tuvalet şiirden önemlidir

iyi yazdığını söyler durur insanlar

süpersindir

akıcıdır kelimeler

cümleler vurucudur

ve övgü karşılığında

eyvallah demekle yetinirsin

mahcup hissedersin kendini

bulamazsın söyleyecek başka bir kelime

ama daha fazlasını bekler insanlar

teşekkür etmeni belki de

yazılarını beğendikleri için

ya da yeni bir arkadaşlık ilişkisi

tanışma faslı

şu veya bu

ki düşününce

evindeki tuvalet kadar

değeri yoktur hiçbir şiirinin

ve ev kirasını ödeyemezsen

o tuvaletten de olursun ama

lağımda da yaşasan

yazarsın yine de

biri alıp basar hatta

ya da sahiplenir

“bunları ben yazdım” der

başka bir internet sitesinde

ses çıkarmazsın

ve insanlar sorular sormaya devam eder

ama sen sorduğun sorulara cevap alamazsın asla

yazar durursun ve konuşur dururlar

“yerinde olmak isterdim” derler

ama söz konusu takas

yaşadığın hayat

ya da yaptığın işten ziyade

o sikik şiirleri

“ben yazdım” diye gösterme isteğinden ibarettir

aldırmazsın buna da

hiçbir şeye aldırmazsın artık

ama 238 yolculu

amsterdam uçağının ambarına yüklediğin

285 parça bagajın içinde

‘118 taksim 1’ etiketli olanını ararken

bir yolcu uçmaktan vazgeçtiği için

ettiğin küfrün hızı

yazdıklarını sollar

ve tam bagajı bulduğun onda

yeni bir anons gelir telsizden

yolcu tekrar uçmaya karar vermiştir

son bir küfür daha savurur

bulduğun bagajı yerine koyar

ambarı en baştan düzenler

kapağı kapatır ve inersin

sonra eve gelirsin ve

birisi sana

“senin gibi yazmak için ne yapmalıyım?” der

“bilmiyorum” dersin ona

“iki yumurta kırıp karıştır mesela?”

can sıkıntısından doğar şiir

etrafında seni anlayan

bir kedi bile olmamasından doğar

kendini defolu hissedişinden doğar

ki yıllar önce

bir alıcısı vardı bunun ama

artık her sanat ölü doğmakta

ve günü kurtarabileceğin

başka bir işin yoksa

sürdürülmesi olanaksız edebiyatın

o yüzden

dilediğinizi dilediğiniz alabilir

kullanabilir

alan olursa satabilir

ya da yeni baştan yazabilir

ve hatta bok atabilir

yırtıp atabilir

ya da gelip ağzıma sıçabilir ama

üç kuruş için zincirlendiğim

mesai saatleri içinde

ekstradan hortlayan her angarya

bir küfre denk düşer

sikik dizeler

açlıktan ölecek durumda da olsan çıkar nasıl olsa

ama işin yoksa

açlıktan ölecek duruma gelirsin ve

ben tekrardan sefilleri oynamak istemiyorum dostum

ucu ucuna yeten bir yaşam kafi geliyor bana

ama sen

hastalık dolu bir yatakta yatan

interneti ve bilgisayarı olmayan

buna rağmen içen ve yazan biri olarak

gerçek yeraltında yaşamayı sürdürebilirsin Tolgur

 “gerçek yeraltı benim” diyerek

bok içinde yaşadığını da söyleyebilirsin

biraz daha ileri giderek

“ya bu yazıları onayla ya da bu işi bana bırak” da diyebilirsin

ama unutmaman gereken şey;

boktan bir hayatın

ve bu boktan hayat üzerine yazmanın

övünülecek bir yanının olmadığıdır

ve “yeraltında yaşamak” diye tabir ettiğin

o anlamsız benzetmeyi

yeraltında olduğu söylenen

bir çok insan bilmiyor

umurlarında bile değil bu

sadece yaşıyorlar

kendi bildikleri şekilde

kendi bildikleri düzeyde

ve onları yeraltına iten

ya da yeraltı olduklarını dile getirenler

göz önünde yaşayıp

insanların görmesini istemedikleri her şeye

siyah kalın birer örtü örterek

kafalarına göre etiketleyenlerdir

medyadır mesela

yada bestseller yazarlar

akademik literatür

bu arada

bu şiir de beş para etmez evet

ama ben kendimi

çalıştığım yere

saati iki buçuktan satıyorum

ve daha fazla veren bir yer bulsaydım

ben de onları satardım

ama senin gibilerin

bizim gibilere

hiç bir şey satamayacağını

yıllar önce dile getirmişti

savaşı kazanan bir adam

tekrar ettirtme:

“sahtekarların bizi temsil etmemesini yeğleriz”

28.eylül.2008