

“seni tanıdığıma sevindim” dedi,

“nerde görüştük hatırlayamadım” dedim,

“hayır yani yazılarından”

“duvarlarımı aşamazsın” dedim ona,

“görüşebilir miyiz?”,

“hava sisli görünüyor”

“dergimizde yazmak ister misin?”,

“nerde satılıyor, alayım bi’ ara, boş taraflarını karalarım kurşun kalemle”,

“yazım hakkında ne düşünüyorsun?”,

“yazlar sıcak ve kurak geçer burada”,

“seni seviyorum”

“eyvallah”.

## yayınlanmayan kısım şu ##

2.

sonra zaman geçti, hep vermek istediğim cevapları içimde tutarak geçti zaman, incelikli davranmak gerekmiyordu belki de, ama ben de incelikli davranmaya çalışmıyordum zaten, incelikleri olan bir heriftim ben, öyle demişlerdi, yalan söylüyorlardı, yalan söylüyorlardı çünkü her zaman için son söylenen kelime kayda değerdi, hayatınızı kimsesiz çocuklara adamış olabilirdiniz, ve ölmeden birkaç gün önce 8 yaşındaki bir kıza tecavüz edip, imajınızı yerle bir edebilirdiniz, kesintisiz bir düzeyde mükemmel kalmak imkansızdı, tutarsızlıkları vardı insanların, kararsızdılar, her konuda kararsızdılar ve kendilerini düşünmek dışında da bir şey yapmıyorlardı, daima kendileri, aynen benim gibi, kendi üzerine yazmak gibi, yaşamı kendi üzerine kurmak gibi, kendi hayatın üzerinden yola çıkarak düşüncelerini anlatmak gibi, devam ettim ben de, ettim ve gelen okları yanıtlamaya çalıştım, kibarca, sabit kalıp sussam ıskalamış olacaklardı, yapmadım ama, yıllarca bunu yapmadım ve kaybettim, daha fazla insan geldi, daha fazla insan, daha fazla baskı, çünkü insanların ortak zaafı, karşılarında susup dinleyen birini bulunca kesintisiz konuşmak, konuş dur amına koyayım, kim tutar seni, “dün başıma şu geldi Aysu”, “geçen yıl Tunç diye bi herifle beraberdim”, falan filan falan filan, kendi duvarlarınız aşınmaya başladıkça da zihninizin önünde başka bir duvar inşa edilmeye başlanıyordu, “çok saygısız bir kişilik girdo”, “çok küstahsın girdo”, “girdo burnun çok havada”, evet evet evet, hayır hayır hayır, bir saniye, n’oluyoruz, karar vermekte zorlanıyor muyum? karar verme anımda etki altında mı kalıyorum? kimseyi kırmamak? incitmeyeceğim seni güzelim, kapım hep açık sana, herkese kapım açık anasını satayım, kapım bile yok hatta, sonra, daha sonra, odada tek başına, odada tek başına… yok gelen giden, kendi kendini becer girdo..

sonra, sonra zamanla kendine değer vermeye başlar insan. insan sosyal bir varlıktır derler, ben kısmen asosyal bir herifim, kısmen aseksüel oluşum gibi yani, ve kısmen anormal.. her şey kısmen var olmakta. olabilmekte ya da. dengede demek daha doğru aslında, kısmen yerine dengede. denge hali. iyi ve kötünün arasında. tao. yin yang. akış. zihinsel akışa kapılıp giden yaşamsal akış. sonra?

sonra insanlar gelmeye devam etti. ve ben bir karar aldım. hayatımı sıfırlamaya bakacağım. kendim olmaya. kendin olmak, olabilmek, hiçbir toplumsal ve duygusal baskı altında kalmadan doğruyu, sadece doğruyu söyleyeceğinize dair yemin eder misiniz? kim edebilir? ben etmek istiyorum tanrısını satayım? n’apıcaz şimdi? bilmem… bilemem yani. hiç bir şeyi bilemem.. öğrenmek istemediğim şeyler de var bunun yanı sıra. mesela araba. araba nasıl çalışır? ne bileyim nasıl çalışır oğlum. otobüs şoförü bilsin onu. sonra? mesela post-modernite ne demek? ne bileyim ne demek? ama öğrenmek isterdim lan bunu. öğretilmek değil, öğrenmek.. kitap? evet, evet kitap.. ideal bir öğrenme şeklidir, insanın öğrenmek istediklerini kendi kendine öğrenebilmesi. geçelim efendim.. ne diyorduk? şunu;

incelikli davranmaya çalışmak, hayatınızı cehenneme çeviren bir fiyasko ile sonuçlanabilir, daha sonra bir boy aynasına baktığınızda arkanızda büyük bir topluluk görürsünüz, pençelerini size geçirmiş insan kalabalığı, ve hışımla arkanızı dönüp bir bakarsınız ki, hiç kimse yok, bu kez aynada sırtınız görünüyordur aynaya sırt çevirdiğiniz için, ama siz görmezsiniz onu, bir adım geri atar, aynaya yaslanırsınız, kendi sırtınıza yaslanırsınız bir anlamda, ve dersiniz ki; “hepimiz aslında berbat yazan tipleriz, bırakalım bu mesele üzerinde atıp tutmayı”.

ordan biri çıkıp der ki; “harikulade yazıyorsun moruk”,

“eyvallah” dersin ona, hoşuna gider çünkü bu, insanın hoşuna gider beğenilmek, kimsenin bu konuda bir itirazı olmasın, sol tarafımda yarı otomatiğe alınmış, şarjör ağzı bozuk bir mp5 var, onu kullanmayı zorla öğrettiler bana ve çok iyi kullanabilirim gerekirse, ne diyordum?

şiddet kullanmak zorunda kalabilir insanlar. pasifist değilim ben. anarşist de değilim, ama olsaydım eğer aktivistlerin tarafında yer alırdım. çok saçma bir şey iyilik meleği isa’nın “sol yanağını çevir” demesi. çevirebilirsin de aslında zaman zaman, ama bu kime-niçin-neden çevirdiğine göre değişebilir, yiğenim ağzıma sıçsa, “al tuvalet kağıdı” der uzatırım ona mesela, ama bunu sen yapamazsın bana mesela. anlatabiliyor muyum? ne diyordum?

bir hatun der ki; “yazılarına bayıldım adamım”,

“eyvallah” dersin ona, çünkü hoşuna giden bir şeydir bu. herkesin hoşuna gider. ve aradan geçen birkaç gün sonrasında, sorular beğenilen yazılardan sana yazılmaya kayar. duralım burada bir beş dakika.. ben bir sigara yakayım. siz kafanızı toparlayın..

evet, ne diyorduk? sıkıldım ben bu yazıdan..

“sokak edebiyatı nasıl bir isim lan?”

“maskeli bar taburesi” gibi bir isim işte, ne önemi var…

kendi ile dalga geçebilen insanları sinirlendirmek zormuş gibime gelmekte bu arada..

“susam sokağı.. sokak edebiyatı... sokam edebiyatı.. sokam edebiyata.. susam edebiyatı.. sokam susamı.. sokam susama.. sokam sus ama!” 7 eylül 2002 – girdolap.

eleştirilecek adamı iyi tanımak, eleştiriyi kabul edilir bir forma sokabilir. ve ayrıca açık verdiği noktaların farkında olan biri de, kendisiyle dalga geçip, bazı şeyleri ekarte edebilir.. bilmem anlatabildim mi? aynen devam, ama son bir hatırlatma, kafam atarsa, çok sert bir oku kınımdan çekebilirim, ve o zaman hakkımda yazdıklarınızın hayatta kalma şansı sıfırın altına düşer.. herkes kendi dalgasına baksa iyi olur kısaca… ha bu arada, aranızda ode to joy’u gören var mı?

22 mart 2009

aptallara karşı bir aptal

şimdi ben burada oturmuş

hiç bir şey yapmadan bekliyorum

insanlar gereksiz işlerde çalışmaya devam ederken

ben sıramı savdım

oturdum ve bekliyorum

sıranın tekrar bana gelmesini

uyumayı

uyanmayı

ve işe gitmeyi

ve eve gelmeyi

ve sıranın tekrar bana gelmesini

böylece devam ediyor bu oyun

kimine göre yaşamın

şu anki formuna göre

sürebilmesi için

herkes çalışmak zorunda

çünkü ihtiyaçlarımızı üretmek zorundayız

çünkü paraya ihtiyacımız var

çünkü o parayla

bizim gibi paraya ihtiyacı olanların ürettiği

giysiler yiyecekler canavarlar satın almamız gerekiyor

çünkü o parayla faturalarımızı ödemek zorundayız

çünkü bizim gibi çalışan insanların

bizim satın aldığımız şeylerden gelecek olan paraya ihtiyacı var

yani olay tamamı ile bir ihtiyaç meselesi

karşılıklı yardım ve dayanışma

hep beraber üreticez

hep beraber tüketicez

olay bu kadar basit yani

yaşamaya ihtiyacımız yok

nefes almaya ihtiyacımız yok

şöyle keyfimizce oturup

“evet lan karşımdaki duvarda sonsuzluğu gördüm” diyemeyiz

çünkü sürekli hareket halinde olmamız gerekiyor

bir yere gitmemiz - bir yerden gelmemiz

telefonumuzun çalması

ve çalınan hayatlarımızı umursamamamız gerekiyor

çünkü bir çıkış yolu kalmadığında

içine sokulduğun kafesi görmezden gelirsin

kendini aptal yerine koymak için

ve ben kendimi aptal yerine koymadan nefes alamıyorum

ama bu aptallık rolünden de

hiç hazzetmiyorum

yani her şey normal aslında

normal olmayan benim

her şey aslında sadece bana ters geliyormuş diye düşünüyorum

aslında ben de sizler gibi

“aa evet adam haklı personel eksikliği var” demeliyim

aslında ben de sizler gibi

“ekonomik kriz var adamlar haklı” demeliyim

sonra gözlerimi kapatıp

bana sunulan yaşam şeklini

gayet doğalmış gibi kabul etmeliyim

başka bir yaşam şekli olamazmış gibi yani

sonra işe gidip eve gelmeli

hatta iyice kafeslenmek için evlenip

bir çocuk dünyaya getirmeliyim

pardon 3 çocuk istemiştiniz öyle değil mi?

sonra ne vardı?

emekli olucam da nolucak ki

ben dünyaya çalışmak için geldim

üretmeliyiz ki tüketebilelim

herkesin bir işe ihtiyacı var

herkesin paraya ihtiyacı var

yani olay sadece

yaşamın sürmesi için

günde birkaç saatini satmak

hafta içini satarak

hafta sonunu kazanmak

ben işe gitmeliyim ki misal

siz yolculuk yapabilesiniz

yoksa bagajlarınızı kim taşırdı

mesela bir başkası da

son derece moderen bir restoranda

“buyurun ne alırdınız” demeli

sonra bir başkası

girdiğiniz bir sinemada siz yer göstermeli

birileri bir film çekmeli

biz de işte ne bileyim

zaman geçsin ya da

kız arkadaşımızı götürelim diye

onu sinemaya götürmeliyiz

sonra birileri bu işten para kazanmalı

o kazandıkları para ile uçağa binmeli ki

biz de para kazanalım

yani olay karşılıklı alışveriş

her şey olabilecek

en normal halinde yani

giderek de olağanlaşıyor her şey

yani kabul edilir bir şekle falan giriyor

ve birileri bundan hiç hoşlanmasa da

onların da paraya ihtiyacı var

onlar da çalışmak zorunda

ama emin olun ki

kafaları çok ani atar

ve geleceği düşünmezler

ve siz onlara böyle ukalaca

“geleceksin işe, izin yok” derseniz

bir de bakmışsınız ki

yeni bir işe yerleşmiş

sonra başka yeni bir işe

sonra başka yeni bir iş

yani aslında o da çalışıyor

ama sürekli çalışmaktan kaçıyor

oradan oraya oradan oraya

orta oyunu geldi aklıma

birde orta dünya

birde ortalık orospusu

bunlar öyle rastgele

bir anlık çıkıveren

çağrışımlar sadece

bir anlamı yoksa bile

hoş bir akış sağlıyor

ve açıkçası hepiniz aptalsınız

ve açık olan şu ki ben de aptalım

ve biz bu dünyanın en aptal türü olarak

zeki falan olduğumuzu zannediyoruz

dünyanın tek zeki varlığı biziz

ve zannediyorum ki

örneğin kuşlar

bizden nefret ediyor

sonra balinalar

onlar da bizden nefret etmekte

ayılar bize gülüyor mesela

ve sonra biri

böyle işte ne bileyim

abuk sabuk dizeler yazıp

onları boşluğa fırlatıyor

ve sadece sadece sadece

şöyle bir on sekizinci dünya savaşından sonra

geriye kalan on sekiz bin insanın

çok daha güzel bir dünyada

fazla üremeden yaşayabileceğini düşünüyor

ama bir insanı öldürmek suç olduğu için şimdilik

kalabildiği kadar dışında kalmaya çalışıyor aptallık dehanızın

bu abuk sabuk yaşam anlayışınızın

evden dışarı çıkmak istemiyor mesela

ve eğer bir gün başarırsa

hiç evden çıkmadan

sadece yazarak

ve sizi aptal yerine koyarak

ama harikulade olduğunuzu sandırarak

yazmaya devam edecek

ve gülecek insanlara

ve her ne kadar huzurlu olmasa da

biraz nefes alacak dört duvar arasında

kendiyle baş başa

ve çok küstahça bu

evet evet çok küstahça

22.mart.2009

flash

“böyle hayatın amına koyayım” dedim ona

tehlike anında bağırdığım şey bu dedim ona

tehlike anında ve çığlık çığlığa

beni duymadı

beni duymadı ama dinledi

beni görmedi

hissetmedi

yanından gelip geçtim sadece

arkamı dönmedim

peşimden geldi ve üzgünüm dedi

peşinden gitmek istemedim

yürüdük yürüdük yürüdük

birini istiyorum demiştim yıllar önce

bağrış çağrış ve sarmaş dolaş olabileceğim birini

bir küs bir barışık

ama asla kırılmayacağım

ve asla kırılmayacak birini

kedi olabilirdi

kadın olabilirdi

ola ola müzik oldu hayatımda

hayır mutsuz değilim

hayır pişman değilim

ama iyi de değilim

iki arada bir derede yaşayıp gidiyorum sadece

bir dereceye kadar görebiliyorum her şeyi

sonra flash patlıyor

gözlerimi kapatıyorum

açıyorum

elime tutuşturulan resimdeki adam ben değilim

hayır sen beni yanlış anlamadın

sen beni anlamadın bile

sen beni tanımadın

hayır sen beni tanıdın

ama benimle beraber batmak istemedin

kimsenin benimle beraber batmasını istemiyordum zaten

ama ben batıyordum ve

kimse yoktu o an yanımda

kimse yoktu ve sigara vardı

kimse yoktu

müzik yoktu

istiklal caddesinde oturdum

istiklal caddesinde oturdum ve yoldan geçenleri izledim

tek başımaydım ve yoldan geçenleri izledim

hayır ağlamadım

hayır isyan etmedim

bir şey kaybetmedim

bir şey kazanmadım

orada öylece oturdum ve yoldan geçenleri izledim

böyle hayatın amına koyayım dedim

böyle bir hayat benim amıma koydu

sonra ayağa kalktım

dik durmaya çalıştım

ve yürüdüm sonra

yürüdüm

geri döndüm

yürüdüm ve geri döndüm

volta attım istiklalde

eskiden yaptığım gibi

yanında birinin olmasına gerek yok dedim

böyle iyisin sen dedim

iyisin lan sen

kendindesin

kendininsin

yatağa girdim ve canım mastürbasyon yapmak istedi

kimi düşünebilirdim?

sevişmek isteyebileceğim herkes içimdeki aşkı öldürmüştü

aşık olmadığım biriyle sevişemeyecek kadar aptaldım

aleti elime aldım

ve siki tuttun dedim tavana bakıp

kalkıp ışığı yaktım

geri dönüp sırtüstü yattım yatağa

sigara

ardından bir sigara daha

sonra bir sigara daha

sigara sigara sigara

fiyasko

sen büyük bir fiyaskosun girdap dedim

sonra geri gelip diğer odaya

müziği açtım

keşke bedenimi de açabilsem diye düşündüm

bir tünel kazsam kafamın tam arkasına

ve oradan dışarı çıksa ruhum

hayır intihar değil

sadece oradan dışarı çıksam

uçsam

bir yerlere gitsem

ve insanları izlesem

onlar beni görmese

ve izlesem

napıyor lan bunca insan

ben bilmiyorum

ben bir kara kutuyum

yazıyorum sadece

ama yaşamıyorum

yaşadığıma inanmıyorum

öldüğüme inanmıyorum

hayır öldürülmüyorum da

kimsenin kastı yok canıma

hiç kimsenin hatası yok

hayat akıyor sadece

insanlar bir şeyler yapıyor

sonra yaptıklarından pişman oluyor

ben hiç bir şey yapmıyorum ve

buna rağmen olan bitenden dolayı

kendimi suçlu hissediyorum

pac

“dünyaya huzursuz olduğum için

suçlu hissettiğimi söyle” diyor

ben de dünyaya teğet geçmek istediğimi söylüyorum

dünya beni ilgilendirmiyor

ben seni ilgilendirmiyorum

sonra bir şey oluyor

sonra başka bir şey oluyor

bir şeyler olmaya devam ediyor

ben havaalanın önünde beklemeye devam ediyorum

etrafa bakıyorum tanıdık bir yüz var mı diye

yerime oturuyorum

ve uçak kalkıyor

ve havadayız

ve yerdeyiz

ve evdeyim

e noldu şimdi diyorum

koca bir duvarda “her şey hâlâ aynı” yazıyor

öyleyse sorun yok moruk deyip

bir sigara yakıyorum

17 mart 2009

hiçbir şey görme – hiç birşey duyma

şimdi

birkaç fotoğrafa göz atıyorum da

bazı kareler canlanıyor gözümün önünde

hayır fotoğraflar yeni

canlanan kareler eski sadece

yeni fotoğraftaki yeni tiplerin

yanındaki eski birinin

yanımda olduğu günlere ait

bazı anı kırıntıları

sarhoş olunan geceler

tüm o uzun telefon konuşmaları

kahkaha

aşk

delilik ve düşler ve sihir

silinmeye yüz tutmuş olan her şeyin

bir anda renk kazanması zihninde

ve tekrardan her şeyi

bir çırpıda başa saran

yeni birkaç fotoğraf işte

sözünü ettiğim

birileri eğleniyor

ellerinde sigara var

müzik

alkol

kadınlar ve erkekler

ve böylesi partilere

ayak uyduramayan biri olarak

evde oturmuş

aptal şiirler uyduruyorum

zihnim bana oyun oynamayı sürdürürken

her şeyin sonrasını biliyorum

tüm gecelerin sonrasını mesela

herkes dağıldıktan sonra

kimin kiminle ne yaptığını

ve mahkum olmadığımı da biliyorum

bir odada tek başına

aptal düşler eşliğinde

aptal müziklerle

saatlerimi öldürmeye

şu an buradan çıkıp

sabahın beşinde dahi olsa

bir kadın bulabilirim

telefonu açar

ve alo derim mesela

ve evlerine alırlar

herhangi birisi olabilir bu

düşünmeye bile gerek duymam hatta

seçmek için

ama şıklar arasında

herhangi bir fark göremiyorsan

kestirmeden gidersin

ve ben de öyle yapıyorum galiba

orada veya burada

tek başına ya da kadınlarla

değişen bir şey olmayacak diyorum

sonuç olarak

anlatmak istediğim

yalnız olmaktan sıkıldığım

ama yeniden biriyle

bir dakikalığına bile olsaydım

kendimi tekrar burada

yenilmiş

emilmiş

ve kendi zihnimin içine

hapsedilmiş olarak bulacaktım

ileriye doğru

bir adım atmak

hiçbir şeyi değiştirmeyecek

ama belki

bu duraklama döneminde

geçmişte olanların

tekerrürü ile aramdaki

farkı iyice açıp

bir daha asla

aynı şeyleri yeni baştan

ve tekrar yeni baştan

defalarca yeni baştan

yaşamak zorunda kalmam

ara duraklardaki

ufak umut parçalarını toplamak

bizi gerçek aşka ulaştırmaz

gerçeklerden uzaklaştırır sadece

ve daha sonra

en nihayetinde

tekrar aynı odada

başka yeni resimlere bakarken

başka eski kareleri

canlandırmak zorunda kalabilirsin zihninde

o yüzden yapman gereken

sesini çıkarmadan

sessizce bekleyip

eğlenmelerini izlemek

dans etmelerini

öpüşmelerini

sevişmelerini hatta

görebildiğin kadarından

anlayabildiğin gidişata

müdahale şansın yok girdap

bırak kim ne bok yerse yesin

ve sen burada öylece bekleyip

eskiden sana sarılıp ağlayanların

şimdi başkalarıyla gülebiliyor olmasına

şaşırma

senin için

içinde bulunduğun durum

hiçbir zaman iyileşmeyecek

geçici lale devirleriyle

mutluluk oyunlarının

bir anlamı yok

her şey en nihayetinde

en başa saracak

ve sen yine burada

aynı boktan sigarayı içine çekerken

aynı boktan melodi yankılanacak odanda

hiçbir şey görme - hiçbir şey duyma

ve hiç kimse de

bu ânını

bir resimden görüp

senin için bir şiir yazmayacak

sen herkes için

üzerine düşeni yaptın

şimdi kendi üzerine düşeni

kaldırmaya çabalama sakın

ezil altında

bağırıp çağırma

hiç sesini çıkarma

yazma bile hatta

birinin de gelip

enkazından arda kalanı

koruma altına almasını

bekleme asla

16.mart.2009