güncelleme bitti

bugüne kadar yazdığım her şeyi, (roman girişlerim, giriş yazılarım ve bir kaç parça kısa devre hariç) bloğa ekledim. bundan sonra önümüzdeki maçlara bakıcaz.. geriye dönük güncellemeler bitti efenim. 

ceset

ceset

ne yapacağını bilmiyordu. ne yapması gerektiğini de. sabah uyandığında annesini ölü bulmuştu ve kafası karışıktı. hem annesinin ölümüne hem de sonrasında düşeceği duruma ağlıyordu zack. adı zack değildi elbettea, bu ismi kendi kendisine, o koymuştu. ve nihayet ortada kalmıştı işte. beklenen son, kaçınılmaz gerçeklik, her türlü farklı olasılığı sollayan o tek ihtimal ne yazık ki en nihayetinde vuku bulmuştu. ortada kalmıştı artık. işsiz, parasız ve evsiz kalmıştı.

ve, başta da dediğim gibi ne yapacağımı bilmiyordum, ne yapmam gerektiğini de. annem ölmüş, beni ortada bırakmıştı. kardeşlerim vardı elbet, birkaç gün kalabileceğim kardeşlerim. istemiyordum ama. ne kimseye yük olmak ne de yük olacağım kişilerin özgürlüğümü kısıtlamasını istiyordum.

beklemeye başladı. saat sabahın sekizinde uyanmış ve anneme seslenmiştim. her sabah tok karnına içeceğim ilacı verecekti ona. yani bana. kendimi karıştırıyordum. şizofrenin belirtileri atmış, artık ilaç fayda etmemeye başlamıştı. seslendim. seslendim seslendim. annesine seslendi zack. kalkmıyordu. hareket belirtisi yoktu. bir kez daha seslendim, anne sabah oldu, kahvaltı yapalım.

normalde hemen hareketlenir ve onun için aceleyle kalkardı. ölmüştü ama. ilaca inanıyordu annem. ve muskalara. ben ise her şeye karşı inancımı yitirmiştim. geçmişe inanıyordum sadece. geçmişimin ve iyi zamanlarımın olduğu günlere.

aslında her şey kolumun kırıldığı gün başlamıştı. 2 buçuk aylık rapor, aklımı oynatmama neden olmuş. en sonunda istifa edip, ardından akıl hastanesine düşmüştüm. çıktığımda, hiçbir şeyin eskisi gibi olamayacağı bir zaman dilimine uyandım.  ama hikaye, gerçekte, çok daha gerilere uzanıyordu. en başa. 1984 yılında peşimden koşan köpeğe kadar.

iki yaşındaydım o zamanlar. peşimden koşan köpekten çok korkmuş, kendime eve zor atmış, ve bülbül gibi konuşan çocuk kekeme olmuştu. yani ben. o günden sonrasını uzun uzun içimden geçen her şeyin içimde kaldığı bir film şeriti takip etti. alaylar, gülmeler ve dalga geçmelerde ekstrası oldu bu işin.

en sonunda bir gün, tamam demiştim. alsancağa inip bir bira almış ve o bitince istediğim ikinci birada kekelememiştim. ilk kez olmuştu bu. o güne kadar isteyeceğim her şey için, bakkalları kekelemeliğimle oyalar, bunun karşılığında da ya sırıtışlara ya da azarlara denk gelirdim. ilk kez o gün, bir şişe biranın etkisi ile kekelememiş, ve daha sonra sürekli içmeye başlamıştım.

doktorlar bunu bilmiyor muydu? reçetesine hap yerine bira yazamazlar mıydı? olabilirdi öyle değil mi?  o güne kadar boşuna uğraştırmışlardı ailesini. o hoca senin bu hoca benim, o hastane senin bu hastane benim, dolaştırmışlardı onunla beraber ailesini. çözmüştü işte, en sonunda hastalığı yenmişti.

ardından bir psikoz geldi. yıl 2002 idi ve ilk defa olmuştu bu. çünkü öncesinde, tam iki sene boyunca, aralıklı olarak, kullanmadığı hap içmediği cigara türü kalmamıştı. amfetamin iyileştiriyordu onu, ve adını bile unuttuğu reçetesiz olarak eczaneden alınabilen bir dolu kafa yapan hap.

ikinci psikoz 2009’da ve sonucusu da annesi ölmeden üç ay önce gerçekleşmişti. ardından annesinin cesedini bırakıp, mutfağa yöneldi. önce kahvaltı yapıp hapını içecekti, akinetondu adı hapın. sonra verirdi komşulara ve akrabalara haber. mutfağa yöneldi. tam bu sırada arka bahçeye açılan kapıdan çıkıp gelmişti annesi. olağandı. ama sorun şu ki, artık iki annesi vardı. biri, hala koltukta yatan ceset, diğeri arka bahçeye asılan çamaşırlarla işi bitip mutfağa dönen anne. ikisinden birisi halüsinasyondu ve hangisi olduğunu bilmiyordu. kafası iyice karışmıştı ve o günden sonra, asla hiçbir şeyin gerçekliğinden emin olamadı. olamadım. yani ben. akıl hastanesine düşene kadar da, emin olduğum her şeyi çaldı haplar hafızamdan, akineton, seroqual ve rixper.

7 eylül 2014 

denek

denek

bir sigara yaktı. ardından bir sigara daha. ilkini kül tablasında görünce fark etti, biri bitmeden diğerini yaktığını.

barda oturuyorlardı. evlerindeki barda. yani oturma odasında. arkadaşlarıyla. bir mucizeyi bekliyor gibiydiler.

hava kararmıştı ve saat dokuza geliyordu. bir eylül gecesi. evde. ölümüne sarhoş bir halde.

sabahın erken saatlerinde içmeye başlamış ve hiç ara vermemişti henüz. dün de böyle geçmişti. ondan önceki de. ve şimdi kül tablosunda kendisine ait üç sigara olmuştu. biri bitmeden diğeri, diğeri bitmeden öteki. orospu, dedi, bu sigaralar çok orospu, kibrit de pezevenkleri.

ne anlama geldiğini bilmediği onlarca cümle kurup duruyordu. televizyonu açın dedi ardından. televizyonu açalım adamım. sayısal oynamıştım dün akşam.

buradan günün cumartesi olduğunu çıkartıyoruz. ve henüz kaç kişi olduklarını bilmiyoruz. ben de bilmiyorum. henüz kurgulamadım bunu. belki de asla kurgulayamıycam. çünkü sıkılıyorum.

sabahtı. sabahın erken saatleri. ve alkol almam yasaktı çünkü ilaç kullanıyordum. psikolojik saçmalıklar. akineton, rixper, serequal, çay veya kahve ve su ve sigara ve bi parça ekmek. sayısal oynamayı da unutmuştum hem. evden çıkıp büfeye gitmeye de mecalim yoktu. uzaktı sayısalcı. evde oturmuş, akineton kafasının geçmesini beklerken bir sigara yaktım. ardından bir sigara daha, biri bitince diğeri.

yazamıyordum. farkındaydım. sıkılmıştım. hemen hemen her şeyden. ölüme doğru bir hamle daha yapıp, çakmağa uzandım. kimse gelmeyecekti. kimseyle görüşülmeyecekti. kimse görüşmeyecekti. kimseyle görüşmeyecektim. tümcelerde ki yüklemin şahıs durumuna karar veremiyordum son zamanlarda. deneysel takılıyordum.

sikerim işini deyip istifa ettiğimde başladı her şey. hatta daha önce, kolum kırılıp da rapor aldığımda. en güzel zamanlarımı geçirdim ardından gelicek en kötü zamanlarımı hesap etmeden.

ve şimdi burada durmuş, bir öykü çıkarmaya çalışıyorum. öykümden kendimi çıkarıp yazmayı. baştan başlayak mı?

bir sigara yaktı. ardından bir sigara daha yakamayacağının bilincinde olarak. bitmişti sigara. ve para yoktu. ve bakkal artık yazmıyordu. bekledi. ta ki lanet telefon peş peşe iki kez çalana dek. günlerden cumaydı ve sayısala umut bağlamışsa, bitti demekti. ruhen ve bedenen bitik. her iki telefon çalması da bankalardan geliyordu ve açmıyordu telefonları.

bir iş bulmalıyım dedi. ama önce beni sarhoş eden haplardan kurtulunulmalı. barda oturuyorlardı. alsancak’ta ki barda.

kimseye hiçbir şey anlatmadan eve geldi. intihara göz kırıp, ocağa açtı. sigara ile yakarak. bir şeyler yemeli dedi.  sarhoş olamayacak kadar içebiliyordu, belki bir bira. günlerden cumartesiydi ve rakamlara inanmıyordu, sözel loto gibi bir şey olsa, öykülerini sürerdi sahaya. yapmadı. bekledi. ta ki, hapın getirdiği uyku, bedenini bir süreliğine teslim alana kadar. sigara üstüne sigara, fiyasko üstüne fiyasko. dedi ve uyudu.

6.eylül.2014 – 12:12 

başlangıç

başlangıç.

her şeyin sona erdiğini söyledi tuncay. kulağıma fısıldadı bunu. usulca. sessizlik içinde yürütmeliyiz dedi, işlerimizi sessizlik içinde yürütmeliyiz.

yanıbaşıma oturup konuşmuyordu. görüntü yoktu, koku yoktu, bana dokunmuyordu. ses vardı sadece. görünmez kahramanımdı kendisi. zor zamanlarda açığa çıkan bir enerji gibi. kendi içimden konuşuyordum kendisi ile. bir ses sadece, vızıldayıp duran. yıllar içinde farklı iç seslere gebe kalmıştım. doğmuyorlardı da. gerçeğe intikal etmediler hiçbir zaman. yıllar önce dağılıp gitmiş bir müzik grubunu dinlemek gibiydi. bu bir band kaydı. ama her çalışında farklı şarkıları duyduğun bir kaset gibi. sürekli sürekli sürekli, beni itekleyen seçil.

sarı ve dalgalıydı saçları seçilin. gözleri çökmüştü yıllar içinde. aşırı uyuşturucu tüketimi sanmıştım. ama hayır, uyuşturucu kullanmıyordu artık. doktoru gibi  yaşayan refik’le görüşmüyorlardı artık. benimle görüşüyordu her biri, ama birbirlerini benimle beraber görmüyorlardı. geriye dönüşler’in adı, ileriye ayrılışlar olarak değişmişti.

this empty flow açtım sabah sabah. ve yazmaya başladım. devlet eliyle uyuşturucu kullanıyordum hem üstelik artık. akineton kafası güzeldi. üzerine bir bardak çayla iyi gidiyordu akineton.  açıyordu kafamı. ya da kendi üzerine kapatıyordu. seçil geldi ve…

seçil geldi ve, elimden hızlıca alıverdi bilgisayarı. biraz da ben yazayım dedim. kendi üzerine yazıp durmaktan vaz geç dedi. kimseye hiçbir şey anlatmak zorunda değilsin dedi. ve tam bu sırada girdi araya jori, şarkıdan arkadaşım jori, veya şarktan… yeterince doğuya giderseniz, en sonunda garba varırsınız.

jori garbın şarkıcısı dedi seçil. yolu uzattım dedim ona. ve tam bu sırada tekrar araya girdi jori, see nothing, i see nothing. diyerek.

bekliyordum. hiçbir şey yapmak zorunda değilsin dedi seçil. otur oturduğun yerde. relax adamım. ve tam bu sırada geldi iç sessizliğim: her şey sona erdi. ölüsün sen dedim tuncay’a. hayır adamım dedi. her şey sona erdi ve baştan başlaması için çok erken. araftasın. ara bölgedesin. bekle. her şeyin seni düzmesine izin verme. düzen dedi, yani eski düzenin, geçmişinde olan biten her şeyin, seni yeterince düzmesi ile, anısal anı tahribatının şiddedini yeterince artırınca, geri gelecek. bekle şimdi. hiçbir şey yapmadan. seçil haklı dedi, senin dışında herkesin haklı olduğunu düşündüğün bir zaman dilimi yap kendine ve onu atlat. ancak bu şekilde, döngüsel bir deformdan kurtulup, eski gerçeğine varabilirsin. gittiler sonra. gelirler gene. geriye gelirler. geriye dönerler. geriye dönüşlerler… evet dönüşlerler.

jori’ye kulak verdim tekrar. tekrar etmeye devam ediyordu, şarkılarını, son oniki yıldır yaptıkları gibi. Distress [version 0.2] başladı ardından. ruhuma elektroşok uyguluyorlarmış gibi hissettim. hiç olmazsa bir şey hissediyorsun dedi sanki özlem. beni öldürdüğünden beri dedi, yalnızsın. o yüzden lütfen sesini kes, gömdüğün yerde rahat uyuyayım. bir daha çağırma bizi..

sustum. öylece. artık gelmeyeceklerini söylerken, görünmez kahramanlarım.   

kendimden feragat - part 911

kendimden feragat - part 911

uyanıyorum. ve uyanır uyanmaz bir sigara yakıyorum. öksürükle beraber çıkıyor ilk duman. birileri ölüceğimi söylerken, sigara içmemem gerektiğini bildirirken, bir doktora görünmem gerektiğini tavsiye ederken, ben bir aldanışa adanmayı tercih ediyorum, sigara dışında sarılabileceğim hiçbir şeyin kalmadığı yanılgısına.

zihnimin gerçeklikle bağlarını kestiği günden beri, yani 20 yılı aşkın süredir, düşlerle yaşıyorum. karanlık düşlerle, hayaletlerle. karartılı, gri bulutlarla kaplı gelecek görüngüleri..

kafamın üzerine çekiyorum çarşafı, çünkü sadece uyurken yalnız kalabiliyorum, uyku ruhumu teslim alınca yani…

zor zamanlar geçirdiğimi söylüyor insanlar, atladıkları kısım, zamanın giderek zorlaştığı, üstelik herkes için bu böyle... geçip gitti sanıyorlar bazen, yenileri gelmiyormuş gibi. her gelen yeni gün, bir öncekinden daha can sıkıcı. karanlık günlerin geride kaldığını sanmıştık oysa, bir zamanlar, demiştik ki, zack ile beraber, aynaya bakarken, geçip gitti moruk demiştik, kendi kendimize. çoklu kişilik bozukluğu olabilir bende, oysa çoğu insanda çok kişiliksiz bir bozukluk var.

kimseyle görüşmek istemiyor oluşumun nedeni bazı zamanlar, çekip gitme isteği, kendinden bile uzağa, bazen, kendi iç sesime bile tahammülümün olmayışı, br de üzerine hayaletler var, vızır vızır konuşan.

sadece bazen. her şey, sadece bazen iyi olabilir. bunu unuttum, es geçtim bunu, gerçeği görmekten vazgeçip, bir hayale adandım.

hiçbir şey eskisi gibi olamaz dediğimde, "geçicek" şeklinde vuku bulan dileklerinizi duyuyorum. "zorunda kalmadıkça içimden gelmeyen hiçbir şey yapmam dedim ona" cümlesinden, istediğim hiçbir şeye zaman ayıramayacak bir zamana gidiyorum, sadece biraz nefes alıp, biraz sigara içip, biraz müzik dinleyebilmek için. ama çoğunluk bunu çoktan çözmüş olmalı, geriye de başka bir sorunları kalmamış zaten. kafam tam ters işliyor, sondan başlayıp başa dönüyorum sürekli, ve bir bakıyorum, başladığım yere varmışım. çember?

anılar, rengarenk bir gökkuşağı bombası halinde flaşlarla patlıyor zihnimde. hatırlamak istemediğim her şey, kendini hatırlatmakta çok ısrarcı yaklaşıyor.

yakında ölücem ve bu konuda yanılmıyorum… yakında hepimiz ölücez. şu an yeni doğan biri bile, şansı yaver giderse, bir yüz yıl sonra ölücek. ama istemiyorum bu konuda şans ya da zaman. her an ölebilirim ve bu kendi adıma zerre umrumda olmaz, sevdiklerimin ölücek olması daha çok, korkutur beni ama, biraz şizofren bir itki ile inandığım öte taraf teskin ediyor ve burada bir cennet-cehennem paradoksu yaşamıyor algı kapılarım. "ya varsa" gibi bir olasılıktan bağımsızım, size belirsiz olarak görülen her konuda.

tek isteğim, toprak yerine kara gömülmek, ama izmire kar yağmaz ben başka bir yere çıkamam. iki önemli sorun var burada.. biri turayla diğeri yazıyla ilgili. havada dönüp dolaşıyor tercihimi belirleyecek olan para, uçarak yere düşüyor, ve tura da yazı da aynı şıkka çıkıyor. paranın benim insityatifimin dışında biri tarafından hava atılması sonrasında, yere düşmemesi, yer çekimini yenip uçması halinde, içime sinen tercih çıkacak sonuç şıkkında.

yani her şey, fazlasıyla zor dostlar. arzu edilen her şeyin çehresi, kara bir düşle kaplı. dumanlar, sisler, rüzgar, gri bulutlar, mehtaplı geceler, hava almayan ağaçlar, boşluğa açılan balkonlar, katledilmiş aşklar silsilesi. 'this empty flow’un ismini, this empty low olarak değiştiriyorum en sonunda. müzik hiç kesilmiyor odada… hiç ama. dışarıdayken de hiç kesilmiyor. uyurken de. bir saniye bile. müzik susarsa, nefes alamayacakmışım gibi endişe kapılabiliyorum da üstelik yalnızken. film izlerken bile alttan çalan bir şey oluyor, sözsüz, ağırdan.

yakında ölücem ve hiçbir şeyden bu kadar emin olmadım bugüne kadar. siz de emin olmazsanız iyi ederseniz. vücudum artık olan biteni sargılamak için kullandıklarımı kaldırmıyor. iç organlar küfür kıyamet gidiyor her sabah. üst üste içilen hissizlik korosu. bir artı birin sıfır ettiği zaman dilimleri. simetrik rakamlar ve mutlak değer çizgisinin yokluğu…

hiçbir şey anlaşılmasın diye şifreli konuştuğumu söylemişti biri, haklı olabilir kendince. kehanetler üretip parayı vursaydım keşke. ya da son model bir polisikiye aşk romanı yazıp. 

son söyleyeceğim şu, zihin ve beden arasındaki koordinasyonu sağlayan ruhun giderek rot balans ayarı bozuluyor. güç kaybı yaşanmadı. aşırı yüklenme sonrası şalter attı sadece. ve hiç kimse de gidip şalteri kaldırabilecek kadar şanslı değil. bilinçaltıma kurduğum yığınla bubi tuzağını geçip, ışıkları yakamaz kimse.

bitiriyorum. bi gün hepimiz ölücez. bu kesin. ama var daha zamanı. telaşa mahal yok. en azından benim, biraz daha var.

28.ağustos.2014 – 09:11

arabölge

geçmişi çok özlüyorum
ama biliyorum
eskisi gibi olamaz hicbir şey
bir tekrardan ibaret her şey
tarihim sona erdi
akıyor zaman
başa sarmak için
geleceği
(26.8.14-arabölge)

nolaki

paralel evrenlerin adını, "simetrik ve asimetrik evrenler" olarak değişsek ya, üste yeni bir kaç galaksi hediye ederiz, tecrübeyle sabit..

s.e 24 giriş yazısı

bazen olmaz. inatla çıkmaya çalışırsın kendine kazıdığın kuyudan. bir toplu iğnenin ucu ile dokunur ruhuna bi çok şey aynı anda ve aynı hızda. ve bu sırada seni hayatın içinde tutmak için, seslenir eşlenik karmaşanın senfonik kuyumcuları diğer boyutlarından kulağına: “r. t. s. ö” (ve bu arada farazi&kayra adlı gruba sağolun varolun diyeyim, ne güzel yapmışlar adamlar herbişeyi öyle)

bazen olmaz işte. 24’de “tamam” demek zorunda bırakılırsın. kalmazsın, bırakılırsın, evet aynen böyle. üzerine alınan alınsın, korkunun bedele faydası yok. hem 24 iyidir, saat gibi yani, yirmi dördüncü sayımız, saatimiz. kol saatimi de 24 yıl taşımıştım ben çaldırmadan önce. hey gidi deh dehlemeler..

bu son saat. yok la pardon, bu son sayı diyecektim.. bundan sonra nolur bilinmez ama, ki ben biliyorum, ben her şeyi önceden biliyorum zaten, ama buna kimseyi inandıramadığım için, değiştiremiyorum olacakları ve ölecekleri. “gelin” diye bağırıyorum sokağın ortasında, “tayfa bi dakka dinleyin” diye bağırıyorum, duyan yok. bu, bi çok kez oldu. en içindekine, “dur la bi o öyle değil, yanlış yapıyorsun, ilacın ben de, hem de ne kimyasal ne de bitkisel, kelimesel, masal gibi bi hayat yaşıyorum ben gelsene” diyorsun, burnunun dikine gitmekle suçlanmana ramak kalıyor sonra herkes tarafından.

bu son sayı çünkü olmuyor abi. sızlanmayın “e ama daha ben yazı göndercektim” diye. bundan sonra “csns yayınları” adlı illegal hurafe, yazı-çizi-çiçek-kuşbörtüböcek-c4 patlayıcı ve bilimum çengelli iğne ile çingeneliğe kapatılmıştır. çingeneliği kötü anlamda kullanmadım, onlar büyüttü beni, belirteyim, delirtmeyin, çözerim yoksa yanlış anlayıp alınganlaşanı.. cuvara bitti mi la?

ne diyorduk mary? şunu; bitti efenim. filmin sonu. bundan sonra ki süreçte, yeni bir sprey serisine başlanır mı bilemiyorum ama olucak gibi görünüyor ufukta başka bir yeni fotokopiksel ışık kumanyası, adı “2yüzlü” olacak, yanında da “yüzsüz” adında bir ek vericez, ve dahası efenim. evet, yazı mazı göndermeyin, ben istersem söylerim söylemeden alırım hatta, hepinizi takipteyim orden burden, telaş etmeyin, gözlerim üzerinizde, tayfa-ı mahçube..

14 yıldır süregelen devinimsiz fırtına bir kasırgaya dönüştü mü bilemiyorum ama bu arada evimiz ocağımız taşındı kendi kendine, artık “csns karargah” oldu sana “csns akademi” ve yeri buca’da, ve dahası efenim, aynı zamanda bir de “csns bar” açtık, buca korku parkı istasyonunda.. gelen gelir, gelmeyen sağlar sizindir. bir de “!Y6 işporta” aççez alsancak kilise sokağında, (kilişe sokağı?), ben tuncay refik özlem ve seçil ile beraber aççez, tamamdır işte. daha ne.. zack de benden uzak durursa, pastamızda ki mumu bile üflerim.

bundan sonra ki her türlü nevrotik biyorganizma güdülenmesini eski yayın organlarımızdan değil, şurden dikilizleyebiliyorsunuz: unthatow.blogspot.com

hadi kalın sağlıcakla.. eyvalla..

girdap zack unthatow

a.k.a sallapati demlik kaşığı

10.tem.2014

10:55

geriye dönemeyişler kumpanyası

geriye dönemeyişler kumpanyası

her şey, izmir sevgi yoluna eski kitap tezgahı açmaya gidişimle başladı. belki daha da öncedir, ama ben başlangıcı, 2000 yılı eylül ayı olarak alacağım.. yolumuz uzun ve belki de, 14 yılın çetelesini çıkartırken, 32 yılı da sığdırırım, flashbacklerle, geriye dönüşlerle.. dön baba dönelim gibi ya da. her neyse..

her şey, izmir boğaziçinde, peşimden bir köpeğin koşmasıyla başladı. eve zor atmıştım kendimi ve o vakitler tarihin amortisi dördü gösteriyordu, seksendört, bindokuzyüz. 2 yaşındaydım ve napacağımı bilemeden koşmaya başlamıştım. eve zor attım kendimi. sonrası kekemelik. sonrası uçurum. atlayacak mısın? ama herkes güler dostum kekerlersen. susalım o halde. içimizden konuşalım, içimizden koşalım. yo hayır, bu da olmadı. çekimi başa al. çekim 2 sahne yedi.

o zamanlar bir yayınevi kurmaya ve dergi ve kitap çıkarmaya çalışıyordum. yıl ikibin dokuz. istanbulda düzenlediğim toplantıya 33, ankaradakine 5 kişi gelmişti. izmirdekini hatırlamıyorum, çok diyelim. sonrası, peş peşe gerçekleşen ruhsal trafik kazaları sayesinde, zihnim gerçekliğin dışına taştı kendini korumak adına benden habersiz. yo hayır, bunu da sevmedim. şöyle yapalım: off, yapmayalım. bir romana nasıl başlanır ki lan? okuyup okumamanız veya basılıp basılmaması umrumda bile değil moruk, sadece yazmak istiyorum, kendime yazılmak, hepsi bu. ister inan ister inanma, yoksunuz hem zaten, ben gerçeğim, gözlerini kaç paraya aldın aslı? ya benimkileri? yine her şeyi birbirine karıştırdım. baştan alalım.

her şey ondokuz mayıs akşamı, O’nun kapıdan içeri girmesiyle başladı. arkadaşımın arkadaşının, kapıdan içeri girmesiyle. ki yazmıştım ben bunları, daha önce, neden tekrar zorluyorum ki kendimi, kendime anlatmak için? biliyorum nedenini ve zorlamıyorum aslında. bu sadece, kendimi ve olan biteni anlamak için kendime uyguladığım bir terapi sadece. yazmak terapi. kendi kendimin psikoloğu olarak, ruh halini iyileştirip gülümsetemediğim kimse olmadı bugüne kadar, O hariç. isteseydi olurdu ama.

“girdo çok matrak bi herifsin ha” demişti bana bi keresinde bi hatun, eskiden yani, sevgilim değildi, olmak istiyordu, ama ben o zamanlar kendimi her türlü can alıcı işveye kapamış ve yedi buçuk yıl boyunca kimseyle sevişememiştim. aynı yatakta yatıp sarılmaktan bahsetmiyorum burada, derinlemesine göz teması, sözünü ettiğim kıstas.

neden neden neden diye sorduğumu hatırlıyorum kendime, bir nehrin içinden geçerken boğulmamaya çalışmadım ben yüzme bilmediğim halde. zor soru ha? ne dersiniz.. zack, bu duruma, “sikimde bile değilsin moruk” derdi ve girdo öldü zaten, cevap veremez. onun yerine mikrofonu esçûmento’ya uzatıyoruz ve bize ispanyolca olduğunu zannettiğimiz bir türkü tutturuyor: la kolsa manalida van turkiez sanaviya. ankara latincesi dedi bana, ardından. he tamam dedim, öyledir. seçil geldi sonra, laptopomun üzerine elindeki şarabı döküp, şalteri de bunun öncesinde indirip, evin şalterini benim değil, benim ki çoktan indi zaten, yıllar yıllar öbce, neyse, geldi seçil, baktı bana ve hey adamım dedi, yanlış yapıyorsun, baştan başla.. her şeye.. bununla o hayatı kast ediyordu, ben yazmayı kast etmesini istiyordum. peki o halde.. devam edelim..

yazdığın hiçbir şeyi silemezsin, akış bunu gerekli kıldığı için değil, yaşamın içersinde de bunu yapamazsın. yazmak ve yaşamak, her ne kadar varoluşun iki ayrı boyutu da olsa, benim gibi biri için, birbirine eşlenik düzeyde olmadığı sürece, bir anlam ifade etmezler. gerçek, gerçektir, ve bunu değiştirmeye hiçbir dış kuvvetin gücü yetmez, sen kafayı yiyip gerçeklik algını kaybetmediğin ve halüsinasyonlara bulanmadığın sürece, gerçekte olan bitenler öyle kalır ve unutmamak için yazıyorum ben, kimisinin derdi hatırlamaktır, kimisi de hatırlasınlar ister, kimisi de hatırlanmak, benim derdim kendimle, kendi ruhsal gelgitlerimi dinginleştirmekten başka amacım yok. hiç olmadı. dengemi kaybettim, terazinin dengesi bozuldu ve düşüyorum. du bakalım.

adım artık tuncay. hoşgeldim.

09.temmuz.14

karınca duası

karınca duası

bir halısı bile olmayan, bomboş bir evde, oturmuş bekliyorum. bankanın tekinden çekmeyi başardığım yüksek meblağlı bir kredi sonucu almıştım bu arsayı, 2 ayda bitti inşaat.. ardından da, on dört yıldır çalıştığım işimden istifa ettim ve eve geldiğimde yaptığım ilk şey camları tuzla buz etmek oldu. sonra kapılara giriştim. banyo ve tuvalet ardından. sonra, tavan. ve tabii ki zemin. evin her yerini kırıp geçmek istiyordum ve beş kuruş param yoktu ve yaşım otuz altıydı. ardından, sağ bıraktığım tek odanın ahşap olan parkelerine baktım, çömelip. bir karınca, yürüyor, yürüyor, yürüyordu. izledim onu. diğer odaya geçti. oradan mutfağa. duvara tırmandı. pencereden çıkıp, ön balkona indi. oradan bahçeye. sonra sokağa. peşinden gittim onun ve bu sırada birkaç araba ve birkaç insan tarafından ezilmesin diye verdim mücadelemi. ne için yaşamıştım bunca zaman? öldürdüğüm onca insanın ardından, bir karıncaya, evine ya da her nereye gidiyorsa, oraya kadar refakat etmem, günahlarıma karşılık gelen bir iyilik sayılır mıydı? ama hayır.. sonra.. sonrasında, düşününce, karıncanın gidecek bir yerinin olmadığını fark ettim. evimde, arkadaşları ile beraber yaşıyorlardı diye düşündüm. ben o arsayı satın alıp, keyfime uygun bir şekilde tasarlattığım sırada, onları yurtlarından çıkarmıştım. istifa ederek, öldürmeyi ve dahası, başka bir takım insanları yerinden ve yurdundan etmeyi ret ettiğim gün, eve gelip, hayatımdaki hiçbir şeyi değiştiremediğimi fark ettim. ve O’nun gözleri çok güzeldi.

o kadar çok ölü göz görmüştüm ki, ve o kadar çok feryat, acı dolu haykırışlar, tahammül edemeyecek duruma gelmiştim artık. bir köye gidiyor ve orayı yerle bir ediyorduk. evlerini yakıyor, köyün kadınlarından istifade ediyor, ardından karakola dönüp, maskelerimizi çıkarıyor ve haberleri izliyorduk. “terör örgütü, bir köye daha saldırdı.” dünyadaki tüm devletler, kapsamlı ve son derece mekanize birer terör örgütüydü. bunu zaman içerisinde fark ettim ve şimdi sizden af dilenecek de değilim. günah çıkarmıyorum. aksine, son derece konformist bir şekilde yaşamaya devam etmeme de ramak kalmıştı. kapı çaldı sonra, kargo şirketi. karıncayı avcuma alıp, eve gelmiştim. onu bir etipuf kutusuna hapsetmiş, yanına da birkaç ekmek kırıntısı atmıştım ki, kapı çaldı. bir ay önce siparişini verdiğim, özel yapım eşyalarım gelmişti. teslim aldığıma dair belgeyi imzalayıp, taşıma şirketinin çalışanları ile beraber eşyaları bahçeye indirdim. eskiden olsa, elimi bile sürmezdim, bırakırdım taşısınlar. insan bazen, parayla satın aldığı hizmetler sonucu, kendisini, dar bir çevrenin tanrısı ilan edebiliyor. O’nu unutabilir miyim acaba?

ardından, yakınlardaki bir benzin istasyona gidip, benzin aldım. klişe ha? ne dersiniz. ne fark eder. bir konuda karar verirken, daha önce ne kadar çok kişinin aynı şeyi tekrar ettiğini ve ne gibi sonuçlar elde ettiklerini pek düşünmezsiniz, bunu ancak devletlerin ya da son derece kurumsallaşmış şirketlerin, vicdanları kurum bağlamış olan üst düzey çalışanları yapar. karar mekanizmaları, sadece kâr-zarar-kayıp-kazanç ilişkisine odaklanmıştır. ve O’nu öldürdüğümde henüz on dört yaşındaydı.

sonra gece oldu işte. beklersin ve güneş batar. beklersin ve güneş doğmak bilmez. gece yarısı, benzini, bahçedeki tüm eşyalarıma ve evin her köşesine boca ettim. ve güneş doğana kadar bekledim ki, yangın yan evlere sıçrarsa, birkaç kişinin daha, üstelik yanarak ölmesine sebebiyet vermeyeyim. ilk kez birini öldürdüğümde, yaşım yirmi beşti. yolun yarısını çoktan aşmış, sona yaklaştığımı hissetmiştim, birinin son duasını bile etmesine izin vermediğimde. ama gerçekten, o küçük kız, gözlerime baktığında, bunun son cinayetim olduğunu biliyordum. gerçekten bu hale gelmemek için yapmam gereken şey ise, ilk intikalimizde, timimdeki herkesi öldürmek, ardından da, onların terörist değil kendi askeriniz olduğunu, ifşa etmekti. imkansız artı imkansız olan şey yani. ve O öldüğünde ise, elinde ne bir taş, ne de bana zarar verebileceği bir eşya vardı.

doksanlarda, terör adını verdiğimiz şey, daha etikti oysa. şimdi şartlar eşitlendi. her iki tarafta, aynı derecede kirliliğe erişince, özgürlük adına verildiği söylenen mücadele, iktidar kavgasına dönüştü. ve iktidar, kanın en saf haline enjekte edilen panzehirsiz bir virüstür, mülkiyet aşkının ışıklarını yakan bir tutkudur ve otoritesiz hiçbir şekilde uzun ömürlü olmaz. bunları yeni yeni anlıyor değilim. kendimi satmaktan vazgeçtiğim için, artık böyle düşünüyorum. yani doğru olduğunu bildiğimiz şeyleri, bazen düşünmek istemeyiz öyle değil mi, çıkarlarımızla örtüşmedikleri için olmalı bu. ve inanın bana, o kız gibi binlercesi, dünyanın çeşitli yerlerinde, öldü ve ölecek, her an, her saniye, duymuyor ve görmüyor olmanız, bu durumu engellemiyor. güneş doğmak üzere. birazdan bu yazdıklarımı, telefonum sayesinde, internette paylaşıp, ardından bahçemi yanan bir meşaleye dönüştürücem. sonrası, sabah paramparça ettiğim evime girmek olucak. yan babylon yan. bir sigara yakıcam. ve boom. çünkü akşamüstü bir tüp aldım ve karıncamı bulduğum odada beni bekliyor O. umarım öbür taraf diye bir yer vardır ve orada O’nunla karşılaşırım.

6.temmuz.14

tertium non datur

azar azar da olsa, kaybettiğinin bilincinde olarak, devam edersin oynamaya. riske girersin, az birazını saklayarak güneşinin, kalanını sahaya sürersin, karanlığın içine. ter içinde ve nefes nefese kalmışken bir sigara daha yakarsın mesela, öksürük krizlerinin ardı arkası kesilmez ve sen yine de, bir inatla, bağırırsın avazın çıktığı kadar, “ölmeyeceğim ulan” diye.. çoktan öldüğünü söylerken birileri, kimseyi ruhen veya bedenen öldürmeden verirsin mücadeleni.

mücadele mi dedim? hiç sanmıyorum.. isteyerek verdiğin bir savaş değildir bu. içine sokulmuşsundur, çıkamıyorsundur, yapman gerekenlerin ne olduğunu bile bilmeden, önüne düşen toplara, amaçsızca ve rastgele vurursun, ve yine de, saha kenarında ki teknik adam, oyundan almaz seni.

biraz dinlenmeye ihtiyacın vardır oysa. biraz nefes almaya. bi sigara daha içmeye. biraz daha sevişmeye belki, bir kediyi kucağına alıp okşamaya, bir köpeğin peşinden koşmaya. çöpten beslenmeye bile razıyken sen, çalışman gerektiğini söyler durur insanlar sana. avcı-toplayıcılığın ilk kelimesini çıkarıp, sadece ağaçtan beslenebileceğini söyleyebilirsin ama, kahkahalar denk düşer, kurduğun her cümlenin sonuna.

ciddiye alınmazsın, hayatın boyunca ciddiye alınmamışsındır, birkaç kişi dışında yanında durabilecek kimse yoktur ama herkes arkanda olduğunu söyler durur, güvenip geriye bir adım atacak olsan ileri doğru itekleneceğini biliyorsundur oysa.

“bir adım daha atarsam düşücem, uçurumdayım” dersin, “uçmayı öğrenmenin zamanı geldi” derler, alaycı bir sırıtışla. ve ardından, geldiğin noktada, hayatında ki üç beş kişi dışında kimseyi siklemediğin için, bencil ve vurdumduymaz olarak yaftalanırsın..

ve bir an gelir, sadece bir an, sağır ve kör taklidi yapmaya başladığın hayatınının bundan sonra ki döneminde, mottonun, “hiçbir şey duyma, hiç birşey görme” olacağı, o saf an, gelir.. konuş ve yaz. hareket halinde ol. tek kişilik bir tiyatro, reji de üç dört güvenilir adam.

tek bir seyirci bile yoktur oysa, yıllardır. ve bir anda, belirir, o. sana, yıllardır aranan kanı taşımak için gelmiştir, farkında olmadan.. bitti, dediğin noktada reset tuşuna basman için, oradadır. ikinci perdeye çıkman için, sana birkaç numara gösterecektir.

dediğim gibi, azar azar da olsa, kaybettiğinin bilincindesindir. ama riske girersin yine de, hayatın boyunca, kendin olarak kalabilmek için verdiğin mücadele, devleti bile geçip, var olduğuna bütünüyle -aksi ispatlanamayacak şekilde- ve tüm kalbinle ve ruhunla ve içten bir his ile inandığın tanrıya bile kafa tutmana yol açar.

uzaylılar gelse, herkes kaçarken, sen orada elini uzatabilirsin, diğer elin olmayan bıçağını çekmek için belinde..

feyk tehditlere aldanan insanoğlu, ölmek veya acı çekme olasılığından ödü kopan insanoğlu. hileli yaşamlar, hileli ruhlar, hileli karakterler, dolambaçlı cümlelerle örülü kendini anlatma çabaları, netsizlik ve belirsizliklerle örülü yüzler.

anteninin ayarları ile oynama çocuk, sorun alıcılarından kaynaklanmıyor, görmezden gelmeye başlamalısın.. nokta.

kötü gelen kağıtlar, elinde kalan fişlerinin bir miktarını daha ortaya koymana engel olmaz. hileli zarlar, iyi karılmamış iskambil, satın alınmış hakem, kazanmaya odaklı bencil türbülans.. beraberliği linç eden hırs.

“gidelim buralardan” dediğinde sen, “tamam” deyip tek başına yürümene neden olan karınca kostümlü ağustos böcekleri..

ihtimaller tükenirken, ölümü es geçersin. bir sigara, ardından bir sigara daha. riske attığın şey, sadece hayatındır oysa, varlığını asla heba edemezsin, zihnini, benliğini, bilincini ya da.

kaybolmamak için verdiğin mücadele ile toprağın altına girmek arasında ki keskin ayrımı görmezden gelenler, sadece bedensel sağlığın için endişe ederler, zihninin içindeki solucanları es geçerek..

ikinci perdeye çıkarsın ardından. reji sağlam çalışıyordur ve artık aralarına aynı anda birkaç işi birden yapabilen bir multifonksiyonel kadın katılmıştır. rejin sağlamdır, ve kadro tamamlanmıştır, ışık-gölge-ses-mimik-motive- daha bir çok alanda, kadrajını ortalayacaklardır sana. doğaçlamaya hazır hissedersin kendini. cebindeki 1 kuruşu, daima orada tutarak, kağıt üzerinde yazılı borç adlı birimlerle, yasal tefeciler boğazına binmişken, istifanı verirsin. içindeki öfkene sadık kalmak dışında hiçbir planın yoktur. plan geliştirmezsin. kalan son fişlerini sürmüşsündür masaya. “ya hep ya hiçten” öte bir durumdur bu. “ya hiç, ya ben” dersin, içinden. kağıtlar karılır, dağıtılır, ve eline gelen kağıtlara bile bakmadan, rölans demeden, kavın çok çok çok altında bir miktarla dahil edildiğin masada, ganyota göz koyup, rest dersin.

yoldasındır artık. yeniden. mola vermişken yoldan çıktığın bir noktada, ikinci bir yola girmişsindir, ve çift dokulu sarmal yapı, tamamlanmıştır artık. üçüncü yol yoktur.

24.haz.2014 14:30

latin anadolu

latin anadolu

belki de haklıydı

ricardo edmundo

karısını ve kızını öldürdüğünde

tarihsel süreci

dillendirmiyorum

şiir uzamasın

sola kırmak istedi sadece

ama gerçekten istedi

olmadı

bir anlık refleks karmaşası

bilinçaltının hayatına

attığı çelme

gerçekte biz kimiz

diye sordu

içgüdüsel olanı ne belirler

bir hafta önceydi

sadece yedi gün önce yani

yeni günün başlangıcı

bu arada şiire

kafiye katmak için

değil bu yedinileme

ve üçerli dizeler

akışını bir yerde

bozmak gerekliydi

konuya geri dönelim

itkisel olanla istendik davranış

arasındaki çatışma

içindeki kaosu başlattı

toplum ve doğa arasındaki

arbedede ölen

balık ağaçı

sevgilisi, yani eşi

onu sarhoş bir halde

gördüğü adamla basınca

aklı karıştı mary’nin

ve garcia

yani yaygaracı

olayı gören diğer kişi

tüm mahalleyi ayağa kaldırdı

tam olarak ne söyledi

hatırlamıyorum

ama ricardo ve

mary için

bir cehenneme dönüşünce

doğup büyüdükleri yer

bir hafta içinde

gitmek dışında

bir seçenek kalmamıştı

“istenmediğim yerde durmam” gibi

bir tepkiden daha çok

“istediğim alanda barınamıyorum” türü

bir küsmeydi onunkisi

yola çıktı

eşi ve kızıyla beraber

ve aklından bir an bile geçmedi

mary ve luis arasında

herhangi bir duygusal

ya da cinsel temasın

olabileceği

gerçek olan da buydu

olmamıştı

olabilirdi belki ama

o gün değil

otuzbeş yıldır tanıyordu mary’yi

yaşı otuzyediydi mary’nin öldüğünde

ricardo ise otuz dokuz

kızları yedi

ama dediğim gibi dostlar

tarihsel sürece girersek

şiiri bitiremeyiz

garcia aşıktı ricardo’ya

olayı da

algılamak istediği biçimde anlattı

olamazdı böyle bir şey

anadolunun ücra bir kasabasında

yola çıktılar

başka bir şehir başka bir hayat

kör bir toplumun dilini kesmek gerekir

sadece kulaklarının sesini dinleyip

ait oldukları yapay doğa ve

ahlaki travmadan

sıyrılabilirlerse

yola gelebilirler belki

bu tüm dünya insanları için böyle

arap ya da japon ya da viking veya zenci olman

kabul edilir bir fark içermez

yaptıklarını yapma nedeninin için

içinde bulunduğun koşulları

öne sürdüğün esnada

isyan etme hakkını

zihninde saklı tuttuğun sürece

savunmaya geçemezsin

aldırış edilmez

ve dediğim gibi

belki de haklıydı

ricardo edmundo

karısı ve kızı öldüğünde

mahkemeye kendini sunarken

aklanmaya çalışmayıp

“ait olduğumuz toplumsal norm

ve kurumsal bağnazlık

atar damarımızı kesiyor”

dediğinde

karşıdan gelen kamyoncunun hikayesini de

başka bir zaman anlatırım

dediğim gibi

şiir uzar ve

beni bekleyen bir

durum söz konusu

bulaşıklar ve hayat

eyvallah

14.haziran.2014

DEVleTanrı

DEVleTanrı

devletle ilişiğimi kesiyorum

ama o bana ilişmekten vazgeçmiyor

çok ikiyüzlü

ve aynı zamanda da yüzsüz

herkes için her türlü şekle

girebilecek kadar esnek

ve işine geldiği durumlarda katı

çarparsan üzerinde bir kesik açılır

atsan atılmaz, satsan satılmaz bir şey

yani aslında ortada yok

gizlenme konusunda usta

ve suçu başkalarına yıkmakta aceleci

onun için iş gören melekleri var

cebrail, medya mesela

polis azrail

israfil olan ordusu var

ve mikail sermaye

tanrı gibi bir şey işte

ama tanrı kadar cool değil

çok kasıyor herhangi bir noktada

açık vermemek için

açıklarını açıklarsan ortadan kaldırıyor

sihirbaz gibi de yani aynı zamanda

çok fonksiyonlu bir bilmece devlet

duruma göre her türlü şekle girebilir

ve din de ona ait

dinsizlik de

ve hepsinin aralarında

tümünün

bütün devletlerin

gizli bir antlaşma var

kaplamışlar

tüm kara parçalarını

ve denizleri de hatta

gökyüzünü

kaçılabilecek yerlerde bile

peşinden geliyorlar

bir hapishane dünya

isyan edip

duvarları yıkmaktan başka

seçeneğimiz yok

ama siz yine de

yeni bir iktidarın

yeni bir ideolojinin

yeni bir sistemin

peşinden gidin

değişim umudu ile.

çıkış yok

a-narchía’dan

başka

10.haz.2014 – 16:35

ara bölge ve türbülans

ara bölge ve türbülans

bir şey var

kimseye anlatmadığım

anlatamam

inanmazlar çünkü,

daha önce inanmadılar

hiç inanmıcaklar

rahatsız ediliyorum

göremediğim varlıklar tarafından

deli miyim?

HARBİ Mİ?

peki beni etiketleme hakkını

size kim verdi?

ya sizseniz asıl

norma uymayan

pardon yanlış yazdım

doğaya diyecektim

doğala, tanrısala

“norm” kelimesi sizin uydurmanız

ben sevmem

zil çaldı ve

teneffüs edildi

ruhun rejimi

9haziran2014-karataş’ta bir sabah..a 

gitmeyen yakup

gitmeyen yakup

“kötü bir gece ve kötü bir sabah” dedi zack

bunu kendine üç kez söyledi

mutfağa geçti, kendisinin yanından ayrılıp

öperek kendini, seni, hayatının kadınını

onla kendi arasında

herhangi bir fark gözetmiyordu

geçti, mutfağa

bir sigara sararken müzik açtı

cure tabii ki

the funeral party

sardı, özenle, şarkıyla sigarayı iç içe

çıktı balkona

kötü bir şey olacağı hissi ile

hayır, hisleri kuvvetli değildi

ezberlemişti sadece

birbirlerinin eşleniği günlerin

ardı arkası kesilmeyen görecesizliğini

cold çalıyordu bu kez

yine the cure

ve sigara

yarıya bile inmemişken

durdu müzik

şarjı bitiyordu telefonunun

bu muydu olacak olan kötü şey

sanmıyordu

bilmiyordu ama değildi

değil gibiydi

değil gibi yapmak zordu

bitirdi sigarayı

hızlıca

onu içeride bekleyen

bebeğini daha fazla

tek bırakmamak için

sarıldı

öptü

şarja taktı şarkısını

kağıt ve kalem aldı

düşündü, yazarken

belki de

dün gece planladıkları gibi

sabah otostopla

gitmelilerdi

nereye olursa

olmazdı

mektup yazmıştı ona

ikinci mektubunu

gece, cep telefonuna

kalkınca mektubu

bilgisayara aktardı ve

pinero’yu 2009. kez

tekrar izlerken kaldı uyuya

uyandı

öptü kendini

diğer yatağa taşıdı

geniş ve ferah olana

sarıldı asla bırakmamacasına

ve bu arada bir türlü

kurbağalar batmaktan gelemiyordu

denge, demişti mektupta

bugün günlerden ‘denge’

gerçekte var olanın

asla açığa çıkmamış enerjisi

dengede olmakla sabitlenebilirdi

ve o’na eğer

bir şey olursa

ağlarsa mesela

dünya hapı yutabilirdi

o kadar emindi kendinden

kendinden ve içinde çıktığı nehrinden

büyük konuştuğu söylendi

büyük susuşları sonrası

büyük oynuyordu oysa

her şeyimi verip

hiçbir şeyinizi istemiyorken

bir şeylerinizi çalmaya

mecbur etmeyin beni

dedi

siz orada seslice

karmakarışıklığınıza sabitlenebilirsiniz

sessizliğimize kulak kesilmeyin yeter

dedi zack

içinden dilediği bir serzeniş gibi

iyiydi

nihayet

iyileşmişti

şimdi iyiydi ve

gece iyileşmişti

bir saatin boşluklarla akan

tik taklarına alışmış

korktuğu karanlıkta yatışabilmişti

kötü bir gün mü, demişti

yanılmıştı

her gün kötüydü

daha kötü ne olabilsindi

bir hiç uğruna ölen onlarca işçi

ne yaptığını anlamadan dövülen kadınlar

en yakınları tarafından iğdiş edilen çocuk

düşen borsadan daha önemli olamazdı tüm bunlar

olmamıştı hiç

bekledi

aynada kendisi ile yüzleşerek zack

zamanı gelmişti zamansızlığın

bugün günlerden denge

kaosun göbek adı anarşi

motor sesleri

silah sesleri

uçaklar bombalar ağaçlar

dünyanın bütün hezeyanları

birleşin!

derin bir nefes alıp

öptü o’nu

hayatının tek kadınını

uyurken o

uyumuyor

uyanıyordu

biri dinlenirken

diğeri okunuyordu

“sarmal doku çetesi”

koydu adlarını

iki kişilikli tekil

terör örgütlerinin

kimseyi öldürmezlerdi ama

devlet bu

kendi şiddeti dışında

her şeyi yasadışılaştıran devlet

kendi sergüzeştleri dışında

herkes terörist

kendi kendileri dışında

herkes hiç

devlet bu

yalanlarını doğrulatmak için

gerekirse kan kullanır şerbet niyetine

devlet adı

soyadı her zaman ve koşula adapte bir değişkenlikte

paranoyak devlet

paranoyak devletler

herbiri

aralarında hiçbir fark gözetmeksizin

herbiri

şirketler

medyalar

ordular

polisler

çoğu bilim adamları

çoğu mühendis

hemen hemen birkaç kötü adam

illuminati

difüzyonun nosyonu

normların paralelliği

her bir ülke sınırı için ayrı ayrı

paralel eğriler

pasaportlar ve kan basıncı

beynimi didikleyen acı

beyninizi didikleyen açık çekler

para para para

hayır hayır hayır

bi saniye

lütfen bi saniye dedi zack

kurbağalara bakmaya gitmeyecekti

onlar gelsinlerdi

eğer isterlerse

prensliğin veya prensesliğin

arzusunu dışlayıp

gelsinlerdi eğer gelebiliyorlarsa

gitmedi

gitmeyecekti

bunu kendine hiç söylemedi.

dedi lethe: “dur bi

sakin adamım

çay koy sigara sarıcam”

“hay hay” dedi zack

güldü

ağladı

dünyada o kadar haksızlık varken

hangi birine karşı çıkabilirlerdi

denemeye değiyor muymuşdu ki

olabilir miymiş di ki?

mümkün müymüş dü ki değişsin dünya

hiç dert değil dedi zack

ben dünyayı değiştirmekten ziyade

kendimi değiştirmemek için veriyorum

mücadelemi

döndü lethe’sine

sarıldı ve bekledi

birbirlerine “durma” bile

demiyorlarken hiç

durmalarını diledikleri

olaylar karşısında

alkış tutup tempoyu ayarlayan

polisin gözlerinin içine

bakarak geçtiler elele yoldan

yiyosa bir şey desinlerdi

korkaktı polisler

askerler korkaktı

politikacılar

patronlar

işçiler

sendikalar

solcular ve sağcılar ve yolsuzlar

alayı ödlek bir tutkuyla bağlıyken

iktidar olmaya

senkronize bir sessizliğe gömülmeli

kendi canları yanmasın diye

canların yanmasına

göz yumabilirlerdi

ellerinde tuzaktan kumanda

beyinlerinde porno endüstrisi

durdu

gerçekten durdu zack

hiçbir şey demedi

demeyecekti

anlamasınlardı

anlamayacaklardı

bunu kendine hiç söyledi

kurbağalar dilsizdi

çağırsalardı da gitmezdi

“hiçbir şey görme” dedi

kendi kendine zack

“hiçbir şey duyma

dilini yutmadığın sürece

sorun yok nigga”

3.haz.14