apron

çoğu zaman iyidir ama

bazen kendimi

kafese tıkılmış gibi hissederim

apronda

yüzlerce insanın arasında

tanıdık bir yüz görmek umuduyla

yolculara bakarken camın ardında

aşağıda

ve konuşup dururken insanlar

izledikleri diziler

becerdikleri kadınlar

ve ek iş yapma planları

ve hep aynı cümleler

aynı hayaller

aynı espriler

üzerine tek bir söz bile söylemeye

gerek duymayacağın kadar

ölü muhabbetler

döner durur çevrende

dönüp dururken uçaklar

“sen niye hiç konuşmuyorsun” derler

“a-a sen televizyon izlemiyor musun?”

“hosteslere neden bakmıyorsun?”

“neden tütün içiyorsun”

adam gibi sigara alsana”

senle aynı yaşta olup

kaliteli sigara içen adamlar

marka giyinen

kira ödemeyen

ailesinin yanında yaşayıp

evlenmeyi bekleyen

çeyiz düzen mesela

çocuk yapan sonra

sağlam bir işi olmadan daha

parası olmadan

ve düşünmeden bunları

boş zamanı önemsemeyen

bıraksalar yirmi dört saat çalışabilecek durumda

maaşı az bulsa da

halinden memnun

iktidardan memnun

ülkeden memnun

tek sorun terörmüş gibi sanki

tek ihtiyaçları kadınmış gibi

ve sonra yolcular

oradan oraya giderken

bagajları elli kilo gelen

ve check in’e geç gelen

ve hostesler, hostlar, kaptanlar

dünyanın bütün insanları

üzerine geliyormuşçasına

çaresiz ve bitkin bir halde

o uçaktan o uçağa koşarken

sürünürken hatta

tek bir sigara içemeden

yemek yiyemeden

güneşi görmeden

yitip giden günler

üstelik artan baş ağrısıyla

günden güne çürüyen iç organlarınla

ruhunu korumaya çalışırken

kaybederek biraz daha

biraz daha yaşlanırken

düşünmeden geleceği

kimseyle konuşmadan

saate bakmadan

takvime bakmadan

yirmiyediye yaklaşırken

seksenyedi gibi hisseden

çoktan ölmesi gerekirken

şans eseri hayatta kalmış gibi

yaşamak için çabalamadan

ölmek için çabalamadan

öylesine işte

gerçekten öylesine yaşaman

ve hiç biri senden üstün değilken

sen hiçbirinden üstün değilken

aynı işi yapıp

farklı hayatlar sürdürürken

ve anlatamazken farklı olduğunuzu

farklı hissettiğini

sadece farklı

bir amcık yerine

pall mall’ı tercih edebileceğini

yanında votka ile

kordonda bir gece

sessiz sakin

gerçekten konuşabileceğin

iki sıkı dost ile

haftada bir gün olsa bile

ve sadece bunun için belki de

atlatman gereken iki gece

iki gündüz

iki akşam

sonra tatil

sonra başa saran vardiya

başa saran kabus

sarpa saran hayat

karıncalar misali işçiler

ağustos böceği misali iş verenler

ve masaldaki gibi gitmeyen işler

güçlü ağustos böcekleri

aptal karıncalar

çalış dur sabahtan akşama

ne için olduğunu düşünme

işe git ve eve gel sadece

televizyon izle

gazete oku

çocuk yap

bir maske çıkarıp bir maske tak

aynen bukalemunlar gibi

renk değiştiren yüzler

renk değiştiren ruhlar

ve renk körü olan insanlar

renk körü bir bukalemun gibi hissederken ben

savunmaya geçemezken

nerde nasıl davranılır bilemezken

ve önemsemezken bunu

önemsemezken toplumu

adab-ı muaşereti mesela

ya da her boksa

içimden geldiği gibi giderken ayaklarım

mesai saatleri dışında

orada

haftanın altı günü

acayip insanlarla

bir arada olurken

atıp tutanları izlerken

tüm bu komediye gülmek isterken

ya da yüzlerine vurmak isterken

sahte unutkanlıklarını

kendimi kafese tıkılmış gibi hissederim

sadece kendimi değil

herkesin kafese tıkıldığını

ve bir anahtarın olmadığını

ya da ölüm dışında

bir çıkış kapısının

ama onlar parmaklıkları görmez

ve el izleri de yoktur onların

ya da dünü hatırlayabilecek kadar

samimi olmaz hafızaları

yoktur

ve yok olmak istesen de

var olmak istesen de

elinden

bu sıkıcı aptal dizeler dışında

hiç bir şey gelmediğini bilirsin

ve olan biteni anlatmakta

zaten hiç bir şeyi çözmez

bir günü daha atlattım dersin sadece

önünde binlercesi olsa bile..

ve sonra eve gelip

odanda

tek başına

kağıt uhu ve makasla

nefes almaya başlarsın

3.aralık.2008