içimdeki ölü makine / ve tüm ölmüşlerime

içimdeki ölü makine / ve tüm ölmüşlerime

şimdi sana

her şeyin yolunda gittiğini

ve mutlu olduğumu söylesem

inanmazsın biliyorum

ben de inanmıyorum zaten

nasıl olduğumu da bilmiyorum

ya da nasıl hissettiğimi

galiba hiçbir şey hissetmiyorum son zamanlarda

ve bundan bile emin olamıyorum

peşinden koştuğum bir şeyler olduğu doğru

ve yaptığım şeyler de var arada sırada

işe gitmek ya da

fanzin hazırlamak mesela

beyhude uğraşlar kısaca

fanzin neyi kurtarır?

çalışmak neyi askıya alır?

koca bir hiçliğe karşı

var olma savaşı vermek istemiyorum moruk

kendimi var etmeye de çalışmıyorum

bekliyorum sadece

ve beklerken de boş durmuyorum işte

oyalanma süreci hepsi

iş, yazı, kolâj, alkol, sigara, fanzin

bekleme süresini uzatmak için

süre gelen sıkıntıyı bertaraf etme yolları

ama arayış yok

senin de dediğin gibi

çoktan kapattık biz o sayfayı

8 yıl önce bu şehirde

bir fincanın içine bakıp

bana söylediğin gibi geçiyor her şey

ve senden sonra ölenlerin sayısı çoğaldı

ama senden önce ölmedi hiç kimse

benim için ölmemişti

ve ikimizin en iyi dostu

yanıma gelip

“o öldü” dediğinde

arkasından çıkıp

“bu amcık ağızlıya inanma girdo”

demeni bekledim

ve inanmadım da

hâlâ inanmıyorum

bana daima

“hayatını yaşa” derken sen

üstelik rotterdam’daki bir squat’ta

önce kafayı bulup

sonra damarlarını kanatmışsın…

öyle dediler

hep bir ağızdan

tüm dünya bağırdı suratıma sanki

istenmeyen bir ruhtan kurtulmuş gibi:

“o öldü”

aradan üç yıl geçti moruk

toprağın altında üç yıl

seni görmeyeli sekiz yıl oldu

ve “yirmi iki” deyip

delice bağırdığı günden

dokuz yıl sonra

özlem’in intiharı geldi

haberini almışsındır

ve belki de berabersinizdir o tarafta

sonra mı?

sonra nejat

sonra ebru

sonra ilker

ben buradayım hâlâ

bekliyorum

birileri ölürken

birileri ses etmeden yaşarken uzaklarda

arayıp sormazken

birileri telefonlarımı açmazken ve

birilerine de ben telefon açmazken

yaşanan her şeyin

bir ispatı olamayacak kadar donuk

teslim olmuş bir yüz ile

ve asla hiçbir şeyi

tam olarak karşılayamayan kelimelerimle

hayatta kalmayı sürdürüyorum

“neden?” diye sormazsın biliyorum

“yaşamalısın” dediğinde

aklından kendini öldürtmenin geçtiğini de biliyorum

ve doğru olanı yaptığını da

doğduğum andan itibaren

her defasında başa saran

ve artık

baştan başlamak istemediğim

bir evredeyim

sen buna “tırlatmak” derdin

teslim olmak değil

kabullenmek değil

yenilmek değil

olsa olsa

istesen kazanacağın bir maçta

kazanmak istemediğin bir kupa için

koşup boşa yorulmamak

burada böylece bekliyorum işte

zaman geçiyor hepsi bu

gerçekten hepsi bu

ve şimdi eğer

bana soracaksan tekrar

aradan geçen 3 yıldan sonra

“neler yapıyorsun ve ne değişti?” diye

dediğim gibi adlî tıp uzmanı

mutlu ya da mutsuz değilim

umursamıyorum

aynen senin gibi

ve senden çalarak biraz ritmini

hayatta kalıyorum

tüm yaptığım bu aslında

hayatta kalmak

yemek, uyku, nefes, su

gerisi hortlaklar kasabasındaki bir gerçek kadar

sıra dışı ve düzensiz akmakta

ve dahası

seninle

sıradaki plâka için

tek mi çift mi yaptığımız

o can sıkıcı günleri

her türlü düşe yeğlerim.

ama düş yok artık

düşüş de yok

dedim ya

hissetmiyorum

mutsuz bile olamıyorum

mutlu olamıyorum

ölemiyorum

sevemiyorum

bir şeyin öldürdüğü bir şeyi taşıyorum içimde

hareket etmiyor

nefes almıyor

heyecan duymuyor

aynen kurulu bir saat gibi

yapması gerekenleri yapmak dışında

geri kalan tüm zamanlarda

bu aptal ekranın karşısında

saçmalıklar dolu dizeler karalayıp

müzik dinliyor

hep aynı şeyleri dinliyor

hep aynı şeyleri izliyor

hep aynı şeyleri yapıyor

ve hep aynı şeyleri yaşıyor

kapasitesi bu kadar

daha fazlasını beklerseniz

ya da buna zorlar

iteler

ve istemediği bir şeyi

yapmak zorunda bırakırsanız

stop eder.

hıza ayak uyduramayıp

kendini imha eden

tüm eski dostlarım gibi

1.aralık.2008