baş gargamel (#yorumlurepost)

baş gargamel

repost önsezi: receblerine yazdığım şiirlerden biri daha (2008) gerçi yazdıklarıma hep "şiir değil bu" dendiği için evet, "şiir değil bu" türündeki bestem için,  şiir değil bu türündeki, baş gargamel'e attığım tühtühlerimden (çocuk oyunu bu tühtüh) biri için kaydırın gitsin aşağı okurken ekranı da..

 kaydıraklarımızı kurup kayalım parklarda çocukken olduğu gibi.. o da bir eylem biçimi olabilir. 40 yaşına gelmişsin sen çocuk musun diyecekler. çocuğum ulan.. çocukluğumu hiç kaybetmedim ben! siz nerede düşürdüyseniz gidip bulup tutup elinden getirelim, çaldılarsa sizden çocukluğunuzu (ki bu da mümkün benim de 20-30'lu yaşlarımı fabrikalar çaldı, hala çalıyorlar) çocukluğunuzu çaldılarsa gidip alalım ellerinden zorla, döve döve, gerekirse, ağzını burnunu kırıp çalanların, ayaklarını gıdıklayıp saçlarını çekerek, vermiyorlarsa çocukluğunuzu.. şiddete karşıysanız eylem biçiminde, benden uzaksınız, kusurakalma..

Baş Gargamel

odada volta atıyorum şimdi

bir ileri bir geri

bir geri bir ileri

ne yapacağını bilmez bir şekilde

ve hiç bir şey yapamayacağının bilincinde

senin için uygun görülen asgari ücretle

sorun;

çalışmak zorunda olmak

ve yine de paranın yetmemesi

günde ortalama on iki saat

hafta da beş gün

bazen altı

ve bazen gündüz bazen gece giderek işe

ve her geçen gün biraz daha bıkarak

ve bırakamayacağını bildiğin halde

istifayı düşünmek servisi beklerken

sabahın dördünde

beş iş başı için

kimse yokken dışarıda

herkes uyurken

sinek kaydı yanaklar

yarı uykulu gözler

aç karnına üçüncü sigarayı içerken

ve on beş saat sonra evdeyim derken

beş iş başı

on sekiz paydos

on dokuz ev

bedenen bitik

ruhen bitik

tahammül sınırın çoktan patlamışken

yama dolu ruhunla

soğuktan titreyerek

maaşı hesap ederek

faturaları ve kirayı

ve biriken bakkalı

ve hiçbir şeye ilaç olmayan zamanı

nereye kadar derken

hiçbir yere gitmediğini biliyorken

yerinde bile sayamayıp

aynı odada

aynı tempoda

dakikalarca attığın volta

bir ileri bir geri

bir geri bir ileri

odamdayım şimdi

duvarlarımla baş başa

kesilmeyi bekleyen yüzlerce gazete sayfası

ve yapıştırılmayı bekleyen kolajlar ile

bir sigara sarıp

bir boklar yazıyorum

siz ne derseniz deyin adına

şiir ya da değil

ya da ölümün son hecesi

umurumda bile değil hiçbir şey diyorum

umurumda oysa

uçup giden günler

kayıp giden zaman

ve her geçen gün biraz daha

ayak uydurmakta zorlanan ruhum

hayatta kalma mücadelesi

bir şekilde kalırsın hayatta

iyi veya kötü

günleri yaşarsın

çalışarak ya da dilenerek

direnmekten vazgeçerek patronlara

sorun yaşam şartların değildir oysa

sorun

seninle birlikte yaşamaya çalışan insanların

çalışmana muhtaç olmasıdır

ve öyle ya da böyle

bir vefa borcun vardır onlara

yetmişindeki babana mesela

ve karışıp gitmeden o toprağa

balkondayım şimdi moruk

gecenin bir yarısı

elimde yazmayan bir kalemle

harflerin izini bırakıyorum kâğıtta

bir sigara daha yakıyorum

ve biliyorum yaşamanın

yazmaktan daha zor olduğunu

bir cümle için iki saat düşünerek

best-seller olan adamlara

yazmanın daha zor geldiğini de biliyorum

ve odada volta atıyorum işte

bir ileri bir geri

bir geri bir ileri

sonra duvarlara bakıyorum

sanki bir şey delip içeri girecekmiş gibi

kahrolası atlar

her geçen gün daha kötü koşarken

kuponlar peş peşe yatarken

ve tat almazken artık aşka dair cümlelerden

ağzına yapışan sigara kokusunu umursamazken

duvarlara bakıyorum

ve bir duvar daha görüyorum arkasında

sonra bir duvar daha

sonra bir duvar daha

ve başımızdaki gargamel

 “kriz bizi etkilemez” derken

27 yıldır kriz geçirip

şirinleri göremiyorum

4.aralık.2008

ve bunun yazıldığı günden bugüne bir şey değişmedi, hala geçinemiyor fabrikada çalışıyor zabahın köründe ctesi pazar fark etmez alarma kalkıyor vardiyalı çalışıyor ve dünyanın değişeceğine dair arzumu kaybetmiyor bu çorbaya ne lazımsa o olmaya çabalıyorum. fuck peace i want justice. no peace o justice.