sıkıcı adam

sıkıcı adam

odamdayım

bekliyorum

öyküler geliyor

öyküler gidiyor

yazmıyorum

geçenlerde bir roman bile geldi

çaldı kapıyı

açmaya çalıştı

zorladı

ve çaldı çaldı çaldı

açmadım

içerden kitlemiştim zihnimi

çıt yok

sonra bir kadın geldi

bekledi uzun süre

şarkı söyledi

hareket bile etmedim

konuşmadım da

ama şimdi yazıyorum

biraz üstü kapalı olsa da

kim anlıyor ki zaten

açık yok

açık verme

buraya kadar

hepsi buraya kadar

yarım kalmış hayatlar

yarım bırakılmamış ama

yarım kalmış

bırakılmamış

kalmış

anlıyorsunuz değil mi?

kasten değil

müdahale yok

istem dışı

kendiliğinden

ve şimdi adamın biri

“hiçbir şey sonuçlanmıyor” diyor bana

öykülerim söz konusu olan

“hiç bir şey sonuçlanmıyor

hepsi yarım BIRAKILMIŞ

sonuçsuz meseleler

sıkıcı” diyor

“hayatımda öyledir” diyorum ona

“yarım yamalak

ve bunu yaşamak

yazmaktan daha sıkıcı olmalı

okumanın sıkıcılığı ile kıyaslayamam bile

gerçekten yaşanmış olmasını”

anlamıyor ama

“sıkıcı” diyor

“sıkıcı” diyorum

gidiyor

bira istiyorum bi tane

ve odamdayım

beklemiyorum artık

ama harekette etmiyorum

anlıyorsunuz değil mi?

ben artık anlamıyorum da

24 haziran 2008