aptallara karşı bir aptal

şimdi ben burada oturmuş

hiç bir şey yapmadan bekliyorum

insanlar gereksiz işlerde çalışmaya devam ederken

ben sıramı savdım

oturdum ve bekliyorum

sıranın tekrar bana gelmesini

uyumayı

uyanmayı

ve işe gitmeyi

ve eve gelmeyi

ve sıranın tekrar bana gelmesini

böylece devam ediyor bu oyun

kimine göre yaşamın

şu anki formuna göre

sürebilmesi için

herkes çalışmak zorunda

çünkü ihtiyaçlarımızı üretmek zorundayız

çünkü paraya ihtiyacımız var

çünkü o parayla

bizim gibi paraya ihtiyacı olanların ürettiği

giysiler yiyecekler canavarlar satın almamız gerekiyor

çünkü o parayla faturalarımızı ödemek zorundayız

çünkü bizim gibi çalışan insanların

bizim satın aldığımız şeylerden gelecek olan paraya ihtiyacı var

yani olay tamamı ile bir ihtiyaç meselesi

karşılıklı yardım ve dayanışma

hep beraber üreticez

hep beraber tüketicez

olay bu kadar basit yani

yaşamaya ihtiyacımız yok

nefes almaya ihtiyacımız yok

şöyle keyfimizce oturup

“evet lan karşımdaki duvarda sonsuzluğu gördüm” diyemeyiz

çünkü sürekli hareket halinde olmamız gerekiyor

bir yere gitmemiz - bir yerden gelmemiz

telefonumuzun çalması

ve çalınan hayatlarımızı umursamamamız gerekiyor

çünkü bir çıkış yolu kalmadığında

içine sokulduğun kafesi görmezden gelirsin

kendini aptal yerine koymak için

ve ben kendimi aptal yerine koymadan nefes alamıyorum

ama bu aptallık rolünden de

hiç hazzetmiyorum

yani her şey normal aslında

normal olmayan benim

her şey aslında sadece bana ters geliyormuş diye düşünüyorum

aslında ben de sizler gibi

“aa evet adam haklı personel eksikliği var” demeliyim

aslında ben de sizler gibi

“ekonomik kriz var adamlar haklı” demeliyim

sonra gözlerimi kapatıp

bana sunulan yaşam şeklini

gayet doğalmış gibi kabul etmeliyim

başka bir yaşam şekli olamazmış gibi yani

sonra işe gidip eve gelmeli

hatta iyice kafeslenmek için evlenip

bir çocuk dünyaya getirmeliyim

pardon 3 çocuk istemiştiniz öyle değil mi?

sonra ne vardı?

emekli olucam da nolucak ki

ben dünyaya çalışmak için geldim

üretmeliyiz ki tüketebilelim

herkesin bir işe ihtiyacı var

herkesin paraya ihtiyacı var

yani olay sadece

yaşamın sürmesi için

günde birkaç saatini satmak

hafta içini satarak

hafta sonunu kazanmak

ben işe gitmeliyim ki misal

siz yolculuk yapabilesiniz

yoksa bagajlarınızı kim taşırdı

mesela bir başkası da

son derece moderen bir restoranda

“buyurun ne alırdınız” demeli

sonra bir başkası

girdiğiniz bir sinemada siz yer göstermeli

birileri bir film çekmeli

biz de işte ne bileyim

zaman geçsin ya da

kız arkadaşımızı götürelim diye

onu sinemaya götürmeliyiz

sonra birileri bu işten para kazanmalı

o kazandıkları para ile uçağa binmeli ki

biz de para kazanalım

yani olay karşılıklı alışveriş

her şey olabilecek

en normal halinde yani

giderek de olağanlaşıyor her şey

yani kabul edilir bir şekle falan giriyor

ve birileri bundan hiç hoşlanmasa da

onların da paraya ihtiyacı var

onlar da çalışmak zorunda

ama emin olun ki

kafaları çok ani atar

ve geleceği düşünmezler

ve siz onlara böyle ukalaca

“geleceksin işe, izin yok” derseniz

bir de bakmışsınız ki

yeni bir işe yerleşmiş

sonra başka yeni bir işe

sonra başka yeni bir iş

yani aslında o da çalışıyor

ama sürekli çalışmaktan kaçıyor

oradan oraya oradan oraya

orta oyunu geldi aklıma

birde orta dünya

birde ortalık orospusu

bunlar öyle rastgele

bir anlık çıkıveren

çağrışımlar sadece

bir anlamı yoksa bile

hoş bir akış sağlıyor

ve açıkçası hepiniz aptalsınız

ve açık olan şu ki ben de aptalım

ve biz bu dünyanın en aptal türü olarak

zeki falan olduğumuzu zannediyoruz

dünyanın tek zeki varlığı biziz

ve zannediyorum ki

örneğin kuşlar

bizden nefret ediyor

sonra balinalar

onlar da bizden nefret etmekte

ayılar bize gülüyor mesela

ve sonra biri

böyle işte ne bileyim

abuk sabuk dizeler yazıp

onları boşluğa fırlatıyor

ve sadece sadece sadece

şöyle bir on sekizinci dünya savaşından sonra

geriye kalan on sekiz bin insanın

çok daha güzel bir dünyada

fazla üremeden yaşayabileceğini düşünüyor

ama bir insanı öldürmek suç olduğu için şimdilik

kalabildiği kadar dışında kalmaya çalışıyor aptallık dehanızın

bu abuk sabuk yaşam anlayışınızın

evden dışarı çıkmak istemiyor mesela

ve eğer bir gün başarırsa

hiç evden çıkmadan

sadece yazarak

ve sizi aptal yerine koyarak

ama harikulade olduğunuzu sandırarak

yazmaya devam edecek

ve gülecek insanlara

ve her ne kadar huzurlu olmasa da

biraz nefes alacak dört duvar arasında

kendiyle baş başa

ve çok küstahça bu

evet evet çok küstahça

22.mart.2009