aynştayn ile
tanıştığımda, orta bire gidiyordum. ancak onun aynştayn olabilmesi için,
tanıştığımız günün üzerinden birkaç hafta geçmesi gerekti.
ortaokula ilk
yazılan olabilmem için annem büyük bir çaba sarfediyordu, bu ne anlama gelecekti, bana ne kazandıracaktı bilmiyorum ama, ilkokulum,
sekiz senelik zorunlu eğitime geçiş aşamasında aynı anda ortaokula da
dönüşünce, yani aslında adı barbaros hayrettin ilkokulundan, ilköğretim okuluna
devrilince, ben beşinci sınıfı henüz bitirmiştim ve o zamanlar, devletin beni
adım adım takip ettiğini bilmiyordum. bundan, liseyi bitirdiğim sırada
gerçekleşen, meslek liseli çıkışlıları meslek yüksekokuluna kapatma fikirleri
açığa çıkınca şüphe ettim, ertesi sene sınava ikinci girişimde gerçekleşen
sınav sorularının çalınması ve sınavın ertelenmesi skandalıyla emin oldum ki;
birileri benim yaşamamı gözetliyor ve bir yöne doğru çekmeye çalışıyordu, o bir
aylık gecikme, benim bir ay ders çalışmadan aylak aylak gezmeme ve dershanede
iken aldığım puanların altında bir puan almama sebep oldu, oysa diyorlardaki
dershanelerin yaptıkları sınavlar daha zordur, gerçek sınavda, eğer heycanını
yenebilir ve bunun da bir deneme sınavı olduğunu farz edersen, daha yüksek bir
not alırsın, herkes de öyle yaptı zaten, benim dışımda ve ben sonra
üniversiteye girdiğim sırada da anladım ki, işin ucunda amerikalılar vardı
çünkü benim okula girdiğim sene yaptıkları yardım sayesinde, okulumuzdan en
başarılı sekiz öğrenciyi kendi ülkelerine kaçırıyorlardı, ve bu sebeple bölüm
koordinatörümüz sürekli benimle uğraşıyor, sadece benimle uğraşıyor ve örneğin
ben bir dersten cc ile geçmişsem, o dersi bana ertesi sene tekrar aldırtıyordu
çünkü benim o dersten, dahası tüm derslerden aa ile geçmem gerekiyordu, böyle
diyordu bana, ve ben okula gitmediğimde, beni arattıyordu kampüste, ve eğer o
an okula girip derse girmediysem beni mutlaka buldurturdu.. çünkü ona tenbih
etmişlerdi, ilk sekize sokmaları gerekiyorlardı beni, ve belki anneme de tembih
etmişlerdi, ortaokula ilk yazılan çocuk olmalıydım, numaram 1 olmalıydı ve
bilinçaltıma kazınan bu numara ile, her yerin 1 numarasına ulaşmak için çaba
sarfetmeliydim.. ancak bilinçaltı mesajları ile her zaman herkes de aynı sonucu
elde edemezsiniz, çok sayın illuminati elçileri.. ve bu sebeple, benim 1 ile
ilgili tek takıntım, fanzinlerimin üzerine, bir lira, bir kayme, bir kağıt, bir
demir gibi fiyatlar koymamla son buldu. ve tabi bir de, bir yan etki olarak,
üniversite hayatım boyunca birinci sınıftan ileriye gidemedim, dört sene
boyunca ve burada numorolojiye dalıp biraz kehanet ve komple teorileri ile
haşir neşir olmak isteyenler için şunu söylememe izin verin; söz konusu
kıyamet, 21.12.2012 de değil de, 12.01.2012 de kopacak efendiler, neden
derseniz, o gün ben otuz yaşıma gireceğim ve dahası 12.0.12.0.12 şeklinde
irdelediğimiz de bu hiç de kutsal olmayan otuzuncu doğum günümde, illümatik
güçlerin otuzbin senedir aradığı gerçeği yakalayacağımızdan eminim, çünkü bir
insan otuz yaşına girerken, rakamlar da otuzu ele veriyorsa, 2 artı 1'i
deneyiniz bunun için, yanına sıfır, ve dahası toplumun başına açtığım cehalet
sandığı olarak bilinen sokak edebiyatı da onikinci yılına giriyorsa, ve dahası
tüm bu hengameden sıkılmayanlarımız için bugün burada aynştayn'ın hiçbir yerde
duyamayacağınız gerçek hikayesini anlatacağını vaad ediyorsa size,
illuminatinin tek 34. derece adamı, o zaman söyleyeceklerini de dikkate almaya
başlamalısınız.. ne diyordum?
ortaokula
yazılabilmem için annem büyük bir çaba sarfediyordu ve biz okula kayıt olmak
için, sabahın köründe geldiğimizde, okulda yasemin adında bir kız vardı, annesi
ile beraber bizden önce gelmişlerdi, ama şu işe bakın ki, annem kayıt esnasında
hemen seri bir atak yapıp kimliğimi uzattı ve zaten başından beri kurulu olan
düzenek işlemeye başladı ve benim o tüm hayatımı değiştireceğine ve zihnimi
allak bullak edeceğine dair planlar yaptıkları numarayı bana verdiler: 1
ardından 253
öğrenciye, birer birer numara verdiler ve tek sayılar erkek, çift sayılar
kızdı, ve sonlara doğru değişen denge nedeniyle çift numara alan erkeklerin
gelecek yaşamlarında cinsiyet değiştirip değiştirmediklerini bilmiyorum ama
okulda diğer çocuklar arasında o talihsiz çift numaralı erkeklerin uzun süre
eğlence konusu olduğunu size söyleyebilirim ve her neyse dostlar, bu kadar uzun
cümle kurmamam gerektiği üzerine aldığım eleştirelere aldırış etmiyor ve cümle
ve anlam ve nokta ile zaman kaybetmeden her şeyi “ve” ile bağlayıp virgüller
yardımı ile konuşmayı sürdürüyorum içimden.. çimden bir adamım ben, o nedenle
yani..
ortaokula
başladığım ilk gün, henüz okulumuz yeni başladığı için ortaokul yaşamına,
öğretmen sayısı kısıtlıydı ve dersler ilk hafta başlamamıştı ancak ikinci gün
sınıfa bir öğretmen girip (ilk gün kimse gelmedi bile boş boş oturduk arada bir
müdür gelip ‘kesin sesinizi’ dedi), camı açtı, masa örtüsünü düzeltti sınıfa
şöyle bir bakıp, gülümsedi ve gitti ve ben o gün anneme gelip bugün bir
öğretmen geldi, fen bilgisi öğretmeni imiş ve sınıf öğretmenimiz imiş dedim ve
annem de gülümseyip ‘ne güzel demişti sınıf öğretmeninin gözüne girmeye çalış’,
o zamanlar ne demeye çalıştığını bilmiyordum ama üniversitede bunu anladım,
çünkü bölüm koordinatörü benim gözüme girmeye çalışıyordu, başaramayınca da
öfkelenip “hayatın boyunca sürüneceksin bu gidişle” diyordu ben de ona ‘yılanlar
da sürünüyor ama derileri için avlanıyorlar’ demiştim, ‘üstelik o deriden
yapılan şeyleri giyen sümkürükler de senenin belli dönemlerinde deri
değiştirdikleri için, bu daha çok hayvan katliamına neden oluyor, bunu biliyor
muydun? sizi neyin zehirlediğini asla bilemezsiniz efendim..’
sonra işte, ben
anneme yalan söyledim ve annem benim yalan söyleyebildiğimi henüz bilmiyordu,
ben de o zamanlar yalan söyleyemediğimi bilmiyordum ama zamanla annem beni ben
de annemi öğrendim ve sonra bir daha ona yalan söylediğimde gözlerime bakıp ‘olur
öyle’ demekle yetinmişti ‘bir daha olmasın..’ mesela ben okuldan erken çıkıp ‘anne
ders erken bitti’ dediğim de bana diyordu ki: “olur öyle, öğretmenine söyle,
bir daha erken bitirmesin, bunun için para alıyorlar onlar”. anlıyordum, okula
gideyim diye para veriyorlardı bana ve ben de o parayla kitap filan alıp, ya da
ateri salonuna gidip, okula da yayan gidiyordum çoğu zaman, ta ki bilet yerine
kent kart icad edilene kadar.. ondan sonra hayatım zindan oldu çünkü annem veya
babam önceden kartı doldurtuyordu çoğunlukla, ben de napacağını bilemez, bi
otobüse binip, bilmediğim bir yere giderdim bazen.. ve işte, çocuklar, daha
sonraki bir gün, o pencereyi açan ve anneme bir yalan söylememe sebep olan
kadın, sınıfa girdi ve “ben fen bilgisi öğretmeninizim” dedi, “adım filiz, aynı
zamanda da sınıf öğretmeninizim.” o gün şunu düşündüm: istediğim bir şeyin
gerçekleşmesi için, o konu da yalan söylemem yeterli. bu yüzden tanrı yalan
söylemeyi yasaklamış, çünkü insanlar o zaman her konuda yalan söylerek
istedikleri her şeyin gerçek olmasını sağlayabilirler. yıllar geçince, bu
konuda haklı olduğumu gördüm.. sonra?
sonra işte, hoca
herkesi numara sırasına göre oturttu ve ben 2 numaralı yaseminin yanına düşüp
kendimden nefret ettim, çünkü bu kızı sevmiyordum, ben derya'nın yanına oturmak
istiyordum ama o da beni sevmiyordu, çünkü onun c sınıfından ilhan adında bir
sevgilisi vardı arkadaşlar, ve üstelik derya'nın numarası da ondu, on, aradaki
dokuz sayıyı ekarte edip ona ulaşamazdım, bu imkansızdı ve daha sonra kızlı
erkekli oturma grupları son buldu, erkek erkeğe ve kız kıza oturtma kararı
alındı ve ben de mustafa adında yine sevmediğim 3 numaralı bir herifin yanına
düştüm.. oha diyordum, oha, sevmediğim herkes neden bana yakın konumda
mevzileniyor, arka sırada iki ve dört numaralı kızlar, dört numarayı da
sevmiyorum, aşırı çalışkan ve üstelik kibirli, sürekli her şeyi bildiğini
sanıyor ve aslında sadece gösteriş yapıyor ve dahası sınıf başkanı seçildi bu,
ve bana gıcık gidiyor..
sonra işte,
sınıftaki kimsenin beni pek sevmediği gerçeği ile yüzleştim, aslında nefret de
etmiyorlardı, ben orda değilmişim gibi davranıyorlardı, çünkü ben hiç
konuşmuyordum, çünkü kekemeydim ve öğretmenler yoklama yapınca, benim adım
okunuyor, ve herkes gülüyordu sınıfta, herkes, bazı öğretmenlerin bile
güldüğünü görmüştüm, söyleyemiyordum işte, belki burda değildim, belki kekeme
değil de burda değildim ben, olamazmıydı yani? olabilirdi öyle değil mi? yalan
söylerek sınıfta var olmak istemiyordum, ben sınıfta değildim, ben o günlerde
okuduğum kitapta anlatılan afrika nehirlerinde yüzüyordum, ve orada kimse
kimsenin adını söyleyince, adı söylenen burda demezdi, kimse kimsenin adını
söylemezdi bile, bir isme ihtiyaçları bile yoktu belki de, toplu olarak
isimlendirmişlerdi kendilerini, aslan maymun yılan papağan, falan filan falan
filan, olabilir öyle değil mi? ve hiç insan barınmayan bir çocuk romanında var
olan tek çocuk olarak, satırlar arasında kayboluyordum, burda değildim, hiçbir
yerde değildim, hatta afrika da bile değildim, o kitabın içinde kaybolmuştum,
sonra biri beni bulmasın diye, başka bir kitaba saklanıyordum, burda olmamak
için yapabileceğim başka bir şey bulamamıştım.. sonra ateri salonlarını
keşfettim ve bu kez de okula gitmediğim zamanlar, henüz ortaokulda bile okula
gitmiyordum ben ve okula gitmediğim zamanlar anneme yalan söylememek için ateri
salonunda öğlene kadar bekliyordum, sonra annem bir şey sormuyordu ve ben ders
yapmak için geçtiğim oturma odasındaki köşemde, odam yoktu, oturma odasında
kendime bir köşe yapmıştım, ve köşeye geçip, kayboluyordum bir süre.. sonra
işte, beklenen hiçbirşey olmadı.. beklenmedik bir şekilde gerçekleşen bir şey
oldu ama: aynştayn hayatıma girdi..
bir gün yine,
öğretmen yerlerimizi değiştirdi ve herkes istediği kişinin yanına oturabilir
dedi ve ben yerimden kalkamadım, yanıma da kimse gelmedi, ve sonra benim gibi
duran bir herifin yanına gittim, oturdum ve sonra edebiyat öğretmeni gelip
ödevlerimizi sordu, ve ben de her hafta yaptığım gibi, defteri açıp, sınıfta
geçen derste yazdırdığı şeyin üzerine sorular, altına cevaplar ve bazı
satırlara da kırmızı kalemle bir iki üç yazarak, onu gösterdim, bunu evde
hazırlıyordum, herif bakıyor, imza atıp geçiyordu, kolaydı, ama turgay, yani
yanımdaki çocuk, dersini yapmamıştı ve benden daha zeki olsa da, kurnaz değil
diye düşünüyordum, ve “hocam defterimi evde unutmuşum” dedi, yalan söylüyordu,
öfkeyle baktı hoca ona ve, “git evine al gel” dedi, evi yakındı, 3 dakika
uzaklıktaydı okula, turgay gitti, evden bir defter aldı geldi sınıfa oturdu, ve
hoca gelmeden ona önümdeki onun edebiyat defterini uzattım, çantasından
çıkarmıştım o eve gittiği sırada, bana gülümsedi, ödevi yapmamıştı ama defter
yalanı da açığa çıkmamıştı, bir kulak çekilmesi ve birkaç hakaret sonrasında,
-herif çok kötü hakaretler ediyordu bize- hareketi tamamladı ve bereket olarak
da bize arkadaş olmak düştü. böyle başladık, iki sevilmeyen herif, bir anda,
dost olmuştu..
ardından biz, hasan
ve hüseyin ve gürkan ile de arkaş olduk ve sonra her tenefüste okulda maç
yapmaya başladık, beş kişiydik o yüzden her tenefüs biri hakem olur, ve ikiye
iki minyatür kale top oynar, her derse de geç kalırdık ve azar işitip yerimize
otururduk. artık iyice sorun olmaya başladı bizim top işi, hocalar topumuzu
alırdı, biz de diğer tenefüs sıkıntıdan patlar ama ertesi gün yeni bir topla
gelirdik okula. ta ki bizim kale olarak kullandığımız basket potalarının iki
ayağı, (bir potanın iki ayağı vardı, arası da bir metreden azdı), teke
indirilene kadar, sırf bizim için müdür okulda bir tadilat yaptı, ve ben o gün
yalan söylerek değil ama inat ederek her şeyi değiştirebileceğimi anladım.. ama
yanlış anlamışım, inat etmek sadece kendimin değişmemesine sebep oldu yıllar
boyunca, dünya hâlâ aynı dünya ve ben hâlâ aynı ufak çocuğum..
sonra ortaokul
günleri yol aldı ve sınıf öğretmenimiz turgay'a dedi ki: aynştayn. ona sürekli aynştayn dedi ve sonra
biz de ona aynştayn demeye başladık ve sonra herif kendisini aynştayn diye
tanıtmaya başladı: yani benim kendime girdap demeye başlamamla aynı hikaye..
sonra, çok saygıdeğer öğretmenlerim, zaman geçti, ve yaz tatilinde biz aynştayn
ile satranç oynamaya başladık, başlarda hep o kazanıyordu, bana oyunu da o
öğretmişti ama sonra giderek ustalaştım ve yine de masustan yenildiği ve bunu
anladığım halde ses etmediğim zamanlar dışında hep o kazanıyordu ama olsun,
böylece beni kaybetmeye mahkum bir insan olarak hayata hazırladığını
düşünüyordu belki de, o aynştayn'dı, herşeyin doğrusunu bilirdi, bütün dersleri
pek iyi idi, ben canım isterse pek iyi alırdım, istemezse sıfır. mesela
resimden sıfır aldım.
hoca sene başında,
200 sayfalık bir resim defteri aldırttı bize, ben de ona hiçbir şey çizmedim,
hoca sınıfa girer, konuyu verir ve masasına oturup kitap okurdu, bazen de
tahtaya tebeşirle bir şeyler çizer, bize nasıl adam kuş baykuş veya helikopter
yapıldığını gösterirdi: aah hayır, bunları değil elbette, çok iyi atatürk resmi
yapardı kadın, ve yapabildiği başka şeyler var mı merak ettiğim halde sormaya
çekiniyordum çünkü bir gün defterime büyük bir umutla bakarsa, hayal
kırıklığına uğrardı, ve bir gün not vermek için herkesi tek tek çağırdı, en
yakınındakinden başlayıp, ve herkese pek iyi verdi, herkese, ben hariç. bomboş
bir defter, üzerine adımı bile yazmamışım, o derece boş.. ve ortabirde ilk kez
zayıf getirip, anneme gösterdiğimde, bana dedi ki, “bunu nasıl başardın”, “bunu
başarmak için bir çaba sarfedilmiyor anne” dedim, “hiçbirşey yapmadım ben bunun
elde etmek için..” kızdı bana. çok kızdı ve ben de ertesi sene resimlerimi evde
anneme ablama falan yaptırdım, geçip gitti zaman..
ve sonra bir gün,
ortaokulun ikinci sınıfı da bitti, yaz tatilinde aynştayn bizim mahalleye geldi
ve mahalledeki çocuklar “buraya yabancıları getirmemelisin dedi bana, size ne
ya dedim, onlar da dövücez sizi dediler, aynştayn'ın yüzü sivilce doluydu,
çocuğu ittiler, bi sivilcesi kanadı diye korktu bir tanesi, kaçalım yüzü
kanıyor dedi, diğeri dövelim dedi, ben de ittim onu, sonra noldu hatırlamıyorum
ama ben ne kadar çağırırsam çağırayım aynştayn bir daha bizim mahalleye
gelmedi, senin başını belaya sokmak istemiyorum dedi bana, oysa benim başım
zaten beladan kurtulmuyordu ki, çingene mahallesinde yaşıyordum ben, hergün bir
sorun, her gün bir kavga olurdu mahallede, hatta bazen satırlar ve bıçaklar
başlardı konuşmaya ve polisler bile giremezdi mahallemize, polisler bile..
sonra bir gün, mahalleyi de kontrol altına almayı başardılar, sabahın köründe
baskın, birilerini götürdüler, sonra hep devriyeler başladı, oradaki evlerin
bazılarını boşaltıp başka yere yerleştirdiler filan, sonra ortaokul bitti, ve
sonra ben bir gün aynştayn ile karşılaştım yolda, tesadüfen. üniversiteyi
kazanmıştı, bilgisayar mühendisliği, ben de kazanmıştım, aziz düzenbazlar
sayesinde dünya bankasından yardım alan birkaç meslek yüksekokulundan birini,
ve sonra ona napıyorsun dedim, çalışıyorum dedi, çok çalışıyorum, ama
gözlerinden gördüğüm kadarıyla hâlâ ama hâlâ istenmeyen çocuktu o, yüzünde
sivilce yaraları vardı, onu seven de yoktu tahminen okulda, çok azdı veya, ve
o, otobüse binip giderken, ben orada öylece kalıp, düşündüm, size anlatmadığım
bir olayı, bana o gün, nasıl yaptın dediği bir olayı düşündüm, sınıfta,
matematik dersinde, hoca tahtaya çok zor bir problem yazmıştı, ve bunu bilene
yüz vericem ama tahtaya gelip nasıl çözdüğünü anlatıcak demişti, kimse çözemedi
onu, ben deftere çözüp aynştayn'a gösterdim ve şaşırdı, çıksana dedi, anlat,
yapamam dedim, biliyorsun, onla konuşurken kekelemiyordum ve o da bana
gülmüyordu ‘burda’ diyemediğim zamanlarda, ve o da yoktu aslında o sınıfta,
çünkü evinde liseye ait fizik kimya soruları ile meşgul olan bir çocuktu o,
boşuna aynştayn demedi ona sınıf öğretmenimiz, ama o soruyu çözemedi her
nasılsa, benden daha az zeki olduğu için değil, aklına gelmedi sadece, hepsi
bu, ve sonra hoca soruyu çözdü ve ben defterime baktım, her şey aynıydı, her
şey, gidilen yol, rakamlar, method, ve sonra işte, ben hayatım boyunca tahtaya
kalkıp, o soruyu çözmek istedim, hâlâ bunu istiyorum, ama biliyorum ki, dünyanın
en zeki insanı da olsanız, bir işe yaramayacaktır, yüzünüz sivilceli ise
mesela, ya da konuşurken kekeleliyorsanız, veya saçınızın bir tarafında beyaz
bir leke varsa, ya da burnunuz normal burunlar gibi değilse, veya eliniz de bir
parmak noksansa, anlatabiliyor muyum? elleriniz makastansa ya da.. ne
yaparsanız yapın, derdinizi anlatamazsınız, ne yaparsanız yapın..
o yüzden, tüm çok
saygıdeğer harlequin sendromlu bebekler için de, güzel bir gelecek düşü
kurmamaları için, tavsiyelerde bulunun, çünkü güzel olan her şeyin içine eder bu dünya, o yüzden sen,
güzel hissetmediğin halde, kaçıp saklanmak istersin, ve kaçıp saklanacak, hiç
bir yer olmadığı için, evden çıkmazsın mesela, mümkün oldukça çıkmazsın, ve iyi
hissediyorum dediğin sürece sen, yani böyle iyiyim, şu an iyiyim, üzerine
çullanır insanlar ordusu, ve kötü hissediyorum deseydin de, değişmezdi sonuç,
yine çullanırlardı, çullanırlardı çünkü, sorun iyi veya kötü değil, herhangi
birşey hissediyor olmanda yatardı.
22kasım2011
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder