pes

                                                                 

üzerimizdeler

çok üzerimizdeler hem de

göremiyoruz bile onları

nasıl bir şey olduklarını bilmiyoruz

bombalarla vuruyorlar bizi

onlar da bizi görmüyor aslında

nasıl bir şey olduğumuzu bilmiyorlar

ya da farkımız olmadığını onlardan

savaşlar böyle yapılıyor artık

çok değişti her şey

düğmeye basıyor ve

5 dakika sonra gemiye dönüp

uçağındaki ekrandan izliyorsun olan biteni

gerçek değilmişçesine

gerçek gibi gelmiyor çünkü

hiçbir şey gerçek gibi gelmiyor artık

televizyon gerçekliği öldürdü

bulunduğun yerde varsın sadece

bulunduğun yerde olan biten gerçek sadece

diğer her ne varsa, asla yaşanmadı

hem ülken için bu

çocuklarının rahat yaşaması için

torunlarının

asla göremeyeceğin mezar taşların için

tarih önemli

geçmişe dönüp baktığında

“kazandık” diyebilmelisin

“siktik analarını”

“biziz her şey”

böyle yapılıyor bu iş

ve çok kolay aslında

“devlet için”

“rahat yaşam için”

böyle diyorlar onlara

üste para veriyorlar üstelik

şanlı tarih

intikam hırsı

açlık ve sefalet olmasın diye ilerde

önce kendin, sonra ailen için

mahalleni kurtar evlat

şehrini

ülkeni

dünyayı

sonra da hiçbir şey olmamış gibi övün tüm bunlarla

buraya da gelecekler

çok az kaldı

çok az kaldı her şeyin sona ermesine

üçüncü dünya savaşı

dördüncü

beşinci

onaltıncı

“asla bitmeyecek” dedi bi ses

“asla sona ermeyecek”

bencillik her yerde

sen onu vurmazsan, o seni vurur

o aç kalmazsa, sen aç kalırsın

kıtlık

kuraklık

bitmek tükenmek bilmeyen bir intikam hırsı

adını bile bilmediğin ataların

ve gelecek için

hadi evlat

bas düğmeye

israil filistin’i sikti

israil lübnan’ı sikicek

amerika ırak’ı

sonra iran

uzak doğuda görünmez tehlikeler

balkanlar

ve hatta mars bile tehlike altında

hey bi saniye

girdap hâlâ hiç bir şey yapmak istemiyor ama

ve kararlı bu konuda

elindeki bira ve yanındaki hatuna zarar gelmesin yeter

evet o da onlardan biri

evet o da bencilin teki

buraya kadar dostlar

her şeyi kaybettik

yapabileceğimiz hiçbir şey yok

beklemeliyiz sadece

kapıma kadar gelecekler

ve almanya’da olduğu gibi

tecavüz edecekler hatunuma benim yanımda

hiçbir şey yapamayacağım

vuracaklar beni de

sarhoş öleceğim üstelik

hiçbir önemi yok ama

tanrı da yok

savaşmak için bir nedenimizde

savun şimdi elindeki son birayı

afrika’da bir çocuk açlıktan ölürken

saklama gerçekleri

hepimizin parmağı var bu işte

ve karşı çıkmayacağız

boş vaazlar vermek dışında

boşa çene çalmak ve

birkaç slogan sallamak dışında

hiçbir şey yapmayacağız

unutulur dostlar

unutturacaklar

ve gerçekten hiç önemli değil

vurun beni de

üstü sizde kalsın hayatımın

karşı çıkmıyorum artık

yo, hayır

korkağın teki değilim

sadece

beş para etmez bir adam olarak

bu boktan hayatımı

daha da boktanlaştırmak istiyorsanız

rahat yaşamam mümkünken

daha az çalışarak üstelik

siz tam tersini iddia ediyorsanız

savaşmanın bir anlamı yok

hadi beyaz bayrakları dikelim göndere

sonra da kendi kendimizi vuralım

onlara kalsın bu dünya

onlara kalsın izmir

alsancak

kilise sokağı ve

efes güneşi

bırakalım onlar kazansın

10.ağustos.2006 – 14-16 nöbeti

askı

askı

“buraya kadar” dedi, “yolumuz buraya kadar”

“bu ne demek” diye sordum

“daha fazla ilerleyemeyiz demek istiyorum” dedi, “hayat tıkandı”

“sarhoşsun” dedim, oysa çok içmemiştik, birer şişe şarap, ikişer bira ve bolca sigara.

“baksana” dedi, “farklı geçen tek bir günümüz yok, sabah kalkıyor ve tezgahı açıyoruz, hep aynı tipte müşteriler, hep aynı muhabbet, votka-meyve suyu, senin intihar benimse kaçış planlarım, abim, seçil, tuncay, sonra akşam, yine alkol, bu kez bira-şarap, ve sızdığımız yerden uyanıp kaldığımız yerden devam ediyoruz, aslında bir yere gittiğimiz yok, öyle bir derdimiz de yok zaten ama.. tamam, her neyse.. sustum” yüzü asılmıştı.

“bıktın mı” diye sordum, üzülürek, “benden, yaşadığımız hayattan?”

alsancak sahilindeydik,  elimi omzuna attım, sevgili değildik, aramızda bir aşk vardı ama sevgili gibi değildik.

“hayır bebeğim” dedi, “yaşadığımız hayatı seviyorum, seni seviyorum, ama içimde, sıkışıp kaldığımıza dair bir his var, kapana kısıldık, ve çıkış yok, üzerimize kaynar suyu döküp de bizi ne zaman öldürecekler diye bekliyoruz adeta”

“napalım” dedim, “şu an nerde olmak isterdin mesela?”

“bulunduğum yerden hoşnutum” dedi, “senden, yaşadığımız hayattan, sadece artık çırpınmak istemiyorum, boşluğa bırakmak istiyorum kendimi, senin gibi olabilmek istiyorum, bazen kıskanıyorum seni bu yüzden”

“izlanda” dedim, “oraya kaçabiliriz aslında” başını salladı umarsamaz bir şekilde, düşlere inancını yitirmişti.

“balo kızı olmak istiyorum bu gece” dedi, “şık bir elbise, parıltılı. ve sende de bir takım olucak, kravat vesaire, cart curt, hadi kalk, baloya gidiyoruz” delirmişti.

“geldiler sana gene” dedim, “saat gecenin üçü”

“bana bir balo elbisesi bul bebeğim” dedi, “hadi kalk, sikmişim izlandayı, baloya gidiyoruz”

“nereden bulucam sana bu saatte balo elbisesi” dedim, dudaklarını büktü hemen.

“istediğim hiç bir şey hemen olmuyor” dedi, “olduğu zamanlarda da önemini yitiriyor” yanıma oturdu yeniden.. birer sigara yaktık.

“sana aşığım” dedi.. bir şey demedim. biraz daha sustuk. beş kuruşsuz ve işsizdik, takı tezgahı para etmiyordu, mesleğimiz yoktu, hiçbir yerde iş bulamıyorduk.

“haklısın” dedim, “az önce söylediklerinde haklısın, tek düze bir hayatımız var, sıkıcı değil, şikayetçi değilim, ama tek düze olduğu konusunda haklısın”

“değişiklik gerekli” dedi.

“değişiklik yapalım o halde” dedim, “hadi kalk, askıya çıkıyoruz, sana bir balo elbisesi bulucam.”

“delirmişsin” dedi, “yakalanırsak boku yeriz”

“yakalanmayacağız” dedim ona, yürümeye başladık.. balkonları kesiyorduk.. ipe asılmış elbiseler arıyorduk, alçak katlarda, o gece sabaha kadar gezdik, ve birkaç parça elbise bulduk, hepsini istiyordu, her gördüğü elbiseyi, eğlenceliydi, sabahın yedisinde o’nun abisinin evinin önüne geldik ve zile bastık, kahkahalarla gülüyordu, ellerimizde bi kaç parça giysi, sarhoş, ve açın kapıyı biziz diye bağıran şirin bir hatun. özlem adı.

“bu gece şarapya’nın kraliyet balosuna davetlisiniz beyler ve bayanlar” de-dik eve girer girmez, bağırarak, oysa herkes uyuyordu, sızmışlardı, uyanmadılar, ve biz de yattık tabii ki, ya da sızdık. akşamüstü kalkıcak ve dün gece içip tekdüzelikten dem vurduğumuz noktaya takı tezgahı açıcaktık. sonra yine içicek ve sızıcaktık. her şey her geçen gün biraz daha anlamını yitirirken, günler, eksi hanesine kazınmaya devam edicekti..

[ 10.ağustos2006 -2-4 nöbetinde ]