6.

insanlar geliyorlar

tanışmak için

tebrik etmek için

teşekkür etmek için

insanlar geliyor

fanzin istiyorlar

yazı gönderiyorlar

kitap gönderiyorlar

soru soruyor ya da

yardım istiyorlar

ne yapacağımı bilemiyorum çoğu zaman

ya da ne söyleyeceğimi

“eyvallah” ile yetiniyorum

“sağ olasın” diyorum

“elimden geldiğince”

“hayır okumadım ama okumak isterdim”

“kargoyu ben öderim”

“röportaj vermiyorum”

ve bazen uzuyor muhabbet

bazense selamdan öteye geçmiyor

ne söylemem gerekiyor?

onlar da bilmiyorlar ne söyleyeceklerini

“seni tanımıyorum galiba” diyorum

“şey” diyorlar

“şey.. ben.. yazıların için..”

boktan yazılar

yüzde doksanınızın yüzüme tükürmesine neden olan yazılar

duygu sömürüsü yaptığımı düşündürten yazılar

bir kapitalist olduğumu düşündürten yazılar

kadınlar için yazdığımı düşündürten

bir kopya olduğumu

sahte ya da

geri zekâlı

“hayır değilim” bile demiyorum çoğu zaman

ses çıkarmıyorum

unutuyorum

isimleri unutuyorum

yüzleri unutuyorum

adresleri unutuyorum

sürekli not tutuyorum yapmam gerekenler için

ekmek alınacak

elektriği öde

kargo gelicek

kargo gidicek

emin abi’yi ara

tıraş ol

uhu al

sürekli notlar

hatırlatma mesajları

yoğun bir işadamıymışım gibi

telaş etmeden ama hızlı bir şekilde

yetişmesi gereken işler sürüsü

nereye koştuğumu bilmiyorum

önüm karanlık

sağım karanlık

solum karanlık

düşünmüyorum bile

çoğu zaman düşünmüyorum

nerdeyim ve napıyorum

ne için bunca çaba

çaba mı gerçekten

azimli değilim diyorum

hiçbir şey yapmıyorum diyorum

sadece kendimle ilgili tüm mesele diyorum

herkes kendinden bahsediyor zaten diyorum

sabahtan akşama dek kendini anlatıyor herkes diyorum

dün başına gelenleri

geçen hafta başına gelenleri

yıllar önce başına gelenleri

bir arkadaşının başına gelenleri

anlatmakla bitmeyen yaşanmış abideler silsilesi

herkes bir anısını anlatıyor bir diğerine

herkes kendinden bahsediyor

her iş yerinde

her arkadaş sohbetinde

her bar taburesinde

sonra biri geliyor ve

hep kendini yazıyorsun diyor

hepimizin yaptığı şey bu diyorum ona

ve ben hiç konuşmuyorum

iş yerinde hiç konuşmuyorum

serviste hiç konuşmuyorum

evde pek konuşmuyorum

dinlemek de istemiyorum

ve tekrar kendime bakıyorum

hangisi benim diyorum

harikulade işler çıkardığı söylenen girdap kim diyorum

bu sizin uydurmanız diyorum

harikuladelik bir olay yok diyorum

seninle aynı yerde çalışmak isterdim diyor biri bana

ve o kadar da popüler olmadığımı söylüyorum ona orada

hiçbir şeyimi bilmediklerini söylüyorum

kimsenin hiçbir şeyi bilmediğini söylüyorum

ve günler peşi sıra dizilerken geçmiş haneme

insanlar gelmeye devam ederken

hayran olduğunu söylerken

görüşmek ve konuşmak isterken

hâlâ işyerinde ki

o aptal soğuk sessiz adama

susmasını emrediyorum

ben hiçbir şeyden anlamayan

ve hiç konuşmayan

ama hızlı çalışan

bir yükleme elemanıyım

ve işyerinde kestiğim gazetelerden

evde kolaj yaparım bayım

getirisi yok

ama televizyonunda bir getirisi yok

siz orada ekrana bakın

ben köşede işime bakayım

uçak inince

hep beraber boşaltırız

yükleriz sonra da

ve daha sonra siz anılarınızı anlatırken

ben kedilerle oynarım

siz izlediğiniz dizileri anlatırken

seviştiğiniz kadınları yerden yere vururken

hükümeti tartışıp dururken

konuştuklarınızı akabinde unuturken

ben kedilerle oynarım

27.kasım.2008